ولادت با سعادت حضرت امام حسن عسگری(ع) مبارک باد

مدینه غرق در شادی بود و ربیع‌الثانی غوطه‌ور در سروری وصف‌ناپذیر. آفتاب از همه سوی لحظه‌ها، طلوع می‌کرد تا زمانه به درک عمیق روشنایی برسد. ولایت سبز حضرت امیر (ع) بار دیگر در تبسم معصومانه طفلی، تجلی کرده بود و خنده‌های پی‌درپی «ابو محمد» تازه‌ترین شعر مولا را می‌سرود. جوّ مدینه، ابری ناپایدار بود و قلب ولایت به قرصی مهتاب شب‌ها شیدایی بود،«ابو محمد» می‌آمد تا هویت هول‌انگیز شب صفتان را روشن سازد. می‌آمد تا تردید در خاک خیال تاریخ ریشه ندواند که روشنی اولین اصل حقیقی زیستن است.ابو محمد » می‌آمد تا «معتمدها » را به تماشای فروپاشی شیطان و عصیان دعوت کند. می‌آمد تا پشت میله‌های زندان را خم کند تا تمام سیاه‌چال‌ها را در معرض تابش آفتاب سیمای خویش قرار دهد. امام حسن عسگری (ع) به نقلی در ربیع‌الثانی سال ۲۳۲‬ قمری در مدینه منوره متولد شد. نام شریف آن حضرت حسن و کنیه‌اش ابومحمد و القابش به صامت، رفیق، زکی، هادی و عسکری معروف بودند. پدر بزرگوارآن حضرت امام هادی (ع) و مادرش بانویی صالحه به نام سوسن یا حدیثه یا سلیل بود.  چون آن حضرت و پدر بزرگوارش امام هادی (ع) در سامرا در محله ‌عسگر سکونت داشتند، آن حضرت را عسگری می‌نامیدند. (عسگر یعنی لشکر و سپاه نظامی)

امام عسگری (ع) همراه پدرش امام هادی سختی‌های بسیاری را تحمل نمود و بیشتر دوران زندگی خود را در پایتخت عباسیان یعنی سامرا» سپری کرد. امام حسن (ع) درحالی‌که ۲۲‬ سال سن داشت امامت را پس از پدرش بر عهده گرفت. امام هادی (ع) بارها بر امامت امام حسن (ع) پس از خودش تصریح فرموده بود، لذا پس از شهادت امام هادی (ع) تقریباً تمامی شیعیان ‪۱۲‬ امامی، امامت حضرت را پذیرفتند. در آن ایام که امام هادی (ع) را از مدینه به سامرا بردند تا تحت نظر حکمت عباسیان قرار گیرد، امام حسن عسگری (ع) را نیز به دستور متوکل عباسی به ‌سامرا انتقال دادند و بخش عمده عمر امام (ع) در پایتخت عباسیان در سکوت مرگبار حکومت آنان گذشت. 

مدت کوتاه حیات امام حسن عسگری (ع) به سه دوره تقسیم می‌شود: 

تا چهار سال و چند ماه امام (و به قولی تا ‪ ۱۳‬سالگی) از عمر شریفش در مدینه سپری‌شده تا ‪2۲‬ سالگی به‌اتفاق پدر بزرگوارش در سامرا می‌زیسته است و تا 2۹ ‬سالگی یعنی شش سال و اندی پس از رحلت امام دهم (ع) در سامرا ولایت بر امور و پیشوایی بر ستون را بر عهده داشته است. 

آنچه مهم است، توجه امام در فرصت‌های مناسب به آینده درخشان و تابناک اسلام و امت اسلامی بود که توانست در سالهای رسالت خویش ویژگی‌های دولت حضرت مهدی (عج) را یادآور شوند و در این راه گام‌های مؤثری چون پاسخ به مسائل علمی، رد شبهات، توجه به اصحاب، بر حذر کردن آنان در همکاری با خلفا، تقویت و تحکیم مبانی امامت به‌صورت یک عقیده اسلامی، آماده کردن مردم برای غیبت امام مهدی (عج) و دعوت مردم به امامی که غایب خواهد بود، بردارند. ولادت باسعادت آن حضرت را باید نقطه عطفی در تاریخ تشیع دانست و اذعان داشت که این میلاد در آینده‌ای نه‌چندان دور تاریخ بشریت را دگرگون خواهد ساخت، چراکه فرزند برومندش روزی دادگستر جهان هستی خواهد شد.

- تدبیر نیمی از زندگی است. (تحف العقول، ص 425)

- هم‌نشینی با اهل دین، شرف دنیا و آخرت است. (تحف العقول، ص 420)

- هر که پدر و مادر را اندوهگین کند، آنان را ناسپاسی کرده است. (تحف العقول، ص 425)

- برای هر چیزی دلیلی باید و دلیل خردمند تفکر است و دلیل تفکر خاموشی. (تحف العقول، ص 406) 

- چیزی نیست که چشمانت آن را بنگرد، مگر آن‌که در آن پند و اندرزی است. (بحارالانوار، ج 78، ص 319)

- کم‌گویی، حکمت بزرگی است، بر شما باد به خموشی که آسایش نیکو و سبک‌باری و سبب تخفیف گناه است. (تحف العقول، ص 414) 

- به‌راستی‌که باارزش‌ترین مردم کسی است که دنیا را برای خود مقامی نداند، بدانید بهای تن شما مردم، جز بهشت نیست، آن را جز بدان مفروشید  (تحف العقول، ص 410) 

- بهترین چیزی که به‌وسیله آن بنده به خداوند تقرب می‌جوید، بعد از شناختن او، نماز و نیکی به پدر و مادر و ترک حسد و خودبینی و به خود بالیدن است. (تحف العقول، ص 412)

- به‌راستی‌که باارزش