دکتر کریمی: امنیت بدون سلامت و سلامت بدون امنیت معنایی ندارد

پیام رئیس دانشگاه پس از بهبودی
دکتر کریمی پس از دیدار با مدیران خود از نزدیک در جریان امور قرار گرفت و در گفتگویی با دکتر پارساپور مدیر روابط عمومی دانشگاه، با خانواده دانشگاه سخن گفت.

ابتدا شکرگزار لطف و کرم پروردگار هستم. لطف پروردگار و دعای دوستان کمک کرد از آلودگی به ویروس کرونا که حدود ۱۶ روز قبل به ان دچار شدم نجات پیدا کنم. علائم شروع بیماری بد و آزاردهنده است.  علائمی که‌ من داشتم بیشتر سوزش چشم و سردرد و سستی و ضعف شدید عضلات بود به‌گونه‌ای که شب اول احساس بسیار بدی داشتم. به سرعت تست کووید ۱۹ انجام شد که مثبت بود و مجبور شدم در بیمارستان بستری شوم. همزمان با من همسرم نیز همین علائم را پیدا کرد؛ درنتیجه چند روزی در بیمارستان بستری شدیم. 

باتوجه به اینکه وضعیتمان به‌گونه‌ای بود که باید قرنطینه و در اتاق ایزوله به سر می‌بردیم از بیمارستان مرخص و به خانه رفتیم. درمان‌های لازم را تحت نظر اقای دکتر صالحی متخصص عفونی بیمارستان امام خمینی ادامه دادیم. 

تا دیروز سیر بیماری افت و خیز داشت گاهی شب‌ها تب ۳۸ و ۳۸.۵، سردرد شدید و سرفه و لرز داشتم. 

در ازمایش‌هایی که انجام شد مشکلاتی در فرمول خونی، لکوپنی و لنفوپنی پیدا کردم  و در سی تی‌اسکن یکی دو لکه در قسمت‌های تحتانی دو ریه پیدا کردم اما خوشبختانه با درمان مناسبی که انجام شد و رعایت‌های شدیدی که کردیم و استراحتی که به توصیه همکاران داشتیم خوشبختانه تا امروز توانستیم سرپاشویم و علائم کم‌کم برطرف شد. امروز هم آزمایش‌های پایانی رو انجام دادم خوشبختانه فرمول خونی‌ام بهتر و تست هم انجام شده که خوشبختانه منفی بود و براین اساس می توانم در محل کار حضور پیدا کنم. البته درحال حاضر با ماسک امدم و احتیاط‌های لازم را رعایت کردم که برای همکاران خطری ایجاد نشود. 

خداروشکر خوبم. این بیماری فرصتی خوبی برایم بوجود آورد تا طی این ۲ هفته نگاه بیشتری به درون خود داشته باشم. در این مدت از دور دانشگاه و دوستانی که در این شرایط سخت دانشگاه را هدایت می‌کردند و در بیمارستان‌ها مشغول ارائه خدمت بودند نظاره می‌کردم. این روزها نکات مثبتی برایم داشت و دارد از این نظر که ما نیروهای مخلصی در سطوح مختلف دانشگاه چه در حوزه ریاست و معاونت‌های مختلف دانشگاه و چه در روسای بیمارستان‌ها و دانشکده‌ها داریم  که هرکدام به صورت مستقل و با هماهنگی با یکدیگر کارها را پیش می‌برند. اکثر بیمارستان‌های جنرال ما این روزها با بیشترین هماهنگی، ازخودگذشتگی و ایثار و با ظرفیت کامل در اختیار بیماران کرونایی هستند. من از دور شاهد این حجم از ایثار بودم و واقعا غبطه می‌خوردم. این روزها به خودم می‌بالیدم که چنین  همکارانی دارم و واقعا برایم درس آموز بود که هرکدام از همکاران چه در حوزه معاونت‌ها و چه در بیمارستان‌ها با تشخیص خود و یا با هفکری هیئت‌علمی، پرستاران و پرسنل بیمارستان‌ها ابتکار عمل‌های زیبایی داشتند. شش بیمارستان جنرال دانشگاه شامل بیمارستان‌های امام خمینی، شریعتی، سینا،امیراعلم، ضیائیان و بهارلو  هرکدام با امکانات کامل خود در اختیار بیماران قرار گرفتند. در همین حال دو رئیس بیمارستان مرکز طبی کودکان و بهارلو همچنین دو معاون دانشگاه دکتر بیگلر و دکتر دلاوری به این ویروس دچار شدند ولی حتی یک لحظه کار آنان زمین نماند و به محض اینکه یک نفر از دور خارج می‌شد یک یا دو نفر دیگر از همکاران با تلاش مضاعف سعی می کردند تا هیچ کمبودی در این زمینه ایجاد نشود این ظرفیت‌های بزرگ افتخاری برای دانشگاه است. 

از همان شب اول اطلاع از ورود کرونا به کشور،  این دوران را به دوران جنگ در سال ۵۹ تشبیه کردم و از همکاران خواستم با هماهنگی، آمادگی برای مقابله با این بیماری را پیدا کنند که خوشبختانه خوب هم پاسخ دادند.

