شهادت مولای متقیان، امیرمومنان حضرت علی(ع) تسلیت باد

امشب، زمينيان در ماتمند و آسمانيان چشم انتظار، غم و اندوه سراسر كوفه را در بر گرفته، گريه بر چشم ها سنگيني مي كند و هُرم سينه، لب ها را مي سوزاند. بغض در پشت در و در فرصت گريستن صف كشيده است، ديگر دل به دنبال واژه ها نمي گردد. اشك، بي بهانه سرازير مي شود. امشب، شب ناله در فراق پدري مهربان است، كه جز چاه و نخل و ماه، كسي گريه اش را نديده بود. پدري كه با آه يتيمان كوفه، شريك بود و غصه هاي همه را بر جان خود هموار مي كرد. يتيمان گرد خانه اش جمع مي گردند و بر يتيميِ خويش مي گريند كه: اي پدر خوبي ها! چگونه ما را در اين دنياي ظلماني رها كردي؟ بعد از تو، بر در كدامين خانه بكوبيم و ياري طلبيم؟
بيست و يكم رمضان، سالروز شهادت بزرگ مردى است كه پيشينيان به حقيقت او نرسيده اند و آيندگان نيز مانند او را نخواهند ديد. آري! علي، مفهوم بي انتهايي است كه در محدوده واژه و قلم نمي گنجد. علي، اوج قدرت خداوندي است كه فروغ جاودانگي اش دنيا را در برگرفته است. على «نعيم‏» است، همان نعمت‏بزرگى كه خداوند در روز رستاخيز بى‏گمان درباره وي سؤال خواهد كرد كه آيا شكر اين نعمت را به جاى آورده ايد؟ و شكرانه اين نعمت ‏بزرگ، تنها در پيروى و تبعيت از على و اولاد على محقق خواهد شد و لاغير. على «صديق‏» است زيرا هر جا سخن از رسول خدا(ص) به ميان آمده، پس از وي به نحوى به على اشاره شده است. خداوند در سوره زمر مى‏فرمايد: «و الذى جاء بالصدق و صدق به اولئك هم المتقون، و آن كسى كه صدق و راستى را آورد و كسى كه او را تصديق نمود، آنان تقوا پيشگانند.‏»
على «صالح المؤمنين‏» است جايى كه ولايت ‏به خدا نسبت داده مى‏شود چه كسى پس از «الله‏» ولايت‏ بر مؤمنين را دار است؟ و مقصود از «الذين آمنوا» در آيه ولايت على است، زيرا تنها او بود كه در حال نماز، به سائلى صدقه داد و خداوند آيه ولايت را در شأن وي نازل نمود و در جاى ديگر نيز خداوند مى‏فرمايد: «فان الله هو مولاه و جبريل و صالح المؤمنين‏» پس خداوند و جبرئيل و آن رادمرد شايسته از مؤمنان، ولى است.
در قرآن آياتي در شأن آن امام همام و شيعيان او نازل شده است. از آن جمله: روزي پيامبر(ص) فرمود: «اي علي، آيا اين سخن پروردگار را شنيده اي: كساني كه ايمان آورده اند و كار شايسته كرده اند، آن ها بهترين مردمان اند. مقصود از اين آيه، تو و شيعيان توست و وعده گاه من با شما، حوض كوثر است. آن گاه كه امت ها براي حسابرسي آورده شوند، شما در حالي فراخوانده مي شويد كه پيشاني سپيدانِ حجله نشين هستيد».
وصاياي اميرالمومنين به امام حسن(ع)
برداشت‌هايي از سيره امام علي(ع) 
گردآورنده: بهلولي