به گزارش روابط‌عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران، در این نشست که روز سه‌شنبه 16 شهریور 1400 در سالن جلسات بیمارستان ضیائیان تشکیل شد، دکتر کامبیز مرادزاده، مدیر بیمارستان ضیائیان گفت: اگر بخواهم حسم به روابط عمومی را در طول 24 سال خدمت بگویم، این است که گاهی از ظرافت های کاری محیط های دیگر بی خبریم و تنها دورنمایی از آن را می بینیم، این مسئله می تواند ذهنیتی را در افراد ایجاد کند که خود را در موضوعاتی محق بدانند و یا انتظار دیده شدن و تشویق داشته باشند؛ این در حالی است که دیگران از فعالیت های ما نمی دانند همان گونه که ما از دیگران بی خبریم. در واقع روابط عمومی می تواند نشان دهد که داخل یک بیمارستان و به کلیت آن در دانشگاه چه خبر است. 

وی روابط عمومی را پل ارتباطی میان داخل و خارج سازمان دانست و گفت: روابط عمومی نقشی چون وزارت امور خارجه دارد و لازمه آن این است که به جز مشخصه های فنی روابط عمومی، باید از حوزه فنی دانشگاه نیز با خبر باشند. به عنوان مثال بد نیست که روابط عمومی ها با دغدغه، تلاش و نقاط قوت و ضعف واحدهای مختلفی مثل ICU، اورژانس و سایر بخش ها نیز آشنا شوند و در واقع کار آنها ملغمه ای از کلیات پزشکی و دانش فنی روابط عمومی را شامل می شود.

دکتر مرادزاده، با طرح این سئوال که ما چقدر از واحدهای دیگر دانشگاه با خبریم؟ تصریح کرد: با خبر بودن به معنی آنکه چقدر در جریان وقایع و اقدامات خوبی که در واحدهای دیگری همچون سینا، شریعتی، امام و سایر بیمارستان ها رخ می دهد هستیم و در واقع چه کسی مسئول در جریان گذاشتن ماست؟ آیا هر فردی باید خود از واحدها بازدید کند تا در جریان قرار بگیرد. در حالی که یکی از مهم ترین کارکردهای روابط عمومی ها، معرفی اقدامات و فعالیت های درون سازمانی است.

مدیر بیمارستان ضیائیان، روابط عمومی ها را بزرگ ترین مشاور برای مدیران خواند و تاکید کرد: روابط عمومی ها می توانند به مدیران دیدگاه بدهند و به آنها کمک کنند تا زاویه دید مناسب تری را در بازدیدها داشته و نکات مهم را الگو برداری کنند.

وی برقراری ارتباط میان اعضای داخل سازمان را نیز از وظایف روابط عمومی ها دانست و گفت: اغلب افراد مشغول فعالیت های روزانه خود هستند و شاید بی برنامه گی ها موجب می شود که نتوانند توجهی به اطراف داشته باشند از این رو روابط عمومی می تواند انتقال تجربه میان افراد را سازمان دهی کند و لینک مناسب میان اعضای یک سازمان برقرار نماید لذا روابط عمومی باید همه بیمارستان را همکار خود بداند.

دکتر مرادزاده، توجه به منابع انسانی و ارتقای شغلی آنها و آشناسازی آنان با حقوق شهروندی و اداری را از دیگر کارکردهای روابط عمومی عنوان کرد و یادآور شد: اگر پرسنل را دوست داریم، یکی از مهم ترین راه ها برای نشان دادن این علاقه، آشنا کردن آنان با حقوقشان است. باید به آنها نشان دهیم که حقوق آنها برای ما مهم است. کدام یک از ما می توانیم حکم کارگزینی امان را محاسبه کنیم؟ آیا با پلکان ارتقا در سیستم آشنا هستیم؟ چه زمانی می توانم کارشناس مسئول شوم؟ و بسیاری موارد از این دست را نمی دانیم که می تواند تبدیل به محلی برای کدورت می شود. اگر چه این کار روابط عمومی نیست اما می تواند تلنگری برای افراد دیگر باشد تا مسیر را به دیگران نشان دهد و آنها را با مجموعه حقوقشان آشنا کند.

مدیر بیمارستان ضیائیان، از روابط عمومی ها به عنوان تاریخ نگاران دانشگاه یادکرد و اظهار داشت: اگر روابط عمومی ها در ثبت وقایع صداقت داشته باشند، این صداقت در کلام به خوبی قابل تشخیص است و برای آیندگار مشخص و ماندگار می شود. 

وی بر ضرورت انجام تغییراتی ماندگار در دانشگاه تاکید کرد و گفت: بنایی در دانشگاه بگذارید و سیستمی را پی ریزی کنید که کمتر قابل انکار باشد چرا که اقدامات درست باید ادامه دار باشد و با تغییر مدیران از بین نرود. حس من این است که اقدامات اولیه در این زمینه در روابط عمومی بنا نهاده شده و برای آن وقت و انرژی صرف شده و امیدوارم که ادامه یابد.

در این نشست، همچنین ناجی، مدیر پرستاری بیمارستان ضیائیان، ضمن معرفی بخش سالمندی این بیمارستان گفت: این مرکز توفیق راه اندازی بخش و کلینیک سالمندی را داشت چرا که امروز از جمله نیازهای مهم کشور محسوب می شود.

وی به شیب رشد جمعیت سالمندی در کشور و دنیا اشاره کرد و افزود: با توجه به افزایش مشکلات سالمندی (از جمله افسردگی) روابط عمومی ها می توانند نگرش جامعه را نسبت به سالمندی تغییر دهند و این مسئله را به نوعی رسالت خود بدانند.

مدیر پرستاری بیمارستان ضیائیان سپس تغییرات محسوس در روابط عمومی را به فال نیک گرفت و گفت: روابط عمومی بخش تاثیر گذاری است و اکنون می تواند نگاه مردم و سمت و سوی جامعه را به موضوعات مهم حوزه سلامت جلب کند.