معمولاً از لفظ دانشجو استفاده نمی‌کنم و می‌گویم عزیزانم؛ چراکه دانشجویان واقعاً مایه افتخار هستند و همیشه به آن‌ها می‌گویم که ما هم از کوره‌راه‌های زیادی رد شدیم و این‌گونه نبوده که در آسایش، آرامش و بدون دردسر و زحمت این مدارج را طی کرده باشیم. بلکه مشقات زیادی را تحمل کرده‌ایم و زندگی ما افت‌وخیز زیادی داشته است ولی راهمان را پیدا کردیم. البته من باید شکرگزار خداوند باشم که راه مستقیم را به من نشان داد و این جزو اعتقادات قلبی من هست و از بزرگان هم یاد گرفتم که هر کس نان قلب خودش را می‌خورد بنابراین اگر نیک بیندیشیم حتماً برای ما نیکی پیش خواهد آمد. باید پیچ‌وخم زندگی را پیدا کرد و از آن رد شد و بعد جمع‌بندی کرد. یک عقیده در زندگی دارم که همیشه جمع جبری زندگی را دیده‌ام و هیچ‌وقت نقاط مثبت و نقاط منفی را برای خودم بزرگ نکردم و واقعاً خداوند را سپاسگزارم که جمع جبری زندگی‌ام بسیار مثبت بوده است والان که در کسوت بازنشستگی دانشگاه قرارگرفته‌ام، برای من جای خوشبختی و افتخار است.