منا نوائی نیگجه متولد اردیبهشت‌ماه 1366 در شهر تهران هستم.

سال 1384 در رشته بیولوژی وارد دانشگاه تهران شدم و بعد از اتمام دوره کارشناسی با استفاده از سهمیه استعداد درخشان مقطع کارشناسی ارشد را در همان دانشگاه در رشته مهندسی پزشکی ادامه دادم و در سال 1391 به‌عنوان اولین فارغ‌التحصیل این رشته در دانشگاه تهران، موفق به اخذ مدرک کارشناسی ارشد شدم. سپس در همان سال، تحصیلات خود را در دانشگاه علوم پزشکی تهران در گرایش مهندسی بافت رشته مهندسی پزشکی در مقطع PhD آغاز و شهریور سال 1397 در این رشته فارغ‌التحصیل شدم.

هم راستا با گذراندن دوران دانشجویی در مقاطع مختلف تحصیلی، فعالیت علمی و پژوهشی خود را در مرکز تحقیقات علوم داروئی دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی تهران زیر نظر دکتر محمد عبداللهی آغاز کردم و در سمت‌ کارشناس آزمایشگاه، پژوهشگر و دستیار پژوهشی در آن مجموعه فعالیت و همکاری کردم و بعد از اخذ مدرک دکتری تخصصی در رشته مهندسی بافت، بهار سال جاری (1398) به‌عنوان استادیار به عضویت دانشگاه علوم پزشکی تهران درآمدم.

 

من فرزند کوچک یک خانواده پنج نفره هستم. پدر عزیزم، فردی سحرخیز، بسیار فعال، پرتوان و البته مهربان هستند که همواره در همه مقاطع زندگی حامی اصلی من محسوب می شوند و ثمره مهرورزی ایشان موفقیت های من تا به امروز بوده است. مادر عزیزم نیز انسانی محبوب و سرشار از عشق و مهر هستند که با فداکاری و گذشت خود همواره مسیر صمیمیت اعضای خانواده را استحکام بخشیده اند، رابطه ام با ایشان از دوران کودکی بسیار عالی و صمیمانه بوده است و ایشان را بهترین و دلسوزترین مشاور خود در تمام امور زندگی ام میدانم. خداوند را به خاطر داشتن موهبت حضور این دو سرمایه جاودان زندگی ام شاکرم و امیدوارم کسی از نعمت داشتن این دو فرشته بی جایگزین محروم نباشد و سایه همه پدر و مادرها و همچنین دعای خیرشان تا ابد بر سر همه فرزندان سرزمینم باشد. برادر و خواهر عزیزم نیز که به ترتیب تحصیل‌کرده رشته مهندسی نساجی و مهندسی صنایع هستند همراهان دیگر زندگی‌ام از کودکی تاکنون هستند. ناگفته نماند موقعیت فرزند آخر خانواده و به‌نوعی نوه آخر فامیل بودن، باعث جلب حمایت های همه جانبه اعضای خانواده و فامیل می شود که همین امر باعث شکل گیری اعتمادبه نفس از کودکی، بهره مندی از تجارب مثبت و منفی بزرگ‌ترها و برگزیدن انتخاب های صحیح تر و درنهایت کسب موفقیت بیشتر می شود که خدا را شکر بنده از این نعمت نیز همواره بهره جستم.

 

دوران کودکی بنده به لطف حضور خواهر و برادر و دیگر فرزندان فامیل که در نزدیکی ما زندگی می کردند سرشار از شور و نشاط و انجام بازی های دسته جمعی بود. در دوران تحصیل در مدرسه نیز بنده با داشتن روحیه تلاش گری بسیار، تقریباً همیشه موفق به کسب بالاترین نمرات در تمامی مقاطع تحصیلی می شدم که این امر تداعی کننده خاطرات بسیار خوب آن دوران در ذهنم است.

