محمد (ص) می‌آید، با بشارت آفتاب باسخاوت مهر؛ می‌آید تا سرشارمان کند از آیه‌های آبی آسمان؛ می‌آید تا خورشید نفس‌هایش، برف ظلم و جهل را به رودهای جاری ایمان و راستی بدل کند. می‌آید تا آیین آفتاب، ماندگار شود. نوید آمدنش، در زبور آمده است و در تورات هم. روزی، تبر ابراهیم بر شانه‌هایش، تاریخ بت‌شکنی را دوباره تکرار می‌کند. او آمده است تا بهشت رابین خوبان عالم، تقسیم کند تا درخت علم را برویاند و آینده‌ای روشن را برای تمام جهانیان، رقم بزند. آری، او آمده است تا جاده‌های فرا روی دنیا را به دروازه‌های سراسر نور برساند. خجسته باد، قدم‌های انسانیت و یکتاپرستی!

پیامبر گرامی اسلام، در هفدهم ربیع‌الاول سال عام‌الفیل در مکه و کنار کعبه کانون خداپرستی، دیده به جهان گشود. معجزاتی در هنگام ولادت پیامبر اکرم آشکار شد، ازجمله ابلیس از ورود به آسمان‎های هفتگانه محروم شد، شیاطین دور شدند، تمامی بت‎ها در بتکده با صورت بر زمین افتادند، طاق کسری فروریخت و چهارده کنگره‌ی آن سقوط کرد، آب دریاچه ساوه خشک شد، آتشکده فارس پس از هزار سال خاموش شد، نوری از سرزمین حجاز برآمد تا به مشرق رسید، کاهنان عرب علوم خود را فراموش کردند، سحر ساحران باطل شد.

استحیائیل؛ یکی از فرشتگان بزرگ خدا در شب تولد حضرت محمد (ص) بر کوه ابوقبیس ایستاد و با صدایی بلند گفت: ای مردم مکه! به خدا و فرستاده او و نوری که با او فرو فرستاده‌ایم ایمان بیاورید.»

امام صادق (ع) ماجرای ولادت پیامبر اکرم را از زبان آمنه چنین نقل می فرماید: به خدا سوگند، فرزندم با دستان خود بر زمین فرود آمد. آنگاه سر به‌سوی آسمان بلند کرد و به آن نگریست. نوری از من ساطع‌شده بود که همه‌چیز در پرتوش نورانی بود. شنیدم که منادی صدا زد: تو بزرگ‌ترین مرد جهان را به دنیا آوردی.»

و نیز نقل کرده‎اند: آمنه صدایی شنید که می‎گفت: تو باردار بزرگ این امت هستی. پس وقتی فرزندت متولد می شود بگو:«اعیذه بالواحد شرّ کل حاسد»؛ او را از گزند همه‌ حسودها به خدای یگانه می‌سپارم.

سپس او را محمد نام بگذار.

حضرت على (ع) در مورد ولادت پیامبر فرمود: هنگامی‌که پیامبر (ص) متولّد شد، بت‌هاى خانه کعبه به رو درافتادند و چون شب فرارسید، فریادى از آسمان شنیده شد که: حق آمد و باطل رفت، همانا باطل رفتنى است.(بحارالانوار، ج 15، ص 274)

در هفدهم ربیع‌الاول، فرشتگان عرش، در انتظارند تا سرزمین مدینه از درخشش ششمین آفتاب امامت، منور شود.

در خانه امام محمدباقر (ع)، چشمه چشم‌های منتظر می‏جوشد تا از دیدن رخسار کودکی یوسف ‏جمال، زلال شود.

وجب‌به‌وجب زمین مدینه، عطر ملکوت گرفته است. ملائک، بال گسترده‏اند بر خاک راه تو تا پابوس احیاگر آیین محمدی (ص) باشند. عاقبت، انتظار به پایان می‌رسد، ششمین حجت خدا چشم برجهان می‌گشاید. امروز، روز میلاد مشق دانایی است؛ روز تحریر حکمت و شکفتن معرفت. حدیث زیبایش هنوز در صحیفه روزگار می‌درخشد که فرمود: «ما برگزیدگان خدا، راه روشن به‌سوی خدا و صراط مستقیم هستیم.» آری، خاندان نبوت، چراغ‌های هدایت انسان‌هایی هستند که به دنبال سرزمین نور و روشنایی‌اند.»

امام ششم حضرت امام جعفر صادق (ع) در روز 17 ربیع‌الاول سال 83 هجری در مدینه متولد شد. دوران امامت آن امام همام سی‌وچهار سال (از سال 114 تا 148 هـ. ق) بود، آن حضرت از فرصت نزاع میان بنی‌امیه و بنی‌عباس، کمال استفاده را کردند و حدود چهار هزار شاگرد تربیت کردند که اسلام راستین را از زیر پرده‌های حجاب حاکمان ظلم و جور آشکار ساخت و تا امروز به دست ما رساند. سال‌های آخر عصر امامت حضرت صادق (ع) (حدود 12 سال) در عصر خلافت منصور دوانیقی بود، او برای حفظ حکومت خود بسیاری از آل علی (ع) و سادات را به شهادت رساند. منصور چندین بار تصمیم گرفت امام صادق (ع) را به شهادت برساند اما موفق نشد تا آن‌که سرانجام در روز 25 شوال سال 148 هـ. ق امام را مسموم کرد و آن حضرت در سن 65 سالگی در مدینه به شهادت رسید.

صلوات رمز محبت و وفادارى به پیامبر اکرم (ص) و خاندانش

امام صادق ‏(ع) نقل می‌کند که روزى رسول خدا (ص) از امیرالمؤمنین ‏(ع) پرسیدند آیا نمی‌خواهی مژده‏اى به تو بدهم؟ آن حضرت جواب داد چرا، پدر و مادرم فداى تو که همیشه مژده ‏دهنده به همه خیرها هستى. پیامبر اکرم (ص) فرمود: چند لحظه پیش جبرئیل ‏علیه‌السلام چیز عجیبى به من گفت. امیرالمؤمنین (ع) پرسید چه گفت اى رسول خدا!

پیامبر (ص) جواب دادند: جبرئیل ‏ به من گفت اگر شخصى بر من صلوات بفرستد و پس‌ازآن بر اهل‌بیت من نیز صلوات فرستد، دره‌ای آسمان براى او گشوده شده و فرشتگان هفتاد صلوات براى او می‌فرستند و این عمل باعث ریختن گناهان می‌شود. آنگاه همان‌گونه که‌برگ از درخت می‌ریزد، گناهان نیز از او می‌ریزند و خداوند متعال می‌فرماید خواسته تو را اجابت نمودم و کامروا و سعادتمند هستى.

آنگاه خطاب به فرشتگان می‌فرماید: فرشتگانم! شما هفتاد صلوات بر او می‌فرستید و من هفت‌صد صلوات.

پیامبر اضافه کرد: اما هنگامی‌که بر من صلوات می‌فرستد، پس‌ازآن بر اهل‏بیتم صلوات نفرستد، بین آن صلوات و آسمان، هفتاد حجاب است.

منابع: تبیان (بحارالانوار، سیرةالنبویه، الکامل)