گفتگو با دکتر اشکان ابن رسولی دستیار ارشد بیمارستان شریعتی

به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران معاونت دانشجویی فرهنگی، باتوجه به برگزاری آیین ملی اهدای تندیس فرشته سلامت به دانشجویان فعال در مبارزه با ویروس کرونا، توسط معاونت فرهنگی و دانشجویی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، گفت و گویی کوتاه انجام دادیم با دکتر اشکان ابن رسولی دستیار بیهوشی بیمارستان شریعتی که در ادامه می خوانید.

لطفا خودتان را معرفی کنید.
اشکان ابن رسولی، رزیدنت بیهوشی سال چهارم دانشگاه علوم پزشکی تهران و درحال حاضر چیف رزیدنت بیمارستان شریعتی هستم.

از چه زمانی وارد فعالیت های داوطلبانه یا موظفی در خصوص مبارزه با ویروس کووید 19 شدید؟
ازهمان ابتدای شروع بیماری کووید استارت ICU را زدیم. ما مسئول اینتوویشن و کدهایی که در بیمارستان بود و بیمارهایی که به اتاق عمل می آمدند و به خصوص بیمارانی که در ICU نیاز به حمایت تنفسی داشتند را مدیریت می کردیم. یک تیم از پرستاری و کارشناس اتاق عمل و کارشناسان بیهوشی و اساتید و دوستان رزیدنت سال ۲ و ۳ و ۴ که درگیر این قضیه بودیم.

چه عواملی باعث حضورتان در فعالیت های بهداشتی و درمانی مرتبط با ویروس کرونا شد؟
اولا اینکه این بیماری ماهیت پاندمیک دارد. در واقع حدود هر صد سال یک پاندمی در دنیا رخ داد و این باعث شد ما در دوره رزیدنتی با آن درگیر شویم، به عنوان کادر درمان و یک بخشی هم به عنوان یک شهروند عادی. ما پزشکیم و موظفیم در هر شرایطی کار خودمان را انجام بدهیم. حالا هر پاندمی هر قدر خطرناک و واگیردار و ... باشد ما بر اساس چیزی که آموزش دیده ایم و سیستمی که مطالعه کرده ایم باید حتما درگیر این مسئله بشویم و این اصلا چیز خاصی نیست که بخواهیم درگیر نباشیم؛ پس این مهمترین عامل است. ولی خب این بیماری ماهیتی دارد که من همین حالا اعضای خانواده ام با آن درگیر هستند و جوری نیست که کسی بخواهد از آن فاصله بگیرد. با توجه به تعداد بیمارانی که در ایران هر روز در حال مبتلا شدن هستند مشخص است که خیلی از خانواده ها و دوستان و آشنایان پرسنل درمانی هم به همین صورت درگیر هستند و اینکه تلفات به نسبت در قشر پزشک و پرستار و سایر پرسنل درمانی چه نیروهای خدماتی و نگهبانی و هرکسی که به یک عنوان به خصوص با این بیماری درگیری دارد، بیشتر از مردم است، پس وظیفه ما شرکت در این مسئله است.

تجربه شما از حضور در چنین فعالیت هایی چیست؟
واقعا تجربه جدیدی بود. شاید اگر اصلا بعد از این دوران کووید یک خاطره عجیب است، قطعا برای ما خواهد ماند چون یک پاندمی بود و ما تاحالا این حجم از بیمار و تلفات انسانی را ندیده بودیم و این واقعا اتفاق جدیدی بود. حالا در بیهوشی به خصوص چون مهمترین و بدترین قسمتی که درگیر بیماری بودند، ارگان های تنفسی و ریه بود. برای ما شاید خیلی تجربه های علمی بالایی داشت و در این دوره خیلی چیزهای جدیدی آموختیم. به خصوص مدیریت ایروی و ونتیلاتورها و اینکه چطور بتوانیم یک بیمار بدحال را مدیریت کنیم و ...؛ واقعا یک حس متفاوت بود چون وقتی بیمار اینتروه می شود خیلی دیدیم که در دنیا شرایط به شکلی بود که در ابتدا اصلا امیدوار نبودند به اینکه بهبود پیدا کند و خب کم کم پروتکل های جدید آمدند و تجارب جدید پیدا کردیم همین فرهنگ استرلیزه کردن و یا ماسک زدن و لباس پوشیدن و چطور وارد بخش شدن که در ابتدای کار برای ما خیلی عجیب و جدید بود. آن لباس ها و استرسی که وارد می شد که فضای خاصی داشت. به شخصه برای من تجربه جالبی بود. من خود هم دوبار PCR مثبت شدم و مبتلا به کرونا شدم. سری دوم خیلی بدتر شد و با فاصله ۴ یا ۵ ماه خودمان هم درگیر شدیم، من و تقریبا همه دوستان رزیدنت ما حدود ۲ بار درگیر این بیماری شدند که یکی دو نفر متاسفانه حال خوبی نداشتند ولی خوشبختانه تلفات جانی از نظر کرونا در بچه های بیهوشی نداشتیم.

