به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران بیمارستان فارابی، پنجشنبه ۱۴ اسفند ۱۳۹۹ این بیمارستان میزبان سیزدهمین جشنواره چشم پزشکی و علوم بینایی شمس بود. میعادگاه همیشگی رهروان شمس فقید و شاگردانی که مانند سال های پیشین برای ابراز ارادت به جایگاه پدر چشم پزشکی ایران گردهم آمده بودند.

حال و هوای سیزدهمین جشنواره شمس با جشنواره های گذشته متفاوت بود. ماسک هایی که به صورت بود نه فقط نفس ها را تنگ بلکه گاه تشخیص دوستان و همکاران قدیمی را نیز سخت کرده بود. اما چه می توان کرد که تحمل این ماسک ها بهتر است تا  تحمل سرفه‌های جانکاه کرونایی روی تخت بیمارستان. با این حال برگزارکنندگان سلیقه به خرج داده و ماسک ها را منقش به سیمرغ شمس کرده بودند. همان سیمرغی که تصور می‌شد امسال با ظهور این ویروس منحوس دیگر نخواهد توانست بال هایش را سقف بالای سر جمع یاران قدیمی کند. اما این مهمان ناخوانده نمی دانست که:

 

جمله گفتند آمدیم این جایگاه

تا بود سیمرغ ما را پادشاه

ما همه سرگشتگان درگهیم

بی دلان و بی قراران رهیم

 

ما ایرانیان در همه مصیبت‌ها بی قراران ره بوده ایم و خواهیم بود. ایران این سرزمین طبیبان و پرستاران حاذق که در طول تاریخ همواره زبانزد جهانیان بوده اند، از جرجانی و بیرونی و زهراوی و شیخ الرئیس ابوعلی سینا تا یحیی میرزا لسان الحکما که فرزند خلفش، محمد قلی، شد شمس آسمان چشم پزشکی این مرز و بوم. همان که با غم نهفته در چشمان تراخمی هموطنان مصیبت زده اش غمگین شد، بغض کرد و  با همان بغضش گفت: «... آمدم تهران. قسم خوردم، من می مانم اینجا. باید این کورها را نجات بدهم». بی دل و  بی قرار ره شده بود، بی قرار وطن و هموطن.  آری ما فرزندان شجاعت، نوادگان صلابت و حال، مدافعان سلامتیم.

حال و هوای سیزدهمین جشنواره چشم پزشکی و علوم بینایی شمس با جشنواره های گذشته متفاوت بود...

این بار علاوه بر دشواری برنامه ریزی، بی خوابی، خستگی و موانع همیشگی، محدودیت های کرونایی هم اضافه شده بود. اما میزبانان این جشنواره الحق و الانصاف امسال نیز از تمام وجود مایه گذاشته بودند. چه مایه ای هم گذاشتند. این بار مامن سیمرغ نه فقط محل تقدیر از دانشمندان و نخبگان بلکه جایگاهی برای نکوداشت ره یافتگان سلامت عصر هم گیری بود. آنان که تا چند صباح قبل بر بالین بیماران حاضر بودند و اینک هم بالین خاک. در میان جمعیت سر را که می چرخاندی چهره هایشان را می دیدی. خندان بودند اما لبخندی نقش بسته بر تابلوی خاطرات و شاخه گلی تا لبخندشان را نمایان تر کند. خودشان نبودند اما یادشان در ذهنمان جوانه زده و درخت تناوری خواهد شد برای فرزندانمان. دست مریزاد به حسن سلیقه میزبانان و خسته نباشید به همه دست اندرکاران سیزدهمین جشنواره چشم پزشکی شمس

به یاد دکتر محمد زارع جوشقانی، دکتر محمد فقیهی و تمامی شهیدان و مدافعان راه سلامت