 

به‌طور نسبی فردی برون‌گرا و اجتماعی، خوشبین و امیدوار، منظم و دقیق و ایده آل گرا هستم. تحلیل‌گرا بودن و در نظر گرفتن جوانب مختلف یک موضوع از دیگر ویژگی های شخصیتی بنده است. همچنین برای رسیدن به اهدافم همیشه تمام تلاش و همت خود را به کار می گیرم تا جایی برای ای‌کاش و اما باقی نماند که همین ویژگی باعث رضایت نسبی بنده از خودم و زندگی شده است. از دیگر ویژگی های شخصیت من این است که به‌شدت اهل برنامه ریزی هستم و به تجربه عرض میکنم که با اعمال برنامه دقیق در زندگی و کار میتوان امور نشدنی را شدنی کرد. در حوزه مسئولیت پذیری نیز همیشه تلاش کردم که نه‌تنها مسئولیت محول شده را به نحو احسن انجام دهم بلکه با به‌کارگیری خلاقیت یک گام فراتر نهاده و خروجی کاملتری از مسئولیت پذیرفته‌شده را تحویل دهم.

 

 

معمولاً اوقات فراغت خود را با همراهی اعضای خانواده، دیدار دوستان قدیمی و جدید و مرور خاطرات، مطالعه کتاب، پرورش گل و گیاه، طبیعت گردی و مسافرت می گذرانم.

 

بنده با انجام فعالیت های گسترده آموزشی و پژوهشی در حوزه های مختلف علمی، در مقطع کارشناسی ارشد موفق به کسب عنوان پژوهشگر نمونه دانشکده علوم و فنون نوین و همچنین پژوهشگر نمونه دانشگاه تهران در بیست و یکمین و بیست و دومین جشنواره پژوهش دانشگاه تهران شدم. در ادامه، در مقطع دکتری موفق به کسب جایزه تحصیلی بنیاد ملی نخبگان در سال های تحصیل خود شده و این افتخار را داشتم طی سالیان تحصیل در این مقطع به‌عنوان دستیار آموزشی و پژوهشی در دانشگاه علوم پزشکی تهران فعالیت کنم. سپس به‌عنوان برگزیده بخش پژوهش در سومین جشنواره ابن‌سینا دانشگاه علوم پزشکی تهران انتخاب شدم و نهایتاً در پایان دوره تحصیل در مقطع دکتری، به دریافت عنوان دانش‌آموخته برتر دانشگاه در هفتمین جشنواره دانش‌آموختگان نائل گشتم. کسب عنوان سخنران برگزیده و پوستر برگزیده در کنگره های مختلف ملی و بین‌المللی نیز از دیگر افتخارات بنده در سالهای اخیر است.

 

 

حاصل فعالیت های آموزشی من در طول سالیان گذشته، آموزش دروس و برگزاری کارگاه های مرتبط با رشته مهندسی پزشکی و مهندسی بافت بوده است. درمجموع کلیه فعالیت های پژوهشی خود در حوزه های مختلف نیز موفق به چاپ بیش از 40 مقاله ISI در مجلات معتبر بین المللی، ارائه بیش از 60 خلاصه مقاله در کنفرانسهای متعدد ملی و بین المللی و تألیف و ترجمه 2 کتاب مرجع در حوزه مهندسی پزشکی و مهندسی بافت شدم. همچنین در مقطع تحصیلی دکتری با عضویت در بنیاد ملی نخبگان و کسب جایزه تحصیلی، موفق به اخذ حمایت های این سازمان در راه اندازی هسته پژوهشی با عنوان «علوم سلولی و مولکولی» در دانشگاه علوم پزشکی تهران شدم که ماحصل آن تشکیل تیمی فعال و پویا در دانشگاه و انجام چندین پروژه تحقیقاتی بوده است. از سوی دیگر با گذراندن یک دوره فرصت مطالعاتی در زمینهٔ علم جدید و کاربردی میکروفلوئیدیک و انجام چندین پروژه تحقیقاتی در این زمینه موفق به تشکیل هسته فناور با ایده محوری «ساخت میکروفلوئیدیک چیپ برای انکپسوله نمودن دارو» در مرکز رشد فناوری سلامت دانشگاه علوم پزشکی تهران شدم که امیدوارم با تبدیل این ایده به محصول و خدمت قابل‌عرضه در بازار، گامی هرچند کوچک اما مؤثر در جهت تجاری سازی تحقیقات دانشگاهی و حرکت به سمت دانشگاه های نسل چهارم بردارم. داوری در مجلات بین المللی مختلف، همکاری در کمیته دانشجویی کنگره های گوناگون، عضویت در انجمن های متعدد علمی و دانشجویی نیز از دیگر فعالیت های جانبی بنده است که ماحصل آن‌ها تجربیات گران‌بهایی برایم به ارمغان آورده اند. ناگفته نماند دستیابی به هیچ‌یک از این دستاوردها بدون حمایت، همراهی و همدلی اساتید، دوستان و همکاران عزیزم میسر نمی‌شد.

