چشم هایم تمام جان من است ...

به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران بیمارستان فارابی، نیکی، احسان، بخشش، انفاق و از این دست واژگان را می توان کلماتی جادویی دانست که حتی نگاه کردن به آن ها نیز حس خوبی را به ما القا می کند. هرکجا که این کلمات به گوشمان می خورد سریعا در می یابیم که قرار است پس از آن امید به زندگی در دل انسانی شعله ور شود و چه چیز زیباتر از نیکی به بنده ای کم توان، احسان در راه خدا، بخشش زندگی به بیماری ناتوان و انفاق پنهان. کلماتی که گفتیم به خودی خود جادویی و شگفت انگیز نیستند. بلکه قلبی از طلا و طبعی به بلندی سقف آسمان در پس آنان است تا معنی این واژه ها را به واقعیتشان پیوند دهد. آنان که برق دنیای هزار رنگ دلفریب، با نیرنگ و نهیب هم نتوانست راهی به قلب و روحشان بیابد. دل هایشان دریاست و راضی اند به رضای معبود. اکثرا از دانش و دارایی بی نیازند گویی فلک چاکر مکنت بی کرانشان و خرد بنده خاطر هوشیارشان ولی باز هم ساده و بی آلایش اند. آن قدر که حتی بعضی هایشان از قلم خبرنگار و پرتره عکاس گریزان. توقع تقدیر و تکریم هم ندارند زیرا آن زمان که دست ناتوانی را می گرفتند یا بذر لبخند را بر لبان کودک بیماری می نشاندند می دانستند «هلْ جزاء الْإحْسان إلّا الْإحْسان». پس با خدای خود معامله کردند تا «إنّ اللّه اشْترى من الْمؤْمنین أنفسهمْ وأمْوالهم بأنّ لهم الْجنّة» و در نهایت هم سودی سرشار از جنس ناب معنویت نصیبشان خواهد شد. 

کسی که چنین می کند چه نیازی به تقدیر و تکریم یا این متن به زعم ما ادبی و پر آب و تاب دارد؟ همان جادوی کلماتی که گفتیم حق مطلب را ادا کرد. پس فقط دست یاریگرشان را به گرمی می فشاریم و می گوییم: چشمان بیماران کم توان بیمارستان فارابی تمام جانشان است. از اینکه همیشه با گشاده دستی و سخاوت، ما را در راه خدمت به این بیماران یاری نموده اید، صمیمانه از شما سپاسگزاریم و امیدواریم که همواره دلمان به حضور موسسه های خیریه جوادالائمه، دکتر سرهنگ پور و همکاران و خیریه تات و همچنین خانم ها حسینی، شیرازی، علوی و آقایان جوانمرد و عباسی که در سال 1399 یاری گر بیمارستان فارابی بوده اند، گرم باشد.