دلنوشته دکتر محمدمهدی میری تقدیم به اساتید و شهدای مدافع سلامت دانشگاه

به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران معاونت دانشجویی فرهنگی، متن این دلنوشته به شرح زیر است:

آمده ام از شهود واژگان در مغرب احساسات سخن بگویم، از حداقل 4 سال جوانی در دست بررسی که ذره ذره بر سنگ فرش ها و پله های بیمارستان جا ماند، از بغض هایی که نشکستند و پا پس نکشیدند و تاول هایی درشت در قلبم شدند
آمده ام از جان هایی بگویم که در دریای اکسیژن غرق شدند
از آرزوهایی که هرچه زمستان می گذشت، از بهار دورتر می شدند
از امیدهایی که بالغ نشدند، کودکی هم نکرده اند
دیر آمده ام تا زود بروم
از سحر در گوش من بسیار خواندند، نکند گاه سحر خواب بماند
تا بوده همین بوده، همیشه نماز شادی ما قضا شده
آمده ام بگویم روزی سری پر سودا داشتم اما اکنون پر از سرفه و ناله است
انگار ایستگاه را اشتباهی پیاده شدم
روزی از من عزیزی پرسید، وقتی که ناامید نیستی و امیدوار هم نباشی این وضعیت نامش چیست و من به صداقت گفتم نمی دانم
و گفتم به نبرد ادامه می دهیم و ناامید نمی شویم، ترک پیکار در مرام ما نیست
به جان تو سوگند، امیدوارم هنوز لبریز از شور و شوق باشد اگر نبوده اند، اگر نبوده اند همین وفاداران سحری های در راه، همین جان های دل سوخته که از دیوار ستبر منافع شخصی و حزبی سبک بالانه و بی چشم داشت پریدند، آشیانه ما قطعا متروک می شد
نگاهم هنوز به چشمان زیبای زنده توست
پلک مزن تا آسوده تر جان دهم