باز تاسوعا آمده است، حنجره‌ام در هوای محرم گرگرفته است، باز لب‌هایم در تکلم نام عباس (ع) می‌سوزد، می‌خواهم پنجره‌ای به سمت واقعه بگشایم و نمی‌دانم این روایت چه رازی دارد که هر بار تازه و تازه‌تر می‌شود، هر بار که این دریچه را می‌گشایم، منظره‌ای دیگر از کربلا را در پیش چشمانم می بینم، یا ابوفاضل روایت را از کجا باید آغاز کنم؟ 

امروز در تمام چشم‌ها تکرار می‌شود، گریستن مشک، گریستن ساقی، گریستن کودکان منتظر، گریستن فرات، گریستن نخل‌های علقمه!
آسمان در هم می‌پیچد و ساحل فرات خون سرخ تو را در بر می‌گیرد، دستی را بر پیشانی‌اش حس می‌کند، حسین (ع) خون چشمانش را پاک می‌کند تا عباس (ع) چشم‌باز کند و برای آخرین بار دیده در دیده حسین (ع) بدوزد، اما عباس (ع) چشم‌باز نمی‌کند، شرم حضور نمی‌گذارد و اشک در پهنای صورتش جاری می‌شود.

روز نهم محرم معروف به‌روز تاسوعا، بزرگداشت شهادت اسوه ایثار و ادب، دلاوری و وفا حضرت اباالفضل عباس (ع) است و  آخرین روزی است که امام حسین (ع) و یارانش، شبانگاه آن را درک کرده بودند و این روز به شب عاشورا پیوند می خورد. در این روز چند رویداد مهم در سرزمین کربلا واقع گردید 1- ورود شمر به کربلا 2- امان نامه برای ابوالفضل العباس 3- فرمان حمله عمومی.

قمر بنی هاشم در کلام معصومین علیهماالسلام:

امام سجاد (ع) فرمود: عمویم عباس حقیقتاً با ایثار و جانبازی، جان خویش را فدای برادر کرد تا آنجا که دست‌هایش قطع شد. (بحارالانوار، ج 44، ص 298، تنقیح المقال، ج 2، ص 128)

 امام صادق (ع) فرمود: شهادت می‌دهم که تو برای خدا و رسولش و برادرت خیرخواهی کردی، پس تو چه نیکو برادر فداکار بودی. (مفاتیح‌الجنان، زیارت‌نامه حضرت عباس (ع))

امام صادق (ع) فرمود: عموی ما عباس پسر علی (ع)، بینشی تیز و دقیق وایمانی محکم و استوار داشت، در رکاب برادرش با دشمنان جهاد کرد و به‌خوبی از عهده آزمایش الهی برآمد و به مقام شهادت رسید.(مامقانی، تنقیح المقال، ج2، ص 128 )

امام صادق (ع) فرمود: تاسوعا روزی است که حسین (ع) ویارانش در آن روز در کربلا محاصره شدند و سپاه شام پیرامونش حلقه وار گردآمده او را از حرکت بازداشتند و پسر مرجانه و عمر بن سعد در آن روز شادمان که لشکری انبوه، به اختیاردارند و حسین (ع) ویارانش را ضعیف شمردند و یقین کردند که دیگر حسین، یار و یاوری ندارد و مردم عراق به مدد او نخواهند آمد. سپس فرمود: به فدای آن  شهید غریب! مقام شامخ و با عظمت حضرت ابوالفضل العباس (ع) فرزند رشید امیر المومنین (ع) و موقعیت خاص ایشان باعث شده است تا یک روز (تاسوعا) به عنوان یادبود ایشان قرار گیرد.(کتاب معارف و معاریف، ج 7، ص 173، با اندکی تصرف.) 

امام زمان علیه‌السلام در  «زیارت ناحیه مقدسه» خطاب به عمویش عباس می‌فرماید: السلام علی ابی الفضل العباس المواسی اخاه بنفسه؛ سلام بر ابوالفضل العباس که با جان خویش با برادر همدردی کرد.