گفت‌و‌گو با دکتر علی کریمی، سوپروایزر آموزشی بیمارستان دکتر شریعتی

به گزارش روابط عمومی معاونت درمان دانشگاه، زیر آسمان دودی این روزهای تهران خسته، وارد بیمارستان بلند آوازه دکتر شریعتی می شوم مقابل درب ساختمان اصلی، دکتر کریمی را می بینم. عاشق بیمارستان شریعتی و پر از شور و اشتیاق به حرفه پرستاری است. ما را به دفترش راهنمایی می کند و گفت و گوی گرم ما اینگونه آغاز می شود:

در ابتدا خودتان را برای خوانندگان سایت معرفی بفرمایید.
علی کریمی رزوه هستم فروردین 1360 در یکی از مناطق آذری زبان اصفهان متولد شدم. دو برادر و پنج خواهر دارم. سال 85 با همسرم که پرستار هست در بیمارستان دکتر شریعتی آشنا و ازدواج کردم. حاصل این ازدواج یک دختر و یک پسر است. فرزند اولم کیانا کلاس چهارم ابتدایی و فرزند دومم کیاوش کلاس دوم ابتدایی است.

از تحصیلات خود برایمان بگویید.
در تمام مقاطع تحصیل شاگرد اول یا دوم بودم و اغلب در مسابقات علمی رتبه می آوردم. دیپلمم را در شهر قم گرفتم. سال 1378 در مقطع کارشناسی رشته پرستاری دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی قبول و سال 83 رتبه نخست آزمون وزارت بهداشت در رشته پرستاری شدم. سال 1397 در مقطع دکترای پرستاری از دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علومپزشکی تهران فارغ التحصیل شدم.

از ویژگی های شخصیتی خود برای ما صحبت کنید.
من فوق العاده دقیق و حساس به نحوه انجام کار هستم. مهربان، خوشرو و صبورم. تمرکزم روی کار بسیار زیاد است. حتی گاهی هنگام غذا خوردن هم به کار فکر می کنم. در مشکلات عجول نیستم ترجیح می دهم اول فکر کنم و بعد تصمیم بگیرم. در مواقع بحرانی می توانم سریع مسائل را کنترل و به خوبی آن را هدایت کنم. 

دیگران شما را با چه خصیصه ای می شناسند.
خوشرو، مهربان و خلاق

از مهمترین فعالیت های اجرایی که بر عهده داشتید، برای ما بفرمایید.
پس از یکسال کار در بیمارستان شریعتی مسئول شیفت   ICU، بعد از دو سال و نیم هم استف ICU جنرال شدم و پس از آن تا حدود سال 1388 سوپروایزر بالین بودم. از سال 1389 تا کنون سوپروایزر آموزشی و  از یک سال پیش تا کنون، همزمان با پست سوپروایزری، ناظر بر درمان بیمارستان نیز هستم.

به عنوان یک پرستار مرد با جایگاه علمی و بالینی خوبی که دارید سقف آرزوهای شغلیتان چیست؟
کار در بالین را دوست دارم و نمی توانم از آن جدا شوم. با این همه تحت شرایط هرجا بتوانم کمک بیشتری به سیستم بکنم هستم. از جایگاه خودم به عنوان سوپروایزر آموزشی راضی هستم، ولی دوست دارم اگر بشود در رشته پرستاری هیئت علمی شوم چون زحمت زیادی در این مسیر کشیده ام.

چه زمانی وارد دانشگاه علوم پزشکی تهران شدید؟
همزمان با طرحم در ICU بیمارستان شریعتی کار می کردم. سال 86 طرحم را در این مرکز آغاز کردم. در همان اوایل طرح در آزمون استخدامی سال 86 شرکت کردم و رتبه یک این آزمون شدم.

بیمارستان دکتر شریعتی را دوست دارید؟
بله، شریعتی برایم خیلی مهم است. یادم نمی آید در این سال ها مرخصی هایم بیشتراز سه یا چهار روز طول کشیده باشد نمی توانم دوریش را تحمل کنم. حتی وقتی هم نیستم مدام تلفنی کارها را پیگیری می کنم. کارم را خیلی دوست دارم و با اینکه خیلی هم خسته می شوم ولی حتی بعد از نوبت های کاری باز هم دوست دارم بیشتر بمانم و کار کنم.
خوشبختانه دید رییس بیمارستان هم نسبت به گروه پرستاری بسیار خوب است و در تصمیم سازی ها از ما نظرخواهی می کنند که این برای من بسیار با ارزش است. همه تلاشم را می کنم برای بیمارستان شریعتی مفید باشم.

از موفقیت ها و جوایز خود بگویید.
در طول دوران تحصیلم در دانشگاه، جزو نخبگان رشته پرستاری بودم. کسب رتبه یک آزمون سنجش پزشکی در رشته پرستاری در سال 1383 و به دنبال آن کسب رتبه یک آزمون استخدامی وزارت بهداشت در سال 1386 برایم با ارزش بود. یکی از افتخاراتم این است جزو معدود کسانی بودم که توانستم مقطع دکتری را هفت ترمه بگذرانم. یک بار هم سوپروایزر نمونه دانشگاه شدم.

در کار چه چیزی برای شما بیشترین اهمیت را دارد؟
همیشه کار برایم خیلی مهم است.بیشتر از این که به دنبال نمونه شدن یا دیده شدن خودم باشم دوست دارم گروه پرستاری دیده شود. دوست دارم برای تیم پرستاری اتفاقات خوبی بیفتد.
برایم مهم نیست که کسی خوب یا بد مرا بگوید. تحت تاثیر حرف دیگران نیستم.

تاثیر پرستاری در زندگی شخصی شما چه بوده است؟
من صبور بودنم را از پرستاری دارم. پرستاری سبک زندگی ام را تغییر داده است. وقتی می بینم مرگ  زندگی انسان اینقدر بهم نزدیک است، یاد می گیرم قانع باشم. تلاش می کنم از داشته هایم بهینه استفاده کنم و قدرشان را بدانم.  حرفه پرستاری تلخ و رنج آور است. وقتی درد دیگران را می بینم صبرم در برابر سختی ها و مشکلات بیشتر می شود. هر کسی نمی تواند پرستار شود، برای پرستار بودن باید ویژگی های خاصی مثل نوع دوستی، هم دردی و ... داشته باشی. باید بتوانی در شرایط خاص تصمیمات خاص بگیری.
اگر چه خیلی مواقع با لحظات دلخراشی در حین کار رو به رو می شوم، اما یاد گرفته ام به خودم مسلط باشم. با اینکه پرستاری بسیار استرس زا و پر تنش است، اما آموخته ام برای جلوگیری از فرسودگی شغلی بین کار و زندگی شخصی ام مرزهایی بگذارم.
پرستاری به من آموخت در مشکلات انعطاف پذیر باشم تا بتوانم آن را به خوبی پشت سر بگذارم. در ارتباط با بیماران، همراهانشان، مدیران و همکارانم مهارت های ارتباطی خوبی کسب کرده ام. چون ما پرستاران جمع کننده تمام اعضای تیم های درمانی هستیم.
و بالاخره یاد گرفته ام با همه سختی های شغل پرستاری، وظائفم را در خانه در نقش همسر، پدر و فرزند هرگز از یاد نبرم.

نقش پرستاران را در دانشگاه و جامعه چطور ارزیابی می کنید.
همین که سیستم، پرستاران مرد را پذیرفت خیلی مهم بود. جامعه ابتدا پزشک سالار بود و پرستاران کمتر دیده می شدند و معمولا وقتی خطایی رخ می داد پرستاران زیر سوال بودند. اما خوشبختانه در این چند سال اخیرتغییرات زیادی رخ داده است. مردم متوجه تلاش ها و ارزش های حرفه پرستاری شده اند و به پرستاران اعتماد دارند. از طرفی در شرایط فعلی پرستاری یکی از محدود شغل هایی است که فرصت کار برایش هست از این نظر توجه مردم و جوانان را به خود جلب کرده است. حضور پرستاران در حوادث و بحران و کمک های بشر دوستانه اشان رویکرد اجتماعی پرستاری را متحول کرده است. امروز پرستاران به عنوان انسان های خیرخواه در جوامع مورد احترامند. بعلاوه رشد سطح علمی و مهارتی پرستاران بر ارتقای جایگاه ایشان نقش بسزایی داشته است. تفکر دانشگاه هم نسبت به پرستاری روبه اعتلاست. دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشگاه اول کشور در حوزه سلامت است، این یعنی باید در پرستاری هم اول باشیم.

آرزوی شما برای گروه پرستاری دانشگاه چیست؟
امیدوارم روزهای خوبی در انتظار گروه پرستاری دانشگاه باشد. و پرستاران همزمان با کاردر بالین به لحاظ علمی نیز ارتقا پیدا کنند. پرستاران در بالین دنیایی از تجربه هستند که پس از بازنشستگی این اندوخته گرانبها را با خود می برند. ای کاش بتوانیم از این سرمایه عظیم برای آیندگان استفاده کنیم.

اگر زمان به عقب بر می گشت و شما حق انتخاب دوباره داشتید انتخابتان برای زندگی دوباره چه بود؟
من بر اثر اشتباه در انتخاب رشته پرستار شدم ولی الان عاشقش هستم و اگر ده ها بار به عقب برگردم اینبار آگاهانه پرستاری را انتخاب می کنم. اما اگر نمی شد پرستار باشم به خاطر علاقه ام به زمین، کشاورزی و باغداری شاید شاید مهندسی کشاورزی یا زمین شناسی می خواندم.

مهم ترین دستاورد شما در زندگی و کار چه بوده است؟
دو کتاب با عنوان دیالیز صفاقی و تحقیق کیفی تالیف کردم. به علاوه هشت مقاله در حوزه پرستاری نوشتم که در ISI و PUbMED منتشر شد.

یکی از شیرین ترین خاطرات شما در طول دوران کاری چیست؟
دانشجو بودم یک آقایی را که دچار برق گرفتگی شده بود CPR کردیم، چون ماه های اول کارم بود خیلی هیجان این کار را داشتم. 50 دقیقه CPR کردیم و بیمار برنگشت، از در که خواستم برم بیرون روی مانیتورش ضربه قلبی دیدم برگشتیم ماساژ دادیم، بیمار برگشت و ما رو برای عروسیش هم دعوت کرد.

خاطرات تلخ هم داشتید؟
اوایل کارم حدود سال 1386 یک روز که عصر کار ICU بودم تلفنی بهم خبر دادن بیماری را از بخش می خواهند به ICU منتقل کنند. بیمار که آمد وقتی به صورتش نگاه کردم دیدم یکی از همکاران قدیمی بیمارستان است، تشخیصش سرطان خون بود. خیلی ناراحت شدم، بهم گفت کریمی اگه حالم بد شدم مرا  CPR نکن. به حدی حالش بد و سیر بیماریش سریع بود همان شب فوت شد. علی رغم خواسته اش باید CPR می کردیم، یادم می آید موقع ماساژ من همش اشک می ریختم. آن روز یکی از بدترین روزهای کاری من بود.

آیا مسئولیت های اجتماعی و سازمانی در زندگی شخصی شما تاثیری منفی داشته است؟ چطور آن را مدیریت می کنید؟
من آدم کم خوابی هستم. اگر چه اغلب دیر به خانه می روم ولی وقتی به خانه می رسم برای همسر و فرزندانم وقت و انرژی می گذارم. خیلی از اوقات دورهمی های فامیل را به خاطر کار از دست داده ام. با همسرم قرار گذاشته ایم تا جایی که می شود در خانه از کار حرف نزنیم.  

سخن پایانی؟
در بخشی از آیه 12 سوره یس آمده 'و نکتب ما قدموا و آثارهم' که می فرماید: کاری که می کنند می نویسیم و آثا ر آن را هم می نویسیم.
ما انسان ها به دنبال کار خیر می گردیم و دوست داریم به نوعی به انسان های دیگر کمک کنیم. پرستاری شغلی است که هر لحظه فرصت انجام کار خیر در آن مهیاست. و اگر این فرصت را درک کنیم اثرات آن را در زندگی خواهیم دید.
همه ما پرستاران در زندگی لحظاتی شبیه معجزه داشته ایم، من معتقدم خیرهایی که در زندگی ما پرستاران می رسد، پاداش نوع دوستی مان است.
پرستاری را برای پول نمی توان انتخاب کرد برای پرستار بودن باید با دلمان بیاییم.

خبرنگار: نجمه باهو