به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه، مسئول نهاد در نشست روز یکشنبه 26 تیر 1401 در سالن شورای ریاست، به تشریح حدیثی قدسی از امام محمدباقر(ع) پرداخت و گفت: تعابیر زیادی که در مورد عید غدیر آمده مثال زدنی است چراکه تا به حال به این میزان  در مورد پدیده ایی، تعابیر گوناگون و متعدد ذکر نشده است، همین مسئله نشانگر میزان اهمیت بالای بحث نبوت امام علی (ع) است.

در چنین روزهایی، اکثرا در مورد درایت امام علی (ع) صحبت می شود، اما باید در کنار اشاره به ویژگی های ارزشمند امام علی (ع) و اهل بیت علیه السلام، در مورد درایت غیر از اهل بیت هم صحبتی شود و همین مورد باعث فهم عمیق تر و درک بیشتری از ویژگی های ارزشمند و والای اهل بیت علیه السلام خواهد شد.

مسئول نهاد در ادامه با اشاره به قسمتی از حدیث قدسی به نقل از امام باقر علیه السلام ، به تشریح واسطه فیض الهی بودن امامان پرداخت و اظهار داشت:

« قال اللّه تبارک و تعالى لأعذّبنّ کلّ رعیّةٍ فی الْإسْلام دانتْ بولایة کلّ إمامٍ جائرٍ لیْس من اللّه و إنْ کانت الرّعیّة فی أعْمالها برّةً تقیّةً و لأعْفونّ عنْ کلّ رعیّةٍ فی الْإسْلام دانتْ بولایة کلّ إمامٍ عادلٍ من اللّه و إنْ کانت الرّعیّة فی أنْفسها ظالمةً مسیئةً- خدای تبارک و تعالی فرموده است: هر آینه عذاب میکنم هر رعیتی را که در اسلام با پیروی از امام ستمگری که از جانب خدا نیست دینداری کند، اگر چه آن رعیت نسبت باعمال خود نیکوکار و پرهیزگار باشد و هر آینه در میگذرم از هر رعیتی که در اسلام با پیروی از امام عادل از جانب خدا دینداری کند، اگر چه آن رعیت نسبت بخود ستمگر و بدکردار باشد.»

مضمون حدیث این است که عذاب می‌کنم هر امتی را که اعتقاد پیدا کند و تحت ولایت امام جائری که از طرف خداوند نیستند قرار بگیرند یعنی همین ائمه و ولات جور اگرچه خود این امت از نظر اعمال خودشان معصیت نمی‌کنند و اعمال نیک بجا می‌آورند اما همین که قبول می‌کنند تحت ولایت امام جائر قرار بگیرند همین خودش باعث عذاب است و عکس این مطلب هم همین است یعنی حتما عفو و گذشت می‌کنم از هر امتی از اسلام که تحت زعامت و امامت امام عادل قرار بگیرند اگرچه آن امت به نسبت اعمال خودشان ظالم هستند و معصیت می‌کنند ولی همین تحت زعامت بودن امام عادل باعث گشایش در کار آن‌ها و عفو و بخشش آنان می‌شود. بنابراین اگر زعامت برای امام عادل و منصوب از طرف خداوند ولو به وسائط باشد آن امت مورد عفو قرار می‌گیرند.

یک جمعی از مردم رفتارهایشان زننده است، اما «دانتْ بولایة إمامٍ عادلٍ»؛ ولی در رفتار جمعی و پذیرش اراده جمعی، اراده جمعی حاکم بر آن‌ها چه اراده‌ای است؟ ارادۀ حاکم عادل است. «دانتْ بولایة إمامٍ عادلٍ»؛ آنجا که اراده جمعی پیش می‌آید، بر وفق ارادۀ حاکم عادل عمل می‌کنند، رفتارهای بد شخصی این افراد جای خود دارد و به خودشان مربوط می‌شود، ازجملۀ این رفتارهای خلاف بطور مثال قضای نماز است.  از آن‌سو «لأعذّبنّ کلّ رعیةٍ فی الْإسْلام دانتْ بولایة کلّ إمامٍ جائرٍ لیس من اللّه و إنْ کانت الرّعیة فی أعْمالها برّةً تقیة»؛ کسانی هستند که رفتارهای شخصی خوبی دارند: دروغ نمی‌گویند، زنا نمی‌کنند، شب‌ها و روزها نمازهای کذایی می‌خوانند؛ ولی در ارادۀ جمعی از ارادۀ حاکم جائر پیروی می‌کنند، «دانتْ بولایة إمامٍ جائر»، دانتْ یعنی پایبند به امامت امام جائر هستند. این مربوط می‌شود به اینکه ما دو نوع رفتار داریم؛ یک رفتار مربوط به رفتار دانتْ بولایة إمامٍ است که اگر کسی در این رفتار، عادل و در این رفتار، مطیع خدا بود، در رفتارهای قسم دیگر خدا گناهانش را می‌بخشد. این معنای همان شفاعتی است که در عبادات داریم. از این بحث مباحث زیادی متفرع می‌شود. روایات زیادی که مرحوم شیخ (رضوان الله تعالی علیه) در رسائل اشاره می‌کنند که «و لوْ أنّ رجلًا قام لیْله و صام نهاره و تصدّق بجمیع ماله و حجّ جمیع دهْره و لمْ یعْرفْ ولایة ولیّ اللّه ثوابه» هیچ تأثیری ندارد.