 

اگر بخواهم سال ورودم به دانشگاه علوم پزشکی تهران را به طور دقیق عرض کنم باید بگویم بنده در تابستان سال 1388 (بعد از اتمام مقطع کارشناسی) به‌عنوان همکار طرح وارد مرکز تحقیقات علوم داروئی دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی تهران شدم و در چندین پروژه تحقیقاتی فعالیت و همکاری کردم. در ادامه این روند همکاری و پس از گذراندن پایان‌نامه کارشناسی ارشد خود در مرکز تحقیقات ضایعات مغزی و نخاعی بیمارستان امام خمینی (ره)، به خواست دکتر محمد عبداللهی (معاون پژوهشی وقت مرکز تحقیقات علوم داروئی)، برای راه اندازی بخش سلولی و مولکولی آن مجموعه به‌عنوان کارشناس آزمایشگاه به عضویت دانشگاه علوم پزشکی تهران در آمدم. بعدازآن، با قبولی در مقطع PhD در دانشکده فناوری‌های نوین پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران همکاری خود را با این دانشگاه و مرکز تحقیقات علوم داروئی به‌عنوان دانشجو، پژوهشگر، دستیار آموزشی و همچنین دستیار پژوهشی ادامه دادم تا نهایتاً بهار سال جاری (1398) به‌عنوان یکی از اعضای هیات علمی پژوهشکده علوم داروئی به عضویت دانشگاه علوم پزشکی تهران درآمدم.

به روایت دیگر، بنده از سال 1384 وارد دانشگاه تهران و سپس دانشگاه علوم پزشکی تهران شدم و در دانشکده های مختلف (دانشکده زیست‌شناسی، دانشکده علوم و فنون نوین، دانشکده فناوری‌های نوین پزشکی، دانشکده داروسازی) و مراکز تحقیقاتی گوناگون (مرکز تحقیقات ضایعات مغزی و نخاعی بیمارستان امام خمینی (ره) و مرکز تحقیقات علوم دارویی) این دو دانشگاه معتبر کشور و در خدمت اساتید بسیار برجسته آن‌ها شاگردی و کسب علم کردم و سرانجام بعد از 14 سال شاگردی موفق شدم به‌عنوان استادیار به عضویت مجموعه ارزشمند دانشگاه علوم پزشکی تهران درآیم. دانشگاه در تمامی این سالها باافتخار خانه دوم من بوده است و صادقانه عرض میکنم فعالیت در این مجموعه دانشگاهی در تمامی این 14 سال برایم بسیار لذت بخش و شورانگیز بوده و هست و خداوند را برای قرارگیری در این مسیر همواره شکر می‌کنم.

 

باید خدمتتان عرض کنم باوجود بانوان موفق زیادی که در دانشگاه های کشور به‌ویژه دانشگاه علوم پزشکی تهران وجود دارد، بنده خود را شایسته این عنوان «بانو موفق» ندانسته و نمی‌دانم و تنها به دلیل احترام به نظر انتخاب کنندگان محترم بانوان نامی دانشگاه و به امید اینکه مطالب بیان‌شده در این مصاحبه بتواند برای دانشجویان و بانوان عزیز کشورم که در مسیر علم آموزی قرار دارند ذره ای مفید باشد باکمال افتخار حاضر به انجام این مهم شدم.

به‌طورکلی همان طور که خداوند در قرآن فرموده است؛ «هیچ موفقیتی جز با تلاش و کوشش فراوان به دست نخواهد آمد»، بنده هم معتقدم اگر فردی بر اساس علائق، توانمندی ها و استعدادهای خود هدفی را انتخاب کند و برای رسیدن به آن باجان و دل تلاش کند بی شک به موفقیت دست خواهد یافت. جالب است بگویم که بنده در مقطعی از دوران تحصیل خود تقریباً به‌صورت روزانه با این کلام خدا در قرآن که با حسن سلیقه به‌صورت تابلو در نرده های بیرونی بیمارستان شریعتی نصب‌شده بود برخورد و در آن تأمل میکردم و امروز این کلام الهی به یکی از باورهای عمیق بنده تبدیل‌شده است.

