به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه، مسئول نهاد در نشست روز یکشنبه 30 مرداد ۱۴۰۱ در سالن شورای ستاد مرکزی، به تشریح ویژگی‌ های حاکم نسبت به مردم پرداخت و اظهار داشت: «وارْددْ الی اللّه و رسوله ما یضْلعک من الْخطوب، و یشْتبه علیک من الاْمور، فقدْ قال اللّه سبْحانه لقوْم احبّ ارْشادهمْ. یا ایها الّذین آمنوا اطیعوا اللّه و اطیعوا الرّسول و اولی الاْمْر منْکمْ، فانْ تنازعْتمْ فی شیء فردّوه الی اللّه و الرّسول. فالرّدّ الی اللّه الاْخْذ بمحْکم کتابه، و الرّدّ الی الرّسول الاْخْذ بسنّته الْجامعة غیر الْمفرّقة«  در کاری که برای تو دشواری پیدا شود و یا اموری که برای تو ابهام انگیز و مشتبه باشد، به خدا و رسول او مراجعه کن، که خداوند متعال خطاب به مردمی که هدایت آنان را خواسته است می فرماید: ای مردمی که ایمان آورده اید اطاعت کنید خدا را و اطاعت کنید رسول خدا و اولوالامر را، و اگر دربارهی چیزی نزاع داشتید آن را به خدا و رسول ارجاع دهید. ارجاع به خدا، تمسک به کتاب محکم او است و ارجاع به رسول، تمسک به سنت جمع کننده، اوست که مردم را) پراکنده نمی کند.» ۱

مسئول نهاد در ادامه به بررسی و توضیح آیات اشاره کرد و اظهار داشت:

پیروی از فرمانروایان مقدس

ایشان در ابتدای نامه (همان طور که ملاحظه کردید) سعادت بشری را در تبعیت از قوانین و سنن الهی ذکر کردند (لایسعد احد الا باتباعها) و بدبختی و شقاوت را نیز در مخالفت و ضایع کردن دین دانستند بر اساس همین دستور العمل، رهبر خدا محور در رساندن جامعه به چنین سعادتی، عقل را در تجلیات وحی شکوفا می سازد و اندیشه ی خود را از دریای جود عقل آفرین سیراب می کند. قانون او از منبع راستین سرچشمه می گیرد و مسیر حرکت را از آن علیم و حکیم جویا می شود. در مشکلات به او پناه می برد و از گردنه های صعب الأمور به راهنمایی او عبور می کند (وارده الى الله و رسوله ما یضلعک من الخطوب و یشتبه علیک من الامور)

و بدینسان در مراجعهی مستمر با خدا و رسول و اولیای گرام به سر می برد. و گفتار مولانا در مثنوی مؤید همین نظر است :

جهد کن تا می توانی ای کیا

مؤمنین حقیقی در آیه ی مورد اشاره امیر المومنین، (یا أیها الذین آمن اطیعوا الله) در اطاعت حق گام بر می دارند و خدای حکیم نیز، حبیب و همراه آنها می سازد که با یاری او به کوی «او» رسند. (و اطیعوا الرسول).

چون بت سنگین شما را قبله شد

چنگ زدن در ریسمان الهی

حضرت در ادامه می فرماید که تمسک به پیامبر؛ یعنی عمل به سست و روش پیامبر، سنتی جمع کننده و پرهیز دهنده از تفرقه است. (والرد الى الرسول الاخذ بسنته الجامعه غیر الحفرقه) از آنجا که خداوند متعال دو منبع گرانقدر، یعنی کتاب و سنت را در میان انسانها به ودیعه گذاشته است، تا به مدد آن دو، حقیقت آشکار گردد و اختلاف از میان انسانها رخت بربندد، لذا امر می کند که به حبل الهی چنگ بزنند و راه تفرقه پیش نگیرند (واعتصموا بحبل الله جمیعا ولا تفرقوا). آنگاه رسولش را نیز به صفت خویش می آراید که او هم منادی وحدت شود و اختلافات بشری را با اک به علم بی منتهای حتی حل نماید و در این دریای گل، نبی یا خلیفه ی  استنش، کشتی امت باشند.

این نکته ی نغز را مولانا این گونه آورده است: بن چنین فرمود آن شاه سل که منم کشتی در این دریای کل یا کسی کار در بصیرتهای من شد خلیفه ی راستی بر جای من حال اگر کسی به حکمیت الهی تن ندهد و در قانونگذاری، تنها اندیشه و فهم خود و یا در نهایت عقل جمع را معیار قرار دهد و خویشتن را بی نیاز از آن حکیم مطلق بداند، آیا براستی بر جادهی عقلانیت سیر کرده است؟ آیا عقل، حکم به تبعیت از علم برتر و دانای برتر نمی کند؟ آیا این شیوهی اتکا بر عقل و فهم جزئی خویش، جاهلانه و ارتجاعی نیست و عقب ماندگی را نمی رساند؟ انسان دور مانده از علم الهی، بر خود و جامعه ظلم می کند و لذا به حق طالم است اگر چه در چهره ی مدافعان بشر رخ نماید: )و من لم یحکم بما انزل الله فاولئک هم الظالمون . (و انسان ظالم، از صراط آدمیت بیرون ( فسق) و به سبوعیت و خونخواری تن می دهد ( و من لم یحکم بما وانزل الله فاولئک هم الفاسقون )