این مطلب تنها در صورتی درست است که شرایط در آینده هم ‌مثل گذشته باشد. دلایل چندی وجود دارد برای اینکه معتقد باشیم این گونه نیست:
1-    تلاش های دانشمندان سایر جهان برای یافتن واکسن. با پیدایش واکسن، نه تنها افراد واکسن زده و ‌مصون شده مبتلا نخواهند شد، بلکه این افراد با قطع زنجیره ابتلا، به کاهش ابتلای افراد واکسن نزده هم‌کمک خواهند کرد. به این پدیده، ایمنی جمعی گفته می شود. پس بستگی دارد که بازه زمانی را چقدر طولانی فرض کنیم. اگر به قدر کافی طولانی باشد می شود امیدوار بود که واکسن بتواند منحنی تاخیری را تعدیل نماید.
2-    امید به پیدایش داروی موثر. در این صورت، علاوه بر درمان‌ مبتلایان و کاهش کشندگی و در نهایت کاهش مرگ و میر بیماری، طول دوره بیماری و در نتیجه شانس آلوده کردن افراد سالم توسط بیماران نیز می تواند کاهش پیدا کند.
3-    تغییر رفتار ویروس با گرم شدن هوا. اغلب ویروس های این دسته در هوای سرد فعالیت بیشتری دارند و با گرم شدن هوا ممکن است از شدت یا قابلیت انتقال آنها کاسته شود.
4-    تجربه چین نشان می دهد که می شود حتی اپیدمی وسیعی مثل آنچه در چین رخ داده است را کنترل کرد و هنوز تعداد موارد روزانه ما به حداکثر موارد روزانه چین نرسیده است و هنوز نباید دست از کار کشید.
5-    نکته دیگر هم تاکید سازمان جهانی بهداشت است که تعمدا هنوز پاندمی اعلام نمی کند تا کشورها از اقدامات پیشگیرانه دست نکشند.
6-    آخرین نکته هم اینکه اگر سیستم سلامت نتواند پابه پای موارد حرکت کند، دیگر میزان کشندگی بیماری این مقدار نمی ماند و خسارت جانی بسیار بیشتری وارد می شود، به عبارت دیگر در صورت قطع اقدامات پیشگیرانه، نه تنها وضع بهتر نمی شود که بدتر از گذشته خواهد شد.


نتیجه نهایی اینکه هرگز برای پیشگیری شامل:
   جداسازی بیماران،
   بیماریابی فعال،
   قرنطینه افرادی که با بیماران‌تماس داشته اند،
  و کاهش تماس افراد به ظاهر سالم با یکدیگر
دیر نیست.

دکتر مسعود یونسیان، دکتر اکبر فتوحی
استاد اپیدمیولوژی دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران