منطقی است که بپرسیم که آیا مدفوع خطر انتقال عفونت را دارد یا خیر. چندین مسیر انتقال ازنظر تئوری امکان‌پذیر است.

یکی مسیر مدفوعی-دهانی است که در آن مدفوع خورده می‌شود ( مثال مصرف غذای آلوده ) و سلول‌های موجود در دستگاه گوارش به‌عنوان نقطه ورود ویروسی عمل می‌کنند.

احتمال دیگر، انتقال از طریق اشیای آلوده است، اگر کسی سطوحی را که توسط ذرات مدفوعی آلوده شده‌اند لمس کرده و سپس دست خود را به دهان یا بینی یا چشم‌های خود بمالد.

راه سوم، انتقال هوابرد است، مثال کشیدن سیفون توالت ممکن است آئروسل‌هایی تولید کند. در اپیدمی سندرم تنفسی حاد (2003 ) در هنگ‌کنگ، احتمال داده می‌شود که آئروسل سازی آب توالت گسترش بیماری کمک کرده باشد. برای اینکه در هر یک از این شرایط، -SARS 2-CoV در مدفوع خطر عفونت را ایجاد کند، باید ویروس زنده وجود داشته باشد نه فقط ماده ژنتیکی. آزمایشانی با بررسی تأثیر مایع شبیه‌سازی شده روده بزرگ انسان بر زنده ماندن ویروس نشان داده است که 2-SARSCoV ریخته شده در مدفوع بعید است که بتواند باعث ایجاد عفونت شود. با این حال، مطالعات نشان داده‌اند که ویروس زنده را، هرچند در تعداد کمی از نمونه‌ها، می‌توان در مدفوع بیماران مبتلا به 19-COVID شناسایی کرد.

تنظیم: مهندس سارا نعیمی
منبع:موسسه ملی تحقیقات سلامت