ساده و صمیمی با فریده آژیر مدیر پرستاری بیمارستان فارابی

به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران بیمارستان فارابی، در تقویم ملی ایرانیان سالروز ولادت حضرت زینب (س) به عنوان روز پرستار نامگذاری شده است، روزی که یادآور صبر و متانت حضرت زینب (س) و بازآموزی درس ها و مولفه های معنوی است که در زندگی و منش بانوی صبور و پر صلابت کربلا موج می زند.روز پرستار یادآور مهربانی، صبر، گذشت، فداکاری و همدردی کسانی است که مرهم درد بیماران هستند و چراغ زندگی را برای آنها روشن نگه می دارند، کسانی که با وجود سختی کار، هیچ گاه وظیفه انسانی خود را فراموش نمی کنند و با عشق و شور به کارخود ادامه می دهند تا لبخندی را برلبان بیمار بنشانند. به مناسبت روز پرستار پای صحبت فریده آژیر، مدیر پرستاری بیمارستان فارابی نشستیم تا بیشتر با او و دیدگاه هایش آشنا شویم.

 

- قبل از هرچیز جا دارد فرارسیدن میلاد حضرت زینب کبری(س) و روز پرستار را به همه پرستاران ایران به خصوص همکارانم در بیمارستان های تابعه دانشگاه علوم پزشکی تهران، علی الخصوص در بیمارستان فارابی تبریک بگویم. انشاء الله بتوانیم اخلاق، رفتار و افکار ایشان را الگو و سرلوحه اعمال خود قرار دهیم. 

فریده آژیر هستم. دوم اردیبهشت ماه سال 47 در سنندج بدنیا آمدم. فرزند پنجم و آخرخانواده ام و سه برادر و یک خواهر دارم.

 دانشجوی ترم سوم بودم که ازدواج کردم. همسرم دکترای مهندسی صنایع و مدرس دانشگاه است. دو فرزند دارم، دخترم آتوسا که کارشناسی ارشد معماری دارد و متاهل است. پسرم محمد حسین نیز دانشجوی معماری است.

پرستاری را با علاقه و انگیزه بسیارخاصی انتخاب کردم. هیچگاه به پرستاری به عنوان یک شغل و راهی برای کسب درآمد نگاه نکرده ام. روحیه افراد با هم فرق دارد و هرکس به گونه ای به آرامش می رسد. من از همان دوران تحصیلات ابتدایی از کمک به دیگران لذت می بردم و ناراحتی دیگران واقعا خاطرم را می آزرد. فکر می کنم با انتخاب رشته پرستاری این حس در من ارضا شد و با گذشت سالیان متمادی، لحظه به لحظه علاقه و عشقم به این رشته بیشتر و از انتخابم راضی تر می شوم. 

به یاد می آورم وقتی رشته پرستاری پذیرفته شدم به واسطه شدت علاقه از ترم سوم برای کار دانشجویی به بیمارستان امام خمینی(ره) رفتم و در اورژانس بیمارستان مشغول به کار شدم چون می خواستم هرچه سریعتر وارد حرفه پرستاری شوم.

پس از اتمام تحصیلات، به واسطه شغل همسرم از 25ابان 72 به عنوان پرستار طرحی در بیمارستان سینای شهرستان کامیاران استان کردستان مشغول به کار شدم. پس از یکسال به کرج آمدیم و باقیمانده طرح را در بیمارستان شهید رجایی این شهر گذراندم.

طرحم که تمام شد در آزمون استخدامی دانشگاه علوم پزشکی تهران شرکت کردم و پس از قبولی در آزمون و مصاحبه دوباره در مجتمع بیمارستانی امام خمینی (ره) شروع به کار کردم.

 ابتدا به بخش جراحی اعصاب رفتم سپس در بخش های جراحی عمومی، قلب، عفونی، ضایعات نخاعی و مجتمع درمانگاهی با سمت سرپرستار و حدود 7 سال به عنوان مدیر درمانگاه های مجتمع انجام وظیفه نمودم.