 

 

وظیفه من به‌عنوان عضو کوچکی از یکی از بزرگ‌ترین، قدیمی‌ترین و نام‌آورترین دانشگاه های کشور، یعنی دانشگاه علوم پزشکی تهران این است که نه‌تنها تمام تلاش خود را برای دستیابی به اهداف عالی آموزشی و پژوهشی این مجموعه به‌کارگیرم بلکه با تلاش بیشتر به‌عنوان فردی مؤثر در جهت اعتلای این اهداف نیز گام بردارم. از سوی دیگر وظیفه خود میدانم در ارتباط با دانشجویان به‌عنوان فردی متعهد، مسئولیت پذیر و انرژی بخش عمل کرده و با انتقال صحیح و مؤثر علم و تجربه به‌عنوان فردی که چند گام از آن‌ها جلوتر است، تصویری روشن از مسیر پیش رویشان ترسیم کنم تا در آینده بتوانند باهدف گذاری صحیح به موفقیت دست یابند و در راستای سربلندی کشور عزیزمان ایران مؤثرتر از بنده عمل کنند.

 

به نظرم حضور بانوان به دلیل ویژگی های منحصربه‌فرد ذاتی که خداوند به آن‌ها عطا کرده است در اجتماع به‌ویژه در حوزه های مرتبط با آموزش، پژوهش و سلامت افراد جامعه بسیار ضروری، مؤثر و مفید است و اگر جامعه ای بخواهد در مسیر رشد و بالندگی قدم بردارد باید شرایط لازم برای حضور بانوان در جامعه را به نحو شایسته فراهم کند. در این زمینه، نقش جامعه دانشگاهی بسیار مهم و خطیر است که در این میان به نظر می‌رسد دانشگاه علوم پزشکی تهران با فراهم کردن بستر مناسب برای فعالیت زنان در سطوح دانشگاهی و مدیریتی بسیار موفق عمل کرده است.

 

به نظرم در موفقیت افراد، عوامل بیرونی و درونی زیادی میتواند تأثیرگذار باشد. از عوامل بیرونی که در موفقیت نسبی بنده تأثیرگذار بوده است ابتدا می توانم به لطف خدا، سپس به حمایت های همه جانبه خانواده، بهره گیری از محضر اساتید گران‌قدر و حامی و همچنین همراهی دوستان و همکاران بسیار مهربان و دلسوز اشاره‌کنم؛ و اما در مورد عوامل درونی، بنده سعی کردم همیشه با بی اهمیت دانستن مسائل حاشیه‌ای، دوری از مقایسه های منفی، مثبت اندیشی، استفاده از فرصت ها به بهترین شکل، تقویت اعتمادبه‌نفس، حفظ تداوم و پیوستگی، هدف گذاری بر اساس علائق، توانمندی ها و استعدادهای ذاتی و نهایتاً کار کردن بر روی نقاط ضعف خود مسیر رسیدن به موفقیت را بر خود هموار کنم. در مورد نقاط ضعف مثالی خدمتتان عرض کنم، بنده در ابتدا ورودم به دانشگاه از صحبت در جمع و ارائه هرگونه سمینار و ... دوری میکردم اما به لطف تعاریف یکی از اساتید بزرگوار (دکتر عباس نوروزی که ان‌شاءالله هر جا هستند سلامت و تندرست باشند) از ارائه بنده در اولین سمینارم در مقطع کارشناسی ارشد که در بیمارستان امام خمینی (ره) و با موضوع «انسولین و دیابت» انجام شد، اعتمادبه‌نفس لازم در این زمینه در من به وجود آمد و در ادامه سعی کردم با به‌کارگیری روش های مختلف این نقطه‌ضعف را به نقطه قوت تبدیل کنم، به‌گونه‌ای که امروز کمتر کسی باور میکند ارائه در جمع برای من روزی نقطه‌ضعف بوده است. جالب است که بگویم در طول این مدت بنده در بیش از 60 کنگره مختلف ملی و بین‌المللی برای ارائه مقاله به‌صورت پوستر و سخنرانی شرکت کردم و در تعدادی از آنها به‌عنوان ارائه‌دهنده پوستر برگزیده و سخنران برگزیده انتخاب شدم. ناگفته نماند معلمی در مدارس در برهه ای از دوران تحصیلم نیز در از بین بردن این نقطه‌ضعف بسیار مؤثر بوده است، لذا به همه دوستانی که احیاناً در این زمینه احساس ضعف میکنند، پیشنهاد میکنم در هر زمینه ای که مهارت لازم رادارند (علمی و غیرعلمی) شروع به تدریس کنند تا به اثرات مثبت آن در شکل گیری اعتمادبه‌نفس و ... دست یابند.