شب پیش که با دکتر جان بابایی معاون درمان وزارت بهداشت تلفنی صحبت می کردم؛ گفتند پس از بازدید از بیمارستان های دانشگاه با دیدن روحیه خوب و اخلاق گشاده پرسنل بخش ها در خدمت رسانی به بیماران گریه کردم و لذت بردم و به خودم بالیدم. وصف رشادت های همکاران برایم بزرگترین افتخار بود. کرونا آمد و کشورمان را گرفتار کرد؛ مطمئنا دوره آن تمام می شود ولی درس های ارزشمندی از این ویروس کوچک می توان گرفت و خداوند درس های بزرگی به انسان های بزرگ و کوچک خود خواهد داد. من به عنوان یک انسان کوچک درس های  بزرگی از این ویروس بسیار کوچک در زندگی شخصی و کاری و مدیریتی ام گرفتم.

از اتفاقاتی که برای کشور و دنیا افتاده و مواجهه افراد با این بیماری نکات آموزنده ای به دست می آید. امیدوارم دوستانی که اهل قلم و اهل تفکر عمیق هستند اینها را ثبت کنند و برای آیندگاه به ودیعه بگذارند تا درس های بزرگی در طول زمان از آن بگیریم. 

جادارد از همه همکاران و دوستان و سروران عزیزی که به شکل های مختلف عده ای نذر کردند، عده ای دعا کردند، عده ای تلفن زدند و عده ای زنگ نزدند که اذیت نشوم و از دور و نزدیک و با واسطه و بی واسطه جویای احوالم بودند تشکر کنم.

در این حوادث انسان اطرافیان خود را بهتر می شناسد و می بیند که جامعه مان چقدر زنده و با روح و با عزت است و ما چه نعمت هایی درکنارمان داریم که در زمان سلامت و در زمان کم فکری و بی فکری در مورد آنان تامل نمی کنیم. این فرصت برای من بوجود آمد که بیشتر فکر کنم و سعی کنم بیدارتر شوم. 

باتوجه به این که این ویروس جدیدی است دانشمندان دنیا درمورد آن کمتر می دانند و بسیاری از اطلاعاتی که در دست است طی سه ماه اخیر توسط مطالعات محققان بدست آمده است. مهمترین مسئله این است که چگونه  این بیماری در کشورهای مختلف با فرهنگ ها و نوع مدیریت های مختلف مهار شود. متاسفانه در کشورمان اختلاف نظر بسیار است. روز اول احساسم بر این بود که برای کنترل این اپیدمی و پاندمی با این وسعت جهانی باید در سطوح بالای کشور تصمیم گیری و برنامه ریزی شود و کشور با قدرت کامل با این مسئله مواجه شود و این از توان وزارت بهداشت به تنهایی خارج است. خوشبختانه 2-3 هفته طول کشید تا کشور به این نتیجه برسد و امروز کشور با همه قوای خود به میدان آمده است. 

در مورد شیوع بیماری نیز همکاران اپیدمیولوژیست معقتدند باتوجه به اینکه درصدی از مردم به توصیه ها گوش نکردند و در ایام عید به مسافرت رفتند ما یک پیک دیگری پیش رو داریم و بایستی امادگی خودمان را برای آن دوره حفظ کنیم. به نظر می رسد احتمالا تا اواسط اردیبهشت درگیر این بیماری هستیم مگر اینکه تا آن موقع با تغییر فصل و رفع مسافرت و اعمال محدودیت های بیشتر شرایط کنترل شود. به هرحال به نظر می رسد بایستی تحقیق بشتری انجام شود تا بتوان در مورد آینده پیش بینی کرد.

بیشترین امیدم به همدلی و همراهی است که دردانشگاه وجود دارد و من را یاد دوران جنگ می اندازد. وقتی می بینم پرستاران و پزشکان و پرسنل اداری و خدماتی در بیمارستان ها با وجود تمام کمبودها و باوجود اینکه ما نتوانستیم و نمی توانیم  گاهی امکان حفاظتی آنان را به طور کامل فراهم کنیم در دل مبارزه با اپیدمی و کنترل این بیماری تلاش می کنند اشک شوق به چشمم می آید. پرسنل بیمارستان ها در روزهای اول گاهی بدون وسایل ابتدایی به بیماران خدمت رسانی می کردند که همه این ها جای امیدواری دارد. البته وظیفه ما و مسئولان بالادستی بود و هست که از روز اول امکانات مورد نیاز پرسنل را فراهم کنیم و برای مقابله با این بیماری امادگی پیدا کنیم. هرچند که این کمبودها در همه جای دنیا خودش را نشان میدهد. در مجموع بیشترین امید من به همراهی و همدلی و کمک پرسنل است. 

اما بیشترین نگرانی ام از این است که اگر این اپیدمی ادامه پیدا کند و مانند عملیات های جبهه به صورت مزمن دربیاید برای پرسنل، پزشکان و کادر درمان و سلامت خسته کننده شود و افراد را از رده خارج کند. با خارج شدن هر نفر از سیستم روحیه افراد ممکن است آسیب ببیند بنابراین این خطری است که ما را تهدید می کند و ما بایستی در حفظ و حراست از نیروها و استراحت دادن به آنان و جایگزین کردن روش ها و تشویق های مختلف از نظر مادی و معنوی زمینه تقویت روحی و جسمی آنان را فراهم و از خسته شدن آنان جلوگیری کنیم. 