آیا به سایر دانشجویان دانشگاه توصیه می کنید که به جمع فعالان عرصه جهادی و برنامه های داوطلبانه بپیوندند؟
درباره توصیه به بقیه هم  قطعا بله، چون به نظر من یک بخش جدید در پزشکی باز شد در تمام رشته ها و بیشتر در رشته هایی که اورژانسی تر از بقیه هستند مانند طب اورژانس و بیهوشی و داخلی و فوق تخصص ریه و انتنتیویست ها و رزیدنت های قلب و البته عفونی به نظر من یک بخش جدید بود. حتی در کتاب های جدید هم یک بخش درباره کووید اضافه خواهد شد و البته تاثیرات آن بعدا مشخص خواهد شد که چه تاثیراتی می گذارد و چه مطالعاتی قرار است انجام شود و اینکه چگونه کنترل خواهد شد. کووید یک قسمت خیلی مهمی از پزشکی شده. چیزی که پاندمی است یعنی چیزی است که همه پزشکان باید آن را بلد باشند و این دیگر یک شرایط ویژه است.
هر رشته ای هم که بخواهید در آن ادامه تحصیل دهید به نظر در دوره عمومی باید با پروتکل های این بیماری و عوارض آن و اینکه چه کارهایی می توانیم بکنیم را باید یاد بگیرند. درباره کارکردن هم آنهایی که تواناییش را دارند و رشته آنها مرتبط است، بله من توصیه می کنم که حتما کار کنند.

آیا از برگزاری آیین ملی اهدای تندیس فرشته سلامت ویژه دانشجویان فعال در مبارزه با ویروس کرونا اطلاع دارید؟
درباره آیین فرشته سلامت هم بنده اطلاعی نداشتم و حالا متوجه شدم که همچین آیینی وجود دارد. این که چه اتفاقی خواهد افتاد و چگونه می خواهند در مورد این مسئله برنامه ای بگذارند من اطلاعی ندارم و انشاالله با آن بیشتر اشنا می شوم. به نظر کار خوبی می آید و انگیزه ایجاد می کند.

چه پیشنهاد یا نظری برای حضور حداکثری دانشجویان دانشگاه در این رویداد ملی که فعالیت های بسیاری در این یک سال گذشته داشته اند، دارید؟
با توجه به اتفاقی که افتاد و یک مقدار بحث آموزشی و بار کاری و بیماری هایی که در این دوره اتفاق افتاد، آن آموزشی که خیلی از پزشکان عمومی و دانشجویان تخصص باید در خیلی از زمینه ها می دیدند یک مقداری تحت تاثیر قرار گرفت، بخصوص دوره پایینتر یعنی اینترنی و استاجری چون بیشتر کلاس ها آنلاین بود و از آنها کمتر استفاده شد و دوره اینترنی هم که ما سعی می‌کردیم خیلی اینترن ها را درگیر نکنیم و کمترین بار و فشار روی آنها باشد تا خودشان و خانواده هایشان کمتر درگیر شوند.
به نظرم برنامه ای باید باشد که این عزیزان خودشان بیشتر تلاش کنند و این که بیمارانی که می‌بینند را  سعی کنند با دقت بیشتر و علاقه و وسواس بیشتر مدیریت کنند.
برای دوره تخصص هم همین اتفاق افتاد و متاسفانه تحت تاثیر کووید قرار گرفت. جراحان که عمل هایشان کنسل شد و جراحی های خیلی وسیع تر و جالتری که می خواستند در بیمارستان ببینند را الان دیگر به آن صورت نمی‌بینند و تعداد چیپ هایی که با اساتید به عمل می‌رفتند خیلی کمتر شده. از این نظر نمی شود کاری کرد و بچه ها خودشان باید بیشتر تلاش کنند.

سخن آخر؟
انشاالله دوره ای که بعد از کووید است، برنامه ریزی برای پاندمی بهتر شود و ما حداقل چند واحد درس در این خصوص بگیریم، کنترل بیماری خیلی وقت ها درست انجام نشد و آن قرنطینه که باید انجام می شد، نشد و پروتکل های درمانی هم به نظر خیلی تغییر کرد و درمان جامع و یکپارچه ای که طبق مقالات جدید در جهان بود انجام نشد و امیدوارم در دوره های بعدی از این اتفاقات درس بگیریم و خیلی مقالات می توانیم بنویسیم و مطالعات گذشته نگر و آینده نگر و در خیلی از رشته ها می‌ توانیم با هم همکاری داشته باشیم و در دوره کرونا متوجه شدیم که با رزیدنت های عفونی و داخلی و رشته های ریه و ... تعامل داشته باشیم تا سیستم خوبی برای ICU و بیماران بدحال تنفسی برای آینده کار خوب و مثبتی انجام دهیم و از تجارب هم استفاده کنیم.
در پایان یک تشکر ویژه از تمام کسانی که در این دوران در بیمارستان ها زحمت می کشند، از دم در بیمارستان تا اتاق های عمل و icu که بسیار درگیر هستند و بیمار شدند و خانواده هایشان هم بیمار شدند در حالیکه من فقط عضو کوچکی بودم.
خدا قوت و سپاس فراوان برای وقتی که گذاشتید.