به گزاش سینا رسانه دانشگاه علوم پزشکی تهران معاونت فرهنگی و دانشجویی، مراسم اعتکاف دانشجویی امسال هم همزمان با ایام البیض از ۵ تا ۷ بهمن 1402 با حضور دانشجویان بین الملل و ایرانی، دکتر مهدی ابراهیمی معاون فرهنگی و دانشجویی دانشگاه، دکتر جواد باقری رئیس مرکز قرآن و عترت وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، مهندس فرشاد میرزائی مدیر امور دانشجویی و مرتضی عبدالوند مدیر توسعه منابع و پشتیبانی معاونت به میزبانی مسجد امام علی (ع) مجتمع کوی علوم پزشکی برگزار شد.
مراسم سه روزه اعتکاف همراه با برنامه‌های متنوع توسط معاونت فرهنگی و دانشجویی با پذیرایی و اجرای برنامه های مختلف مذهبی برگزار شد و دانشجویان در این مراسم استاد حسن رحیم پور ازغدی، حجت الاسلام والمسلمین مظفر حیدر، حجت الاسلام والمسلمین محمد سعید بهمن پور، حجت الاسلام والمسلمین محمد حسن وکیلی، حجت الاسلام والمسلمین مهدی دردشتی و حجت الاسلام والمسلمین فرخ سکالش فر و مداحان اهل بیت علیهم السلام حضور داشتند و در این سه روز حلقه های معرفت، کارگاه های روانشناسی، کرسی های تلاوت قرآن کریم، جهاد تبیین و سخنرانی دکتر فرشته روح افزا و زینب فراهت نیز برگزار شد.
در این مراسم که با حضور پرشور و گسترده دانشجویان بین الملل دانشگاه برگزار شد، دانشجویان از برگزاری این مراسم ابراز خرسندی کرده و از اینکه در دانشگاهی تحصیل می کنند که هم دین و مذهب خود هستند و می توانند اعمال مذهبی خود را به جای آورند احساس آرامش خاطر کرده و خوشحال بودند.
توضیح اینکه، اعمال و ویژه برنامه های ایام اعتکاف از جمله: تلاوت دعای مجیر، دعای ابوحمزه ثمالی، مناجات امام علی (ع)، اعمال سحر، صلوات و دعای عهد، دعای عرفه، قرآن و اعمال ام داوود برگزار شد.
اعتکاف از ماده عکف و در لغت به معنای روی‌آوردن به چیزی و بزرگداشت آن است. همچنین در قرآن مجید «عاکف» (جعلْناه للنّاس سواءً الْعاکف فیه، سوره حج آیه ۲۵) به معنای ساکن و مقیم و «معکوف» (عن الْمسْجد الْحرام والْهدْی معْکوفًا أنْ یبْلغ محلّه، سوره فتح، آیه ۲۵) در معنای ممنوع و بازداشته‌شده به کار رفته است.
اعتکاف در اصطلاح عرفانی فارغ و تهی‌ساختن دل از اشتغالات دنیوی و تسلیم‌کردن نفس به پروردگار است. علامه مجلسی حقیقت اعتکاف را روی‌آوردن بنده به اطاعت از خدواند و پای‌بندی به مراقبت دانسته است. وی همچنین کمال آن را در وقف کردن دل و عقل و اعضای بدن بر انجام عمل صالح و پرهیز از غفلت و مقید ساختن خویش به انجام دستورات الهی و تحقق اراده او و دور ساختن غیر خدا از همه وجود خویش می‌داند (بحار الأنوار، ج ۹۸، ص۱۵۰).