به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران،هفته سالمند در کشور، از ششم شهریورماه آغاز شده و تا سه‌شنبه 12 مهرماه ادامه دارد در این هفته عناوین «رسانه، آگاهی‌بخشی و فرهنگ‌سازی»، «آموزش و توانمندسازی»، «روز خانواده و جامعه دوستدار سالمند»، «تاب‌آوری و مشارکت زنان سالمند»، «مراقبت و سلامت جسمی، روانی، اجتماعی و معنوی»، «حمایت‌های اجتماعی، رفاهی و اقتصادی» و «قانون‌گذاری، سیاست‌گذاری و راهبری امور سالمندان» موردتوجه قرار دارد.

به مناسبت روز جهانی سالمند با شعار «تاب‌آوری و مشارکت زنان سالمند»،  همایشی با حضور رئیس دانشگاه و شماری از سیاست‌گذاران نظام سلامت و متخصصان مرتبط با حوزه سالمندی 9 مهر 1401 در تالار دارالفنون برگزار شد. در حاشیه این مراسم دکتر فاطمه سادات میرزاده متخصص طب سالمندان با اشاره به‌روز «خانواده و جامعه دوستدار سالمند» گفت: مهم‌ترین موضوعی که باید مدنظر داشته باشیم آموزش خانواده‌ها درباره بیماری‌های مزمن افراد سالمند است. در اکثر خانواده‌های ایرانی یک فرد سالمند حضور دارد، افراد سالمند وقتی سنشان هفتاد سال به بالا می‌رود حتماً مبتلا به یک بیماری مزمن می‌شوند که اگر خانواده‌ها آگاهی و آموزش کافی را درباره‌ی این بیماری‌ها داشته باشند می‌توان از مراجعه غیرضروری به پزشک و درمانگاه جلوگیری شود، همچنین وقت بیشتری با فرد سالمند و خانواده داشته باشند. 

وی با بیان اینکه جامعه‌ی دوستدار سالمند جامعه‌ی است که باید افراد بدانند به چه صورت با سالمندان برخورد داشته باشند؛ تصریح کرد: افراد سالمند به واسطه‌ی افزایش سن و گاهی اوقات به بیماری‌های مزمن دچار کندی در حرکتشان می‌شوند و نمی‌توانند مثل یک فرد جوان فعالیت داشته باشند؛ جامعه‌ی دوستدار سالمند باید از همه شرایط زندگی سالمند آگاه باشد و آموزش کافی دررابطه‌با سالمند و تغییراتی که در دوره‌ی سالمندی اتفاق می‌افتد را داشته باشد، به طور نمونه اگر برای خرید به مکانی مراجعه می‌کند نباید باعجله با فرد برخورد کنیم و خدایی نکرده موجب استرس آن شویم؛ باید حوصله داشته باشیم.  

این عضو هیئت‌علمی دانشگاه خاطرنشان کرد: در ساختار شهری جامعه دوستدار سالمند باید فضاهای مناسب برای این گروه سنی در نظر گرفته شده باشد و حتی اگر فرد با واکر وارد پارک و یا فروشگاهی می‌شود احساس ناراحتی نکند و محکوم به این باشد که در خانه بماند. تمام موارد مطرح شده مستلزم این است که در کل کشور نهادهای مختلف دست در دست هم دهند تا شرایط بسیار مناسبی را برای خانواده‌ها فراهم و جامعه را برای دو دهه آینده که سونامی سالمندی خواهیم داشت آماده کنیم و بدانیم قرار است که ما هم یک عضوی از این جامعه‌ی سالمند باشیم؛ بنابراین باید بتوانیم بهینه‌سازی کنیم و آمادگی کافی را داشته باشیم.