ثریا موقر: در کنار مهارت شغلی باید ارتباط اخلاقی و رفتاری خودمان را تقویت کنیم

 

 برای شروع لطفاً خودتان را معرفی کنید؟

من، ثریا موقر، به تاریخ 14 بهمن‌ماه 1332 متولد شدم. در سال 1354 موفق به اخذ مدرک کارشناسی پرستاری از دانشگاه علوم پزشکی تهران شدم.

 

از سال 1354 به شغل پرستاری مشغول هستم. بعد از فارغ‌التحصیلی از همان سال 1354 تقریباً به‌جز دو ماه که در بیمارستان امام خمینی (ره) کارکردم هم‌زمان شد با افتتاح بیمارستان شریعتی که منتقل شدیم به آن بیمارستان و آنجا مشغول به کار شدم. به‌جز دو سال اول که به‌عنوان پرستار بودم بقیه سال‌ها را سمت سرپرستی (مدیریت خدمات پرستاری) به عهده داشتم و فعالیت می‌کردم.

در حدود ده سال و دوران جنگ سوپروایزر شب بیمارستان شریعتی بودم و بعد سرپرستی بخش یک بیمارستان شریعتی را به عهده داشتم بعدازآن هم در بخش ICU و POST ICU بیمارستان شریعتی کار می‌کردم. از سال 1380 هم که به‌عنوان مأمور به مرکز قلب تهران منتقل شدم.

البته به خاطر شرایط کاری و مأموریت‌های مداوم همسرم سه سال مرخصی بدون حقوق داشتم. در سال 1387 بازنشسته دانشگاه شدم، اما از همان زمان تاکنون دوباره به‌صورت قراردادی دعوت به کار شدم.

 

در سال 1354 ازدواج کردم. حاصل ازدواجم دو پسر است. از آن زمان به خاطر شرایط شغلی همسرم تمام مسئولیت زندگی و فرزندانم به عهده من بود.

 

در راه اندازی مرکز قلب تهران که در سال 1380 بود، نقش زیادی داشتم. به‌اندازه تمام سال‌هایی که در بیمارستان شریعتی کارکرده بودم در مرکز قلب تهران کار بود و تا حدودی مسئولیت‌ها را به عهده گرفتم. البته مدت کوتاهی مسئول اتاق عمل و ICU بودم اما در حال حاضر به‌عنوان مترون (مدیر خدمات پرستاری) در خدمت همکاران هستم.

 

درگذشته که کار می‌کردیم کسب جوایز به این صورت نبود! یک‌بار فقط به‌عنوان پرستار نمونه در بیمارستان شریعتی انتخاب شدم.

 

از زمانی که در بیمارستان شریعتی شروع به کارکردم با توجه به اینکه آنجا تازه تأسیس بود و با تعداد نیروی کمی افتتاح‌شده بود، کار خیلی دشوار بود. با توجه به اینکه دورانی را هم سوپروایزر شب بودم و هم‌زمان با جنگ تحمیلی بود، دوران حساس، سخت و پرتنشی داشتیم و با کمبود نیرو روبرو بودیم و تعدادی از کارکنان هم به جبهه اعزام‌شده بودند. با آن شرایط کاری دستاوردهای خوبی را در مرکز قلب تهران شاهد بودیم. از سال 1361 تا سال 1370 سوپروایزر شب بیمارستان شریعتی بودم و با توجه به اینکه بخش ICU بیمارستان شریعتی به دلیل حضور فعال دکتر ماندگار در جراحی و پیوند قلب پرکار بود، مدتی را در آنجا بودم.

  

علاقه شخصی من به کار و حرفه پرستاری تا حدود زیادی عامل موفقیت من است.

 

می‌گویند ارتباطم خوب است.(با خنده)

 

پرستاری فقط شغل نیست. نباید فقط به‌عنوان شغل و درآمد به آن نگاه کرد. باید عشق، علاقه و انگیزه شخصی برای این کار داشته باشی تا بتوانی در آن دوام بیاوری، موفق باشی و برای بیماران هم مفید باشی، در غیر این صورت نمی‌توانی در این کار پیشرفت کنید. می‌دانید که حرفه پرستاری کار آسانی نیست چراکه همیشه با بیمار و انواع بیماری‌ها همراه است و برخی اوقات با ناخوشی. به نظرم فقط عشق و انگیزه شخصی است که می‌تواند همه این‌ها را هموار کند و در تمام این سال‌ها علاقه شخصی‌ام عامل موفقیت ام شده است.

 

بله. زمانی من را به‌عنوان سرلشگر در مرکز قلب تهران صدا می‌کردند.(با خنده)

 

چون خودم بودم و تظاهر به هیچ‌چیزی نمی‌کردم این‌گونه مورد خطاب قرار می‌گرفتم. میز، صندلی، پست و مقام هیچ‌کدام تأثیری بر روی من نداشت.

