ولادت جوادالائمه، امام محمدتقی (ع) مبارک باد

خاک، نفس می‌کشد عطر بهشت را از قدم‌هایت. 

پنجره‌ها، پلک گشوده‌اند به چشم‌انداز سیمای ملکوتی‌ات. 

آهوان دشت‌های دوردست، دشت به دشت و کوه به کوه، دویده‌اند عطش عشق را، با بوی زلالی چشمه جوشان کرامت تو. 

عطر صلوات فرشتگان است دردهان مدینه. دیگر داشت انتظار آمدنت نفس‌گیر می‌شد برای روزگار، اما تو چون حقیقتی آشکار، از دامان «خیزران» سر برداشتی تا «امامت» از شاهراه امن حضورت عبور کند؛ تا «عشق» بر سر خوان کرامتت مهمان شود تا «ولایت»، در سایه‌سار مهربانی‌ات بیاساید. 

در شریان رجب، هیجان می‌دود و شور غوغا می‌کند. صدای هلهله آسمان، یک‌لحظه بند نمی‌آید. آمده‌ای تا دنیا، اقتدار علم لدنی‌ات را بر تمام منابر حکمت و دانش، لب به تحسین بگشاید. 

آمده‌ای تا شریعت، به گفتار و رفتار تو تکیه زند. 

آمده‌ای تا قصه ولایت، دنباله‌دار بماند. 

یا جوادالائمه! هرگز از خاطره قرن‌ها، سایه ارادت و محبت تو کم نخواهد شد!

حضرت امام محمدتقی (ع) دردهم رجب 195 ق در مدینه منوّرت متولد شد و بر شاخسار امامت شکوفا گشت. پدر بزرگوارش حضرت امام رضا (ع) و مادرش بانوی گرامی و بافضیلتی به نام «سبیکه» است که امام رضا (ع) او را «خیزران» نامید. وقتی امام جواد (ع) به دنیا آمد، حضرت رضا (ع) فرمود: «حق‌تعالی به من فرزندی عطا کرده که شبیه است به موسی بن عمران که دریاها را می‌شکافت و نظیر عیسی بن مریم است که حق‌تعالی مادر او را مقدس گردانیده بود.» سپس حضرت فرمود: «این فرزند من به جور و ستم کشته خواهد شد و اهل آسمان‌ها بر او خواهند گریست و حق‌تعالی بر دشمن او و کشنده او و ستم کننده بر او غضب خواهد کرد و آن‌ها بعد از قتل او از زندگانی بهره نخواهند دید و به‌زودی به عذاب الهی خواهند رسید» حضرت امام جواد علیه‌السلام در سن هفت‌سالگی به امامت رسید و جوان‌ترین امام ما بود؛ اما بااین‌حال به لطف خدا، تمام علم یک امام معصوم را داشت و به همه سؤال‌ها پاسخ می‌داد. او با همان سن کم، دانشمندترین مردم زمان خودش بود. تمام دانشمندان آن زمان از آن حضرت علم می‌آموختند. بعضی از دشمنان امام با کمک مأمون ستمگر، در جلسه‌های پرسش و پاسخ می‌خواستند محبوبیت آن حضرت را در بین مردم کم کنند؛ امّا چون علم آن امام معصوم، علم خدایی بود، کسی توانایی مقابله با او را نداشت. مدت امامت امام جواد (ع) شانزده سال بود. او در تمام این مدت عالم‌ترین افراد بود.

- اظهار چیزى قبل از آن‌که محکم و پایدار شود سبب تباهى آن است.

- نعمتى که براى آن شکرگزارى نشود، مانند گناهى است که آمرزیده نگردد.

- سه چیز، سبب رسیدن به رضوان خداى متعال است: 

- نسبت به گناهان و خطاها، زیاد استغفار و اظهار ندامت کردن.

 - اهل تواضع کردن و فروتن بودن.

- صدقه و کارهاى خیر بسیار انجام دادن (کشف الغمّة: ج 2، ص 349، س 7)

- هر که کار زشتى را تحسین و تایید کند، در عقاب آن شریک است.(بحارالانوار: ج 75، ص 82، ح 79)

- خدمت و نعمتى که مورد شکر و سپاس قرار نگیرد، همانند خطایى است که غیرقابل‌بخشش باشد. (کشف الغمّه: ج 2، ص 350، س 11)

- سه خصلت جلب محبت می‌کند: انصاف در معاشرت با مردم، همدردى در مشکلات آن‌ها، همراه و همدم شدن با معنویات. (بحارالانوار: ج 75، ص 81، ح 74)

- هرکس بر بالین قبر مؤمنى حضور یابد و روبه‌قبله بنشیند و دست خود را روى قبر بگذارد و هفت مرتبه سوره مبارکه «إ نّا انزلناه» را بخواند از شداید و سختی‌های صحراى محشر در امان قرار می‌گیرد.(اختیار معرفة الرّجال: ص 564، ح 1066)

- امربه‌معروف و نهى از منکر دو مخلوق الهى است، هر که آن‌ها را یارى و اجرا کند مورد نصرت و رحمت خدا قرار می‌گیرد و هر که آن‌ها را ترک و رها گرداند مورد خذلان و عقاب قرار می‌گیرد. (خصال صدوق: ص 42، ح 32)