به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران بیمارستان فارابی، احداث ساختمان کرسی چشم پزشکی به همت پروفسور محمدقلی شمس از سال 1321 شروع و در سال 1324 پایان یافت و در روز دوم آذرماه سال 1325 افتتاح و مورد استفاده قرار گرفت. در ابتدا این ساختمان شامل بخش¬های پزشکی، گوش و حلق و بینی، آزمایشگاه و داروخانه با گنجایش 120 تخت بستری بود که بعدها تا 220 تخت نیز گسترش داده شد. در تشکیلات کرسی چشم پزشکی، رشته تخصصی چشم پزشکی که مدت دوره آن سه سال بود دایر شد. در آن زمان کسانی که دانشکده پزشکی را به پایان می رساندند با طی این دوره آموزشی علمی و عملی تخصصی و گذراندن امتحانات لازم و نوشتن رساله مربوطه در رشته چشم پزشکی متخصص می شدند. تاسیس این ساختمان را باید سنگ بنای بیمارستانی دانست که امروزه به عنوان بزرگترین بیمارستان فوق تخصصی چشم پزشکی کشور و منطقه شناخته می شود؛ بیمارستان فارابی، قطب علمی چشم پزشکی. به همین مناسبت دکتر مهدی خداپرست، رئیس این بیمارستان در قالب یک دلنوشته فرا رسیدن این روز را تبریک گفت. در این پیام آمده:

زمانی که از درب بیمارستان فارابی وارد می شویم اولین چیزی که به چشم می آید تابلوی کرسی بیماری های چشم است که روی دیوار آجری ساختمان قدیم این بیمارستان خودنمایی می کند. همان تابلوی سنگی که بین آجرهای نارنجی رنگ حد فاصل طبقات اول و دوم این ساختمان 3 طبقه سال هاست که جا خوش کرده. مسلما دیدن این تابلو برای هر بیننده ای تداعی کننده تصویر یا ذهنیتی خاص است. اما برای اساتید و کارکنانی که سال ها در آن خدمت کرده اند داستان متفاوت است. زمانی که خودم به این تابلو نگاه می کنم به یاد آن مصاحبه پروفسور فقید محمد قلی شمس می افتم که می گفت: «من اینجا را منزل خودم می دانم. باور بکنید یعنی از منزل خودم بیشتر دوست دارم. برای اینکه آجر به آجر را خود من گذاشتم. گاه گاهی یک چیزهایی کم بود. خود من با اتومبیل می رفتم و می آوردم.» همین یکی دو جمله کافی است تا بفهمید این ساختمان تنها یک بنای ساده ی از یک بیمارستان قدیمی نیست. تک تک آجرهای آن خاطره ای در خود دارد. از روزی که کلنگ احداث آن زده شد تا امروز که من و شما در زیر سقف بلند اتاق ها و راهروهای آن قدم می زنیم. هر قسمت از ساختمان بازگو کننده یک خاطره است. فقط کافی است چشمی برای دیدن و گوشی برای شنیدن آن داشته باشید.

امروز دوم آذر 1401، هفتاد و ششمین سالگرد افتتاح ساختمان کرسی بیماری های چشم فارابی است. چند روز قبل داشتم به عکس های قدیمی که از ساختمان و فضای داخلی آن گرفته شده بود نگاه می کردم. با خودم گفتم چه انسان هایی که سال ها عمر خود را در این ساختمان به خدمت برای بیماران گذراندند. چه افتخاراتی که برای فارابی در همین ساختمان رقم خورده است. کنفرانس استادان برای دستیاران در سالن آمفی تئاتر با صدای چرخیدن چرخ آپارات قدیمی وسط سالن، همهمه بیماران در سالن های انتظار درمانگاه ها و صدای آن زنگ معروف که بیمار بعدی را فرا می خواند. انگار عکس های قدیمی صدا داشتند. به همین خاطر تصمیم گرفتم مانند اکثر مناسبت ها فرا رسیدن این روز مهم را هم به خانواده بزرگ فارابی تبریک بگویم اما برای ما پزشکان و کارکنان که هر روز در زمان ورود به بیمارستان آن تابلوی معروف را می بینیم و داستان آن را می دانیم، هر روز، دوم آذر 1325 است.

دکتر مهدی خداپرست

رئیس بیمارستان فارابی