 

پرستاری در مرکز قلب تهران جنبه‌های بسیار زیادی را در برگرفته و فرصت‌های کاری بسیار خوبی را برای پرستاران ایرانی ارائه می‌دهد. بخش پرستاری و پرستاران در کنار یکدیگر بخشی از ترکیب غنی پرستاری را تشکیل می‌دهند که ارائه‌کننده خدمات جامع و مراقبت‌های شایسته در سطح استانداردهای جهانی است. بخش پرستاری این مرکز بر اساس خدمات مبتنی بر شواهد بناشده و استانداردهای آن متناسب با استانداردهای بین‌المللی است. توسعه حرفه‌ای کادر پرستاری ما بر مبنای ارائه خدمات عالی است. بخش آموزش و پژوهش پرستاری (NER) اساس خدمات پرستاری در این مرکز استراتژی ما برای ارتقای استانداردها و خدمات مطلوب برای بیماران و تعهد به توسعه حرفه‌ای است. هدف اولیه ما، مشارکت در توسعه حرفه پرستاری در ایران از طریق همکاری با دانشگاه تهران و سایر دانشگاه‌های کشوری است. به علت وجود بسیاری از برنامه‌های تخصصی، بخش پرستاری این مرکز به‌عنوان مرکز ممتاز در خاورمیانه شناخته‌شده است.

گروه گزینش مرکز قلب تهران به‌طور مستمر کارکنان پرستاران واجد صلاحیت باتجربه و جوان را جهت استخدام، مورد ارزیابی قرار می‌دهد. در این بیمارستان بیش از 473 پرستار مشغول به کار هستند درعین‌حال امور پرستاری رکن اساسی این بخش را تشکیل می‌دهد و فعالیت‌هایی را از طراحی تا سازمان‌دهی به عهده دارد. به‌این‌ترتیب، نوعی محیط دوستانه برای بیماران نیز فراهم می‌شود، همچنین فضایی ایجاد می‌شود که بخشی از پیشرفته‌ترین انواع تکنولوژی در بالین بیمار مورداستفاده قرار می‌گیرند. ازآنجاکه امنیت بیماران دارای اولویت است، با بهره‌گیری از اشخاص، منابع و تکنولوژی صحیح، بهترین مراقبت‌ها، به‌ویژه درزمینهٔ های قلبی و مراقبت‌های ویژه ارائه می‌شود. این حوزه‌های تخصصی نیازمند سطوح بالای مهارت و تخصص به‌ویژه در مراقبت‌های ثانویه است. در حال حاضر، سیستم جامع داده‌های بالینی به‌عنوان جدیدترین دستاورد تکنولوژیک بر پاشده است. این زمینه داده‌های بالینی، ما را قادر به حرکت به سمت سیستم بدون کاغذ، دسترسی بهتر به اطلاعات بیماران و از همه مهم‌تر، صرف زمان بیشتر در بالین بیمار و زمان کمتر برای نوشتن چارت‌ها کرده است.

 

به نظرم این‌گونه رفتارها ذاتی است البته تا حدودی هم شرایط محیطی روی افراد تأثیر می‌گذارد.

 

فداکاری و ازخودگذشتگی زیادی می‌خواهد. زمانی که در محیط کار هستم تمام فکر و توان خودم را روی کارم متمرکز می‌کنم البته وظیفه‌ام است و وقتی هم در منزل و کنار خانواده هستم تمام فکرم خانواده‌ام است، به‌طورکلی درواقع باید بگویم که خیلی از خودم گذشتم. محیط کار و زندگی را از هم تفکیک کردم هیچ‌وقت سعی نکردم مسائل خانوادگی را در محیط کار مطرح و بالعکس این کار را در منزل انجام بدهم. به همه توصیه می‌کنم به این موضوع دقت کنند.

 

به همکاران عزیزم توصیه می‌کنم در کنار مهارت شغلی، ارتباط اخلاقی و رفتاری خودشان را تقویت و رعایت کنند. بیمار در وهله اول برخورد ما را می‌بیند و بعد مهارت را در کار مشاهده می‌کند، من خیلی زود به سمت سرپرستی رسیدم اما همیشه اگر در توانم بود کاری برای بیمار انجام می‌دادم چراکه این کار برای من خیلی خوشایند است و از انجام هیچ کاری دریغ نمی‌کردم. انسان در هر مقطعی باشد می‌تواند کار را درست انجام دهد تا برای همگان الگو باشد.

 

هیچ‌وقت از هیچ‌کسی توقعی نداشتم و ندارم حتی از نزدیک‌ترین اعضای خانواده‌ام و همکارانم. تمام این سال‌ها با عشق و علاقه شخصی به حرفه پرستاری و فقط برای دل خودم کارکردم.

به نظرم اگر انسان هر چه قدر کمتر توقع داشته باشد راحت‌تر زندگی و کار می‌کند توقعات باعث می‌شود که آدم سخت زندگی کند و به خودش آسیب بزند و زندگی برایش سخت می‌گذرد. نباید در قبال کاری که انجام می‌دهیم توقعی از فردی داشته باشیم باید باانگیزه درونی خودمان گام برداریم.