 

به دانشجویان عزیز توصیه می کنم با در نظر گرفتن شرایط، استعدادها و توانمندی های خود هدفی بزرگ را در زندگی تعیین کنند و با تمام وجود برای رسیدن به آن تلاش کنند، از مشاوره و راهنمایی افراد باتجربه در این مسیر استفاده کنند و هم راستا با تقویت روحیه خودباوری، اعتمادبه‌نفس و اتکا به خود، از طریق ایجاد تیم هایی متشکل از افراد همراه و همسو مسیر رسیدن به اهدافشان را کوتاه و لذت بخش کنند.

در این زمینه، شاید زیباترین کلام عبارتی باشد که از سخنان امام علی (ع) برداشت‌شده است؛

«آرام باش، توکل کن، تفکر کن و سپس آستین ها را بالا بزن، آنگاه خواهی دید که دستان خداوند زودتر از تو دست بکار شده است.»

 

قطعاً پدر و مادرم بیشترین اثرگذاری را در زندگی و کارم داشته‌اند. دریافت حمایت همیشگی از سوی پدر و داشتن رابطه صمیمانه با مادرم همواره تأثیر به سزایی در نشاط معنوی و مثبت اندیشی من داشته است. در کنار این دو بزرگوار، اساتید، دوستان و افراد بسیاری در مسیر زندگی و کارم حضور و نقش مؤثر داشته‌اند که همواره قدردان محبت و حمایت تک‌تک این عزیزان هستم. در میان همه این بزرگواران، مایلم به استادی اشاره‌کنم که حدود 10 سال افتخار آن را داشتم که در خدمت شان شاگردی کنم، استادی که سال 1388 بنده را بدون هیچ‌گونه شناخت قبلی و احتمالاً تنها به علت علاقه‌مندیم به فراگیری علم و پژوهش در مجموعه خود پذیرفتند و با اعتماد به بنده و واگذاری فرصت‌های مختلف، کمک بسیار شایانی در بالفعل نمودن استعدادها و توانمندی‌هایم کرده اند، لذا همیشه خود را مدیون و مرهون زحمات ایشان میدانم و خالصانه عرض می‌کنم که استاد بزرگوار، دکتر محمد عبداللهی، رئیس پژوهشکده علوم داروئی، نقش بسیار مؤثر و بی‌همتایی در رشد و پیشرفت مسیر علمی و کاری بنده داشته و دارند. در مدت همکاری ام با ایشان و گروه ارزشمندشان یاد گرفتم چگونه می‌توان با تشکیل یک تیم موفق، اعتماد به افراد، داشتن خلاقیت و ایده‌های نوآورانه، مثبت اندیشی، اعطای فرصت به افراد برای بروز استعدادهای بالقوه، در نظر گرفتن نقاط قوت هر فرد و همچنین با اولویت قرار دادن موفقیت جمعی بر موفقیت فردی به اهداف والا و به‌ظاهر دست‌نیافتنی نائل گشت.

اساتید بزرگوار دیگری که نقش بسزایی در جهت‌دهی مسیر علمی و کاری بنده داشته‌اند، دکتر جعفر آی، دکتر قاسم عموعابدینی و دکتر مسعود سلیمانی هستند که خداوند را برای قرارگیری این انسان‌های شریف در مسیر زندگی‌ام شکر می کنم و برای این عزیزان آرزوی سلامتی و توفیق روزافزون دارم.

 

 

 

آنچه به‌عنوان جمع بندی باید عرض کنم این است که در مسیر علم و دانش مسند دانشجویی همچنان برای بنده ادامه دارد و امیدوارم بتوانم با به‌کارگیری تلاش حداکثری خود گام های مؤثری در جهت اعتلای دانشگاه علوم پزشکی تهران که افتخار خدمت در آن دارم بردارم و به‌این‌ترتیب دینی که بر گردنم دارم را به نحو احسن ادا کنم و فراتر از آن رضایت خداوند را در این مسیر به دست آورم، ان‌شاءالله ...

در پایان از شما و خوانندگان محترم که وقت ارزشمندتان را اختصاص دادید کمال تشکر را دارم و امیدوارم به‌زودی با همراهی و همدلی همه عزیزان شاهد شکوفایی و پیشرفت روزافزون دانشگاه و کشورمان باشیم.