البته باید از خودشان بپرسید، ولی هم خانواده و هم همکاران مرا به عنوان فردی بسیار آرام، صبور، مهربان، مسئولیت پذیر و فداکار می شناسند صفاتی که به نظرم هر پرستار باید داشته باشد و در پیشرفت و تعالی حرفه ای او نقش به سزائی دارد. 

قطعا همین طور است. من همیشه با عشق به بیماران خدمت کرده و با دل و جان برای کارم مایه گذاشته ام. این طور کارکردن ناخودآگاه در زندگی ام تاثیر داشته است. بارها و بارها مشکلات جدی برایم پیش آمده که به مدد دعای خیر بیماران توانسته ام براحتی از انها عبور کنم.

به نظرم پرستاری یعنی یک قدم تا خدا، هرکس وارد این رشته می شود و نام پرستار بر خود می نهد عهدی با خدا می بندد که باید به آن پایبند باشد. یک پرستارخوب باید اخلاق را در ارتباط با بیماران و همراهان رعایت کند. با سلوک و رفتارش آرام بخش بیماران شود و به آن ها روحیه دهد. هوای بیماران ناتوان و اقشار ضعیف را داشته باشد.

پرستاری حرفه سختی است که خیلی زود آدم را فرسوده و گاه دچار آسیب های جدی می کند. یک پرستار خوب باید روحیه ای قوی و صبری فراوان داشته باشد. مهربان و رئوف باشد. تحت تاثیر هیچ نکته منفی قرار نگیرد. 

پرستار خوب باید مرتب دانش پرستاری اش را ارتقا دهد و از آن در ارائه خدمت به بیماران استفاده کند. 

پرستاران عاشقند، عاشق همنوعانشان، به طور مستقیم و بی واسطه ارائه خدمت می کنند و نقش اصلی را در درمان بیماران دارند و بیماران هم با توجه به شرایط موجود به آن ها احترام می گذارند. 

و مادیات برایشان کم اهمیت است. به عنوان یک پرستار فکر می کنم بین بیمار و پرستار باید درکی متقابل وجود داشته باشد. همانطور که پرستار باید شرایط جسمی و روحی بیمار و همراهش را در نظر داشته باشد،آنها هم باید شرایط سخت کاری پرستاران را درک کنند .

پرستاری رشته سنگینی است که نیاز به روحیه ای قوی دارد. شغلی که باید به کرامت انسانی بهای زیادی داد و هرگز در کار منافع خود را ترجیح ندهیم.

یک پرستار علاوه بر دانش و مهارت، باید از صفات انسانی متعالی مانند نوعدوستی، همدلی، صبر و تحمل به میزان بالایی برخوردر باشد.بنابر این اگر این ویژگی ها و صفاتی مثل ایثار و مسئولیت پذیری را در خود می بینند وارد این حرفه شوند. 

برای من خاطرات شیرین همیشه با نجات جان بیماران توام است. قشنگترین لحظات من وقتی است که در فرآیند احیاء قلبی – ریوی بیمار به زندگی برمی گشت و برعکس وقتی که علیرغم تلاش فراوان احیاء موفق نبود تلخ ترین خاطرات برجا می ماند.

حدود سه ماه است که به بیمارستان فارابی آمده ام و به نظرم هنوز برای اظهار نظر زود است. من بیست و هفت سال از دوران شغلی ام را در بیمارستان امام (ره) گذرانده ام گرچه اصول کار در تمام محیط های بالینی یکی است، ولی در بیمارستان فارابی، به خاطر تک تخصصی بودنف ساختار و فرآیندها ،تفاوت ها و ظرافت هایی دارد که آشنا شدن با آنها فرصت بیشتری می خواهد. بدون عجله و با آرامش پیش خواهم رفت تا با محیط و روحیات کارکنان  بیشترآشنا شوم.

ولی به هرحال تجربه شخصی بسیار خوبی است و خوشحالم با گروه دیگری از همکارانم در دانشگاه، با یک شیوه مدیریتی و با یک علم دیگر آشنا شده ام.

خوشبختانه تا به حال خیلی خوب توانسته ایم با همکاران ارتباط برقرار کنیم.به طور منظم با گروه های مختلف جلسات دوره ای دارم، هفته ای دو روز هم همراه کلیه سوپروایزرها بخش ها را بازدید می کنیم تا از نزدیک با مشکلات آشنا شویم.

دفتر من همیشه به روی همه همکاران باز است. ساعتی مشخص نکرده ام. همیشه برای شنیدن درددل ها، مشکلات، نظرات و پیشنهادهایشان وقت دارم و تا آنجا که بتوانم در رفع مشکلاتشان تلاش خواهم کرد. امیدوارم خداوند هم به من این توانایی را بدهد.

همه اجزای پرستاری مهم است و به نظرم همه برنامه ها در حوزه نیروی انسانی، آموزش، بالین، پزوهش و... باید باهم پیش برود. خدا را شکر سوپروایزرهای علاقه مند، فعال و پیگیری داریم که این کار را انجام می دهند.

 از 28 بهمن که وجود بیماری کووید -19 در کشور رسما تایید شد. بیمارستان امام از اولین مراکز درگیر بود و من به خاطر مسئولیتم از نزدیک شاهد مشکلات بودم. اولین روزی که درمانگاه کووید راه اندازی شد، پرسنل آنقدر وحشت داشتند که هیچکس حاضر به انجام کار در آنجا نبود. البته این واکنش طبیعی بود. وقتی بیماری جدید و ناشناخته ای پیدا می شود همه وحشت و اضطراب دارند.

بنده با تعداد انگشت شماری از همکاران مجموعه در درمانگاه اورژانس تنفسی شروع به فعالیت کردیم. بعد از چند روز کم کم عده ای اضافه شدند و تا جایی رسید که کم کم از یکدیگر سبقت هم می گرفتند. 

خاطرات خیلی تلخی از آن روزها دارم. خیلی وقت ها پدر و مادر فرزند جوانشان را می آوردند و چند روز بعد آنها را سیاهپوش فرزندشان می دیدیم. یا فرزندانی که پدر و مادرشان را از دست می دادند این صحه ها خیلی در روحیه همکاران تاثیر می گذاشت. ولی همه مقاومت کردیم. در کنار این ها، صحنه های زیبایی از ایثار و از خودگذشتگی همکاران هم  وجود داشت که می توانم آن ها را به روز های دفاع مقدس تشبیه کنم. همکاران پرستار من در صف اول مبارزه با کووید -19 حضور داشتند و واقعا جانفشانی می کردند. بعضی همکاران، هفته ها به منزل نرفتند. چهار ماه اول شروع همه گیری مسئولین بیمارستان  از صبح تا ساعت 10 شب در بیمارستان بودند حتی جمعه ها و تعطیلات، تا سیستم نظم گرفت. 

این بیماری در کنار آن همه مشکلات فرصتی برای ما ایجاد کرد و باعث شد بسیاری از ظرفیت‌های پنهان کادر درمان در جامعه، آشکار شود. به ویژه پرستاران با ایثار و گذشت خود توانستند ظرفیت، توانایی و شان و منزلت خود رابه نمایش بگذارند. 

به نظرم کسی که وارد رشته پرستاری می شود از طرف خداوند متعال انتخاب شده است. معتقدم خداوند این صفات را در وجودم نهاده تا پرستار خوبی باشم. وقتی پس از پایان روز کارهایم را مرور می کنم احساس رضایت عمیقی دارم . در هرجایگاهی که بوده ام چه به عنوان پرستار بالینی چه در پست مدیریتی، هرکاری برای رفع مشکل بیماران و همکاران از دستم بر می آمده انجام داده ام از این نظر به خود می بالم و امیدوارم خداوند نیز از من راضی باشد.