گفت وگو با هادی امیری، پرستار نمونه کشور از مرکز طبی کودکان

به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران بیمارستان مرکز طبی کودکان، همزمان با ولادت حضرت زینب (س) و روز پرستار، هادی امیری به عنوان پرستار نمونه کشور در سال 99 انتخاب شد. به همین بهانه با او گفت وگو کردیم.

لطفا خودتان را بیشتر معرفی فرمائید.
من هادی امیری متولد 14 تیر ماه 1363هستم و در کرمانشاه به دنیا آمدم. دوره تحصیلی خود را در شهرستان سرپل ذهاب گذراندم و سپس در رشته علوم آزمایشگاهی به طور ناپیوسته موفق به اخذ مدرک کارشناسی شدم. پس از اتمام دوره سربازی به دلیل علاقه شدید به رشته پرستاری مجددا در آزمون کنکور شرکت کردم و در سال 92، رشته پرستاری تهران قبول شدم و بلافاصله دوره کارشناسی ارشد را نیز در رشته پرستاری با گرایش کودکان گذراندم و توفیق خدمت به کودکان بیمار در سال 96 با شروع به کار در بیمارستان مرکز طبی کودکان به صورت نیروی شرکتی نصیب اینجانب شد.
در آزمون استخدامی پذیرفته شدم و اکنون به صورت پیمانی در خدمت بیمارستان و کودکان هستم و خدا را بخاطر موفقیت هایم شاکرم.

از کار با کودکان بفرمائید. با توجه به گرایش رشته شما در مقطع کارشناسی ارشد آنچه که در ذهن داشتید چقدر با واقعیت تطابق داشت؟
کار با اطفال عشق و روحیه فراوان می خواهد؛ هنگامیکه در مقطع کارشناسی ارشد قبول شدم، ده گزینه برای تعیین گرایش رشته داشتم و از روی علاقه فراوان به کودکان، بدون هیچ شک و تردیدی اولین انتخابم، پرستاری کودکان بود و اکنون از کار با کودکان لذت می برم و بازخورد آن را می بینم، این لذت را هنگامی که بیمار بهبود پیدا کرده و لبخند رضایت بر چهره پدر و مادر بیمار نقش می بندد دوچندان می شود. من خودم یک فرزند دو ساله دارم و می توانم این لذت را درک کنم.

خاطره ای از کار در مرکز طبی کودکان بفرمائید.
کار در حوزه پرستاری هر روزش خاطره است، هر روزش یک تجربه جدید است، مشاهده بهبودی کودکان، رضایت والدین از سلامت کودکان شیرین ترین خاطره هاست و فکر می کنم تلخ ترین خاطره هام مربوط به دیدن بیمارانی است که به خاطر مشکل مالی از درمان فرزندشان درمانده شده اند؛ خدا را شکر می گویم که با تمهیداتی که دیده شده و با کمک مددکاری و نیکوکاران خیلی شاهد این مسئله نیستیم اما مواجهه با آن مرا بسیار ناراحت و غمگین می کند.

 از دوره شروع همه گیری بیماری کووید 19 بفرمائید.
در روزهای آغازین شیوع ویروس کرونا، اولین بیماری که با تشخیص کووید 19 در بخش مراقبت ویژه بیمارستان بستری شد، در شیفت اینجانب و بیمار من بود، به دلیل عدم شناخت از بیماری و به طبع آن استرس و ترس فراوان داشتیم اما عشق پرستاری کاری کرد که من از لحظه ای که وارد اتاق ایزوله شدم دلم نیامد بیمار را تنها بگذارم و تا صبح، حدود 6 ساعت بر بالین بیمار حاضر ماندم. این فقط با عشق خدمت به بیمار میسر است. آن بیمار پس از طی دوره بیماری پس از بهبودی ترخیص شد و چند وقت بعد به دیدن ما آمد. لذت دیدن آن بیمار با بهبودی کامل غیر قابل توصیف است.

به نظر شما چرا پرستار نمونه کشور شدید؟
راستش نمی دانم و زمانی که خانم خلیل زاده، مدیر پرستاری بیمارستان به من اطلاع دادند که پرستار نمونه کشور شدم اولین چیزی که پرسیدم این بود که چرا من؟ مدیران بیمارستان به من لطف داشتند، فکر می کنم خیلی ها هستند که شاید از من دلسوزانه تر کار کردند، خیلی ها از من سابقه کاری بیشتری دارند
پاسخ این سوال را نمی دانم اما فکر می کنم شاید چون همیشه با عشق کار کردم و دعای پدر و مادرم بدرقه راهم بوده، در کسب این موفقیت بی تاثیر نیست.

با توجه به اصالت شما و سابقه زندگی و تحصیل در شهرستان سرپل ذهاب، از زلزله سرپل ذهاب بگوئید. به عنوان پرستار فعالیت داوطلبانه داشتید؟
من همیشه آدم فعالی بودم و از زمان دانشجویی در بحران های کشور مثل زلزله بم فعالیت داشتم؛ در زلزله سرپل ذهاب نیز 15 روز به همراه یک گروه متشکل از پزشک و پرستار و راننده آمبولانس خدمت کردیم و در آن دوران در خانه ای روستایی که متعلق به پدرم بود و خداروشکر خراب نشده بود از ساعت 12 شب تا 4 صبح بودیم و در طول روز به روستاهای مختلف سر می زدیم و به همشهریانم خدمت می کردم. این تجربه علیرغم اینکه با رنج و درد همراه بود اما لذت بخش بود.

و سوال آخر توصیه شما به کسانی که می خواهند وارد رشته پرستاری شوند چیست؟
توصیه من به کسانی که می خواهند وارد رشته پرستاری شوند این است که اگر عشق به هم نوع دارید، اگر از دیدن رنج هم نوع خود رنج می برید و اگر صبورید وارد رشته پرستاری شوید.
من قبل از تحصیل در رشته علوم آزمایشگاهی نیز دو سال دکترای دامپزشکی خوانده بودم و حتی زمانیکه در رشته پرستاری قبول شدم با رتبه ام می توانستم پزشکی دانشگاه آزاد نیز تحصیل کنم اما پرستاری را انتخاب کردم زیرا همیشه می خواستم گره ای را باز کنم و احساس کردم پرستاری به دلیل اینکه مدت زمان بیشتری در بالین بیمار حضور دارد، به خواسته من نزدیکتر است و در آخر باید بگویم که نمونه شدن خوب است اما هدف والای پرستاری نیست، همه ما خلق شدیم تا گره های همدیگر را باز کنیم، عاشقانه و صادقانه کار کنیم.