نگاه متفاوت یکی از کارکنان مرکز طبی کودکان به محدودیت‌هایش

به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران بیمارستان مرکز طبی کودکان، با مهرداد چوپانی خدمات بخش DayCare، یکی از افرادی که با وجود تمام محدودیت‌ها عاشقانه به شغلش می اندیشد به گفتگو نشستیم.

خودتان را معرفی کنید.

 من مهرداد چوپانی متولد دوم مهر 1368 هستم فوق‌دیپلم بهداشت محیط دارم و از سال 1393 در بیمارستان مرکز طبی کودکان و در بخش‌های آزمایشگاه، درمانگاه، نوزادان و هم اکنون در اتاق عمل Day Care مشغول خدمت هستم.

از زندگی مشترکتان بگویید.

همسرم تکنسین آزمایشگاه بیمارستان محب یاس بود. از آنجا که ایشان به بیماری اسکولیوز (بیماری ریوی) مبتلاست از سال 98 که ویروس کووید 19 در کشور شیوع پیدا کرد و بخاطر ریسک بالا برای سلامتی ایشان، تصمیم گرفتیم کارش را ترک کند چون با توجه به بیماری زمینه ای همسرم کوچکترین سرماخوردگی خطر جدی برایش داشت.

از محدودیت‌هایی که دارید بگویید.

مشکل جسمی من مربوط می‍‍‌شود به بیماری خاموشی به نام سندروم لش نیهان که در هنگام راه رفتن باعث می‌شود یکباره عضوی از بدن با تأخیر حرکت کند و بیشتر در پا این اتفاق می‌افتد.

چه انتظاری از مسئولان خود دارید؟

باتوجه به شرایط زندگی شخصی مشکلات مالی وجود دارد ولی همیشه سعی کردم وجدان کاری داشته باشم. اما در کل تشویق کارکنان و ایجاد انگیزه برای آنان سبب ارائه خدمات بهتر به بیماران خواهد شد و می توانیم در کار خود موفق تر عمل کنیم.

چه انتظاری از همراهان بیماران دارید؟

زمانی که همراه کودکان بیمار از همه جا ناامید شده و به بیمارستان می آید انتظارات خاصی از کادر درمانی، پرستاری و خدماتی دارند و باید با آنها برخورد خوبی شود که درد و رنج آنها مقداری کاهش یابد و حداقل در این شرایط سخت، بتوانیم تا حدودی فضای بیمارستان را برای آنان آرامش بخش کنیم. اگر همراه بیماری در شرایط مناسبی نباشد و بر اثر مشکلات با من بدرفتاری و توهین کند سعی می کنم با صبوری کار او را انجام دهم. بدلیل اینکه بیمارستان ما تخصصی کودکان است و ما بیشتر با پدر، مادر و خانواده‌هایی سر و کار داریم که فرزندشان درگیر بیماری هستند. و از آنها خواهشی که دارم به قوانین بیمارستان احترام بگزارند تا باعث هرج و مرج نشود و ما بتوانیم به عزیزانشان بهتر خدمت‌رسانی کنیم.

عامل موفقیت خود را در کار بگویید.

در حیطه کاری خودم سعی می کنم نسبت به کاری که انجام می دهم احساس مسئولیت می کنم. همانطور که اشاره کردید باتوجه به محدودیتی که در راه رفتن دارم هیچوقت برای جابه‌جایی در طبقات از آسانسور بیماربر استفاده نمیکنم در صورتیکه تگ آسانسور بیمار بر را دارم ولی به حقوق بیمار احترام می‌گذارم چون بیمار در الویت قرار دارد.

اگر شغل دیگری می‌خواستید انتخاب کنید چه شغلی را انتخاب می‌کردید؟

روحانیت رو انتخاب میکردم چون از کودکی به طلبگی علاقه داشتم  و در کل دوست دارم به دیگران کمک کنم و هر حرفه ای برمی‌گزیدم سعی می کردم در این حیطه باشد.

از خاطرات دوران کاری خود بگویید.

یکی از بهترین خاطراتم مربوط می‌شود به جشن تولدی که همکاران پذیرش بیمارستان برایم تدارک دیدند و این مهربانی دوستان همیشه در ذهنم به یادگار می‌ماند .

و خاطره تلخ مربوط می‌شود به بیماری که متاسفانه از دست رفت و با همراهان بیمار گریه میکردم.

و حرف آخر ...

از تمام مسئولین محترم بیمارستان قدردانی میکنم که باوجود کاستی‌ها همیشه حامی ما هستند و همینطور همسر مهربانم که با وجود تمام مشکلات من را همراهی می‌کند.