«صبحگاهی سرخوناب جگربگشایید … ژاله صبحدم ازنرگس تربگشایید 
دانه دانه گهراشک ببارید چنانک … گره رشته تسبیح زهم بگشایید»

صفورای عزیزچه زود به چله مرگ نشستی و چه زود چهل روز تلخ و طاقت فرسا گذشت.
چهل روزی که هر لحظه‌اش قلب عزیزانت راچهل تکه کرد.
اما تو با خاطره‌های دلنشینی که ازخود به جا نهادی، ثانیه‌ها و دقایق و ساعات پس از این را برای هر که می‌شناختت و برای هر که دوستت می‌داشت به زیباترین و مخملی‌ترین لحظه‌های خوب یادمان ها، تبدیل کردی.
کلام حافظ عزیز بیان حال این روزهای مادر دل شکسته توست.              

«کجاست هم نفسی تا به شرح عرضه دهم  … که دل چه می‌کشد از روزگار هجرانش»        
عزیز نازنین، دلربای مهربان، فرهیخته دانشمند و دانش دوست، تا همیشه یادت گرامی وجاودان خواهد ماند.
توخاطره خوش کودکانی خواهی بود که به نفسشان جان بخشیدی و گلبرگ دوست داشتنی لای کتاب بچه‌هایی خواهی بود که از این پس یاد تو را درسطر سطر داستان‌هایی که برایشان فراهم می‌کردی و به دستشان می‌رساندی زنده نگاه خواهند داشت. توشیرین‌ترین و رویایی‌ترین قصه کودکان خواهی بود.
«رفتی و رفتن توآتش نهاد بر دل»      
نامت جاودان باد