به گزارش روابط عمومی بیمارستان فارابی، دکتر سیدحسن قاضی زاده هاشمی، وزیر سابق بهداشت روز دوشنبه 15 بهمن 1397 با حضور در کنفرانس هفتگی گروه چشم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، فعالیت آموزشی – درمانی خود را در بیمارستان فارابی به طور رسمی از سرگرفت.

دکتر کریمی، رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران، در جمع گروه چشم پزشکی به سابقه حضور 44 ساله اش در رده های مختلف دانشگاه اشاره کرد و گفت: بعد از انقلاب پزشکان زیادی وزیر بهداشت شدند، ولی دکتر هاشمی برای اولین بار وزارت بهداشت را به یک مطالبه ای در سطح کشور تبدیل کرد و در سطح دولت نظام سلامت را جزو سه خواسته اصلی کشور و بعد از امنیت قرار دادند. این خیلی ارزشمند است. 

وی سفرهای دکتر هاشمی در طی دوره وزارت را یادآور شد و افزود: گاهی مسیر سفرهای دکتر هاشمی را نگاه می کردم و به شوخی می گفتم: دکتر هاشمی جاهای زیر پونز نقشه ایران را می رود. ایشان اکثر نقاط مرزی و مناطق محروم را بازدید و با مردم ملاقات می کردند. همین بازدیدهای محیطی بود که شناختی عمیق از سیستم و به همان نسبت، توقع ایجاد کرد که البته پاسخگوی مقدار زیادی از این توقعات در این پنج سال بودند.

رئیس دانشگاه اضافه کرد: باوجود حجم کار زیادی که در حوزه بهداشت و درمان در سال های گذشته انجام شده، هنوز تا عدالتی که در این حوزه دنبالش بودیم خیلی فاصله داریم.

دکتر کریمی حاضران در سالن را مورد خطاب قرار داد و گفت: سرمایه های اجتماعی و تاریخ گذشته به راحتی به دست نمی آید. در اتاق ریاست دانشگاه عکس تمام روسای دانشگاه (از امیرکبیر که موسس دارالفنون است تا به امروز) را نصب کرده ایم تا به آقایانی که در جلسات شرکت می کنند بگویم این دانشگاه به همین راحتی بدست نیامده است. الان هم به شما می گویم اگر فارابی در کشور برند است به خاطر افرادی است که پشت سرش هستند نه به خاطر در و دیوارش. 

رییس دانشگاه اظهار داشت: یکبار در همین بیمارستان گفته ام، مجددا هم تکرار می کنم؛ هیچ راهی جز کار کردن با هم و حفظ همدیگر، خوشامد گویی به نیروهای انسانی مان و نگه داشتن سرمایه هایمان نداریم. اگر کسی دراین بیمارستان، دانشگاه یا وزارت بهداشت در مسیری غیر از همگرا کردن نیروهای علمی تلاش می کند، حتما خیانت به کشور است. در هر عنوان که باشد یا وابستگی به هرجا داشته باشد و هرمدلی که فکر کند. 

وی تاکید کرد:در همه جلسات دانشگاه گفته ام، حق نداریم نیروها و سرمایه هایمان را به راحتی از دست بدهیم. باید به تمام نیروهایی که برای دانشگاه زحمت می کشند خوشامد بگوییم، روی چشممان جای دهیم و از نیروهای علمی استقبال کنیم.  

دکتر کریمی در ادامه به آمار دانشجویان ورودی دانشگاه اشاره کرد و گفت: امسال از 100 نفر اول کنکور پزشکی، 82 نفر به دانشگاه علوم پزشکی تهران آمده اند. یعنی 82 نفر از بهترین نخبه های کشور. هرسال هم همین طور است. قطعا الان برخی از آن ها در همین سالن حضور دارند. کسانی که وارد رشته چشم پزشکی شده اند و درآینده هم می شوند از دانشجویان تراز اول کشور هستند. وظیفه اصلی همه ما در دانشگاه چه در جایگاه معلمی، چه در جایگاه مدیریتی حفظ این نخبگان، فراهم کردن زمینه کار ، نگهداشتن آن ها در کشور و امیدوار نمودنشان است.  وظیفه ای که خیلی خیلی خیلی سنگین است. اما متاسفانه خیلی ها خواسته یا ناخواسته موجب می شوند جوانان نا امید شده و کشور را ترک کنند. البته به نظرم این کار اشتباهی است. هیچ کشوری ساخته نشده مگر با تلاش مردم آن . اگر چین و ژاپن پیشرفت کرده اند به خاطر آن است که مردمشان کار کرده و زحمت کشیده اند.

دکتر کریمی سپس خطاب به دکتر هاشمی گفت: به هرحال آقای دکتر هاشمی خسته نباشید! هر کس در این کشور در مقام اجرا یک آجر روی هم گذاشته باشد می داند پنج سال وزارتخانه ای مثل وزارت بهداشت را اداره کردن، کار سختی است. خیلی طول می کشد تا خستگی این کار شبانه روزی از تنتان دربرود ولی همین که به میل خودتان برگشتید و ردای اصلی را برتن کردید، تبریک می گویم و حضور شما را در بیمارستان فارابی گرامی میدارم.

 از این که درخواست من را پذیرفته و روپوش سفید خودمان را پوشیدید ممنوم. می خواستم با روپوش وارد سالن شوید تا همه به خصوص جوانترها بدانند این روپوش ارزشش از ردای صدارت و وزارت خیلی بالاتر است. خیلی طول کشیده تا من و شما بتوانیم این روپوش را بپوشیم و مردم به ما اعتماد کنند.

من همیشه از همکارانی که مسئولیت اجرائی قبول می کنند به ویژه جراحان درخواست می کنم از حرفه پزشکی دور نشوند. باقیمانده دوران خدمت را که خیلی هم نیست به کار علمی و آموزش بپردازید. این فرصت تا چشم به هم بزنیم تمام می شود. انگار همین دیروز بود که در سال 53 وارد دانشگاه شدم و روزهای انقلاب و محیط دانشگاه را تجربه کردم. ولی 44 سال از آن زمان گذشته بقیه اش هم خیلی به سرعت طی می شود. من لااقل در سی سال گذشته، بیشتر وقتم را در دانشگاه گذرانده ام و به گذشته که نگاه می کنم ،حسرت نمی خورم. از شما هم می خواهم که کمک کنید تقاضای بیمارستان و گروه برای حضور شما برآورده شود. همه این حرف ها را از ته دل گفتم، به آن اعتقاد دارم و به آن عمل می کنم.