عاشورا فرهنگي برخاسته از متن اسلام ناب محمدي است كه نقشي حياتي در استحكام ريشه ها و رويش شاخه هاي آن ايفا كرده است. عاشورا هيچ گاه در محدوده زمان و جغرافياي خاصي محصور نمانده است، بلكه همواره الهام بخش تشيع در راستاي حركت ها، جنبش ها و قيامهاي راستين شيعه، پل بسياري از نهضتهاي ديگر در برابر كانون هاي ظلم و كفر و نفاق بوده است. پيام عاشورا، درس بصيرت در دين، درس فقاهت به معناي فهم عميق از دين و درس ولايت مداري است و اين مسئله باعث شده كه ياران امام حسين(ع) تا مرز شهادت گوش به فرمان رهبر خود باشند و ولايت مدار باقي بمانند.

و حسين(ع) آموزگار بزرگ مكتب ايثار و شهادت است كه درس عشق و دلدادگي را در گوش زمان زمزمه كرد و اينك پس از گذشت قرن هاي متمادي از آن واقعه بزرگ، هنوز درس آزادگي او در دل و جان انسان هاي آزاده در چهار گوشه جهان تبلور عيني دارد و هنوز  مسلمانان و غيرمسلمانان او را الگوي بارز و برجسته و مصداقي ارزشمند از رشادت و از خودگذشتگي مي دانند و بر صلابت بي چون و چراي زاده رسول الله(ص) سر تعظيم و تكريم فرود مي آورند. از همين روست كه نزديك به ۱۴ قرن هنوز نداي"هل من ناصر ينصرني" كيست مرا ياري كند؟ حضرت اباعبدالله الحسين(ع) به گوش مي رسد و خيل مشتاقان آن حضرت هر سال به ياد مظلوميت اهل بيت(ع) سياه پوش مي شوند و مراسم عزاداري برپا مي كنند.

يك جرعه آفتاب:

پيامبر اكرم(ص) فرمود: "مرگ حسين(ع) آتشي در دل مؤمنان انداخته است كه هرگز سرد نخواهد شد".(ميرزا حسين نوري طبرسى، مستدرك الوسائل، ج 10، ص 318)

امام حسن(ع)فرمود: " آنچه به من مي‌رسد، زهري است كه با دسيسه به كامم ريخته مي‌شود، ولي اي اباعبدالله! هيچ روزي مانند روز [مصيبت] تو نيست. "(صدوق، ألْأمالى، ص 177)

امام صادق(ع) فرمود: "امام زين العابدين (ع) بيست سال (به ياد عاشورا) گريست و هرگز طعامى پيش روى او نمى گذاشتند مگر اينكه گريه مى كرد."(بحارالانوار، ج 46، ص 108)

امام صادق(ع)فرمود: "روز شهادت حسين(ع)، سوگ‌ناك‌ترين روزهاست."

امام صادق(ع)فرمود: " در پاسخ به اين پرسش كه چرا روز عاشورا سوگ‌ناك‌ترين روز ناميده شده است، نه روز رحلت پيامبر و شهادت حضرت فاطمه(س) و روز شهادت حضرت علي(ع) و شهادت امام حسن(ع)، فرمود: «به اين دليل روز شهادت حسين(ع)، سوگ‌ناك‌ترين روزهاست كه اصحاب كسا؛ اين گرامي‌ترين آفريدگان نزد خداي تعالى، پنج نفر بودند... پس چون حسين(ع) كشته شد، ديگر كسي از اهل كساء باقي نماند كه پس از او مايه تسلي خاطر مردم باشد. بنابراين، رفتن حسين(ع)، به منزله رفتن همه آنهاست، چنان‌ كه باقي بودن آن حضرت مثل اين بود كه همه اهل كسا زنده هستند». (شيخ صدوق، علل الشرايع، ص 225)