تمام اهالی آسمان و ملکوت خداوند، برای عرض تهنیت فرود می‌آمدند و دسته‌دسته، پرچمی از نور را همراهی می‌کردند که بر آن، اسامی مبارک و القاب حضرت مولا نوشته‌شده بود:

یا علیّ المرتضی، یا امیر المۆمنین، یا وارث المرسلین، یا سیّد الوصیین، یا حج رب العالمیم، یا قائد الغرض المحجّلین، یا آیة الکبری و النبأ العظیم... و تمامی فرشتگان، مسرور از این لحظات نورانی، برق نگاه کودکانه‌اش را به تماشا ایستاده بودند.

در نگاه کودکانه‌اش، برقی دیده می‌شد، از جنس آسمان؛ از جنس انّی اعْلم ما لا تعْلمون! نگاهی که ما شاء اللّه و تبارک اللّه (جلّ جلاله) از آن می‌تراوید!

نگاهی که حتی پیامبر صلی‌الله علیه و آله وسلم را به تسبیح خداوند، وامی‌داشت!

نگاهی که حتی صدیقه کبری، فاطمه زهرا علیهاالسلام را به آرامش می‌خواند!

نگاهی که یتیمان کوفه به آن عادت کرده بودند! نگاهی که پیرمرد نابینای خرابه نشین، از احساس آن لذّت می‌برد! نگاهی که مالک اشتر را به خلسه‌های عارفانه می‌سپرد!

نگاهی که تمام معارف الهی را در جام صبر امام حسن علیه‌السلام می‌ریخت!

نگاهی که مایه صبر زینب علیهاالسلام و باعث شجاعت اباعبدالله علیه‌السلام بود!

... و نگاهی که مفهوم مهربانی بود و مصداق بهشت «دارالسلام»؛ و این برق محبت، حتی در میدان جنگ هم از نگاه حضرت مولا محو نمی‌شد.

عطر «امامت»، تمام فضای آسمان و زمین را معطّر کرده بود و عطری که از «کعبه» تا «نجف»، پروانگان عاشق را مست رایحه خود می‌کند و سحرگاهان، از مسجد کوفه به مشام جان می‌رسد!

مو لاجان! حیدر کرّار! با تمام ارادت، تو را می‌خوانیم:

السّلام علی الشّجرة النّبویة و الدّوْحة الْهاشمیة الْمضیئة الْمثْمرة بالنبوّة الْمۆنقة بالْأمامة ... 

درود بر توای شجره طیبه نبوت و گلبن آل هاشم، که با نور پرثمر و درخشان نبوّت و گل و ریحان‌های امامت، آراسته‌شده‌ای...

السلام علیک و علی اهل بیتک الطّیبین الطّاهرینْ. 

درود بر تو و بر اهل‌بیت پاک و پاکیزه تو باد!

حضرت على (ع) در روز جمعه سیزدهم رجب سال سی‌ام عام‌الفیل در شهر مکه و در خانه خدا به دنیا آمد. پدر آن حضرت ابوطالب فرزند عبدالمطلب بن ‌هاشم و مادرش هم فاطمه دختر اسد بن هاشم بود. بنابراین آن حضرت از هر دو طرف هاشمى نسب است و این خاندان در فضایل اخلاقی و صفات والای انسانی در میان عرب و قریش، زبان زد بوده و شجاعت و تیزهوشی و زیرکی، از امتیازات آن‌ها به شمار می‌رفت و همه این فضایل، در حد اعلای خود به علی بن ابیطالب به ارث رسید. 

اسرار نماز در کلام امیر مؤمنان علی علیه‌السلام

جابر بن عبدالله انصارى گوید: روزى به همراه مولاى متّقیان، امام على (ع) بودم، شخصى را دیدیم که مشغول نماز است، حضرت به او خطاب کرد و فرمود: آیا معنا و مفهوم نماز را مى‌دانى که چگونه و براى چه خوانده می‌شود؟ 

اظهار داشت: آیا براى نماز مفهومى غیر از عبادت هم هست؟ 

حضرت فرمود: آرى، به حقّ آن‌کسی که محمد (ص) را به نبوّت مبعوث گردانید، نماز داراى تأویل و مفهومى است که تمام معناى عبودیت در آن خواهد بود. 

آن شخص عرض کرد: پس مرا تعلیم فرما. 

امام فرمود: معنا و مفهوم اولین تکبیر آن است که خداوند، سبحان و منزّه است از این‌که داراى قیام و قعود باشد. 

دومین تکبیر یعنى؛ خداوند موصوف به حرکت و سکون نیست. 

سومین تکبیر یعنى؛ نمى‌توان خداوند را به جسمى تشبیه کرد. 

چهارمین تکبیر یعنى؛ چیزى بر خداوند عارض نمى‌شود. 

پنجمین تکبیر مفهومش آن است که خداوند، نه محل خاصى دارد و نه چیزى در او حلول مى‌کند. 

ششمین تکبیر معنایش این است که زوال و انتقال و نیز تغییر و تحوّل براى خداوند مفهومى ندارد. 

و هفتمین تکبیر یعنى؛ بدان که خداوند سبحان همچون دیگر اجسام، داراى ابعاد و جوارح نیست. 

سپس در ادامه فرمایش خود فرمود: معناى رکوع آن است که مى‌گویى خداوندا! من به تو ایمان آورده‌ام و از آن دست برنمی‌دارم، گرچه گردنم زده شود. 

و چون سر از رکوع برمی‌داری و مى‌گویی: «سمع الله لمنْ حمده الحمْدلله ربّ العالمین» یعنى؛ خداوندا! تو مرا از عدم به وجود آورده‌اى و من چیزى نبوده و نیستم، پس هستى مطلق تویى. 

و هنگامی‌که سر بر سجده فرود آورى، گویى: خداوندا! مرا از خاک آفریده‌اى؛ و سربلند کردن از سجده یعنى؛ مرا از خاک خارج گردانده‌اى. 

و همین‌که دومین بار سر بر سجده گذارى یعنى؛ خداوندا! تو مرا در درون خاک برمی‌گردانی؛ 

و چون سربلند کنى گویى: و مرا از درون همین خاک در روز قیامت براى بررسى اعمال خارج مى‌گردانى. 

و مفهوم تشهّد، تجدیدعهد و میثاق و اعتقاد به وحدانیت خداوند و نیز شهادت بر نبوّت حضرت رسول و ولایت اهل‌بیت او علیهم صلوات الله باشد. 

و معناى سلام، ترحّم و سلامتى از طرف خداوند بر بنده نمازگزار است، که درواقع ایمنى از عذاب قیامت باشد.

منابع: مستدرک الوسائل، ج 4، ص 105، ح 5/ بحارالانوار: ج 84، ص 253، ح 38.