اتفاق دیگری که در این اپیدمی شاهد آن بودیم و شاید از وجوه خوب آن بود اینکه همیشه در کشور می گفتیم امنیت بالاترین نیاز کشور است و برترین نیاز هر جامعه ای امنیت است ولی امروز می بینیم که سلامت در جامعه کمتر از امنیت نیست و همان انرژی و سرمایه ای که برای حفظ مرزها و امنیت کشور و شهرها هزینه می کنیم به همان مقدار بایستی هزینه کنیم که سلامت جامعه تضمین شود. در واقع سلامت بدون امنیت و امنیت بدون سلامت معنایی ندارد. امروز جامعه پزشکی و جامعه سلامت کشور بخصوص دانشگاه ها و بیمارستان های دولتی سراسر کشور با خدمات خود، جایگاه واقعی و ارزش واقعی خود را به جامعه نشان دادند و به رخ جامعه کشیدند. اگر در طول سال در گوشه و کنار کشور چند اتفاق منفی دیده می شد و رسانه ها آن را انقدر بزرگ می کردند که حجم کار جامعه سلامت تحت شعاع قرار گیرد و همه آن تلاش ها  ندیده گرفته شود؛ این اتفاق ثابت کرد که جامعه سلامت در دل خطر و با کمترین امکانات تلاش می کند. کشور امروز با چشم خود این رشادت ها را می بییند و همه اقشار و طبقه های جامعه حضور ارکان نظام سلامت و نیاز جامعه به این قشر را به خوبی درک می کنند و این یکی از اتفاقات خوبی است که در این حادثه افتاد.

مردم ما متکثر و با افکار مختلفی هستند. باید بپذیریم که سرمایه اجتماعی ما امروز تاحدودی آسیب دیده است. خوب بود مردم از همان روزهای اول به توصیه هایی که از سوی مسئولان مطرح می شد گوش می کردند. من در میان بحران هستم و نمی خواهم نقدی کنم. این بحرانی است که در همه کشورها وجود دارد. در کشور ما نیز  بالاترین مقامات کشور رسما پای کار آمده و چندین بار در روز مسائل این حادثه را پیگیری می کنند. اگر از روز اول در همچنین سطحی ستاد قدرتمندی تشکیل می شد و مردم لحظه به لحظه حرف های آن ستاد را گوش می کردند و کمک می کردند؛ این اپیدمی به این سرعت و در زمان کوتاه اتفاق نمی افتد. این اپیدمی به هرحال در همه جای دنیا اتفاق می افتد ولی ما بایستی زمان را بخریم تا بتوانیم  با امکانات بیمارستان ها و ظرفیت هایی که داریم پاسخگوی آسیب های ناشی از آن باشیم.

متاسفانه درصدی از مردم به توصیه ها توجه نکردند و نه فقط به خودشان بلکه به سایر افراد نیز آسیب زدند. باوجود همه این مشکلات، خوشبختانه توجه مردم به توصیه مسئولان بیشتر شده است و اگر همچنان این نافرمانی ادامه داشته باشد نظام باید به روش های اجباری متوسل شود و اگر مردم اطاعت نکردند شاید مجبور شوند از نیروهای نظامی و انتظامی کمک بیشتری بگیرند. مانند همه کشورهای دنیا و مانند اروپا و دموکرات ترین کشورهای دنیا که می بینیم وقتی یک نفر در خیابان ایستاده از او می پرسند که برای چه بیرون آمده است؟ ما این مشکلات را در جامعه داشتیم شاید به این دلیل که روزهای اول مردم صداهای متفاوتی از مسئولان می شنیدند و این  پیام های متعدد باعث کمرنگ شدن اعتمادشان شد.  با این حال اکنون زمان نقد نیست انشاءالله در فرصتی که از این بحران خارج شدیم حتما نقد خود را مطرح می کنم. دریک جامعه هشتاد میلیونی و جامعه قرآنی که معتقدند مرگ یک انسان، مرگ بشریت است و حیات یک نفر یعنی حیات بشریت ما به عنوان مسئول بایستی از دست دادن جان یک نفر هم برایمان مهم باشد. بنابراین مدیریت بحران و مدیریت سطوح بالاتر در این شرایط بسیار ضروری است.

من به عنوان عضو کوچک از جامعه سلامت کشور اگر این روزهای پایانی عمرم باشد سربلند از این دنیا می روم چراکه جامعه سلامت کشورم ثابت کرد با هر نگاه، اعتقاد و اعتراض و نظری که دارد در شرایط سخت و بحران ها که خیلی ها تحلیل درستی از آن ندارند پای کار ایستاده است و پرستاران و پزشکان در روزهای اول با دست خالی و کم کم با رسیدن امکانات شجاعانه ایستاده اند و جانشان را برای حفظ جان جامعه شان سپربلا کرده اند