برگزاری کارگاه آموزشی خود مراقبتی سلامت روان در زمان پاندمی کرونا در شهرک امام حسین (ع) شهرستان اسلامشهر

به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران شبکه بهداشت و درمان اسلامشهر، مهرداد محمودی، کارشناس سلامت روان و رفتار مرکز خدمات جامع سلامت شهرک امام حسین (ع) در این جلسه آموزشی که سه‌شنبه سوم آذر ۱۴۰۰ برگزار شد ضمن اشاره به پیامدها و چالش‌های روانی کرونا عنوان کرد: تغییر سبک زندگی، از دست دادن روابط آزادانه بین فردی، ابهام و نگرانی، بلاتکلیفی به دلیل انتظار پایان کرونا، سرگردانی و استرس دانست. وی استرس ناشی از دوران کرونا را آزاردهنده تلقی کرد و علت آن این است که هر تغییری خود منشأ استرس است.

وی در ادامه افزود: برای مقابله با این حجم تأثیرات باید به دنبال راهکارهای مفید در راستای کنترل شرایط روانی خود باشیم و این از طریق خود مراقبتی امکان‌پذیر است. خود مراقبتی اعمال آگاهانه، اکتسابی و هدف‌دار که برای خود، خانواده و دیگران انجام می‌دهیم تا تندرست بمانیم. از سلامت جسمانی، روانی و اجتماعی محافظت کنیم و نیازهای جسمی، روانی و اجتماعی خود را برآورده کنیم. این خود منجر به پویایی و حرکت در مسیر زندگی می‌شود.

در همین راستا محمودی راهکارهای خود مراقبتی در دوران کرونا را ازجمله: فعالیت فیزیکی که می‌تواند در منزل با انجام ورزش‌هایی چون پیاده‌روی در فضای سبز و خلوت اطراف منزل، انجام یوگا، یا ورزش‌های ذهنی مثل مدیتیشن، ایجاد تغییرات در زندگی روزمره، فراهم کردن سرگرمی و اوقات فراغت و مطالعه حتی به‌وسیله ساده‌ترین ابزارها و کتاب‌های داستانی، مدیریت زمان، تغییر سبک زندگی در راستای برآورده کردن نیازهای ضروری مثل ارتباط با دیگران در فضای مجازی، یادگیری مهارت‌های جدید، فیلتر کردن اخبار و فضاهای مجازی، برنامه‌ریزی در راستای اهداف اصیل زندگی، تقویت ارتباط معنوی، فکر کردن به مزیت‌های کرونا و... بیان کرد. 

محمودی بیان داشت کرونا با تمام خطرات و بحران‌هایی که ایجاد کرده تغییرات مثبتی نیز داشته و این مطلب باید موردتوجه ما قرار گیرد و افراد می‌توانند از فرصت‌های بیشتر در منزل بودن استفاده کرده و در کنار اعضای خانواده اوقات مفیدی را تولید کنند چراکه کرونا  شتاب زندگی را کاهش داد و انسان را بیشتر به یک سبک زندگی آرام همراه با برنامه سوق داده است.

وی در پایان خاطرنشان کرد که در دوران‌های سخت هیچ موهبتی بزرگ‌تر از همراهی نیست به‌گونه‌ای که در یاس، اندوه و ازهم‌گسیختگی همراه دیگری باشیم. این همراهی باید تسلی‌بخش بوده و باید بدون قضاوت حرف‌های او را بشنویم. به استقامت و بردباری او ارج نهاده و سعی شود مهربان باشیم.