فرزندآوری امید به زندگی را افزایش می‌دهد و عمر را طولانی ‌تر می‌کند

فرزندآوری؛ نشانه‌ای از سلامت روان در خانواده
به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران، دکتر پناهی در آغاز سخنان خود به ارتباط مستقیم فرزندآوری با سلامت روان خانواده اشاره کرد و گفت: فرزندآوری یکی از ارکان اساسی زندگی هر فرد است که می‌تواند نشان‌دهنده سلامت روان خانواده باشد. این روند علاوه بر آنکه به تقویت هویت اجتماعی و نقش مادری می‌پردازد، به شکوفایی شخصیت و افزایش امید به زندگی در والدین کمک می‌کند.
وی افزود: زایش یکی از کنش‌های اصلی در جایگاه مادری است. اگر خانمی به دلایل مختلف، از جمله مشغله‌های شغلی، از فرزندآوری پرهیز کند، می‌تواند از مسیر طبیعی سرشت زنانگی خود فاصله بگیرد که این انحراف می‌تواند پیامدهای روانی و اجتماعی منفی به همراه داشته باشد.

تأثیر فرزندآوری بر روابط خانوادگی و رشد شخصیتی
 دکتر پناهی همچنین به تأثیرات مثبت فرزندآوری بر روابط خانوادگی و شخصیت والدین پرداخت و اظهار داشت: فرزندآوری موجب افزایش لذت و صمیمیت در خانواده می‌شود. والدین با پذیرفتن نقش‌های پدر و مادر، حس کارآمدی، ارزشمندی و مثمرثمر بودن بیشتری پیدا می‌کنند. این امر به رشد شخصیت والدین کمک کرده و باعث تقویت اعتماد به نفس آن‌ها می‌شود.
وی ادامه داد: با ورود فرزند به خانه، امید به زندگی در والدین افزایش یافته و آن‌ها انگیزه بیشتری برای تأمین نیازهای فرزند پیدا می‌کنند. این افزایش انگیزه به‌طور مستقیم به افزایش امید و بهبود کیفیت زندگی در خانواده‌ها کمک می‌کند و در نهایت می‌تواند طول عمر افراد را افزایش دهد.

نیازهای عاطفی والدین و تأثیر فرزندآوری بر سلامت روان
 این کارشناس سلامت روان در ادامه صحبت‌های خود به نیازهای عاطفی والدین و تأثیر فرزندآوری بر این نیازها اشاره کرد: یکی از نیازهای اصلی انسان‌ها، نیاز به دوست داشتن و دوست داشته شدن است. فرزندآوری به والدین این امکان را می‌دهد که این نیاز را به‌طور عمیق‌تری تجربه کنند. پذیرفتن نقش پدر و مادری به افراد کمک می‌کند تا حس تعلق، عشق و امنیت را تجربه کنند که این امر تأثیر مثبت زیادی بر سلامت روان آن‌ها دارد.

دلایل کاهش تمایل به فرزندآوری و تأثیر اختلالات روانی 
دکتر پناهی با اشاره به دلایل کاهش تمایل به فرزندآوری در میان برخی زوج‌ها، بیان کرد: اختلالاتی همچون اضطراب، افسردگی و اختلالات شخصیتی از جمله عوامل بازدارنده در تصمیم‌گیری برای فرزندآوری هستند. افرادی که از اضطراب یا افسردگی رنج می‌برند، معمولاً قادر به تصمیم‌گیری منطقی و صحیح نیستند. این افراد معمولاً فاقد مهارت‌های زندگی از جمله حل مسئله، کنترل خشم و استرس و همچنین مهارت‌های ارتباطی هستند.

تأثیر فردگرایی بر کاهش تمایل به فرزندآوری
 کارشناس مسئول سلامت روان معاونت بهداشت در پایان، با اشاره به تأثیر فردگرایی بر تصمیم‌گیری‌های خانواده‌ها، گفت: هرچه افراد فردگرا تر باشند، تمایل کمتری به فرزندآوری دارند. این افراد بیشتر به نیازهای شخصی خود توجه دارند و در نتیجه، از ایفای نقش‌های اجتماعی همچون والد بودن فاصله می‌گیرند. این نوع نگرش باعث می‌شود که فرد از حس ارزشمندی، پویایی و رضایت در زندگی خانوادگی فاصله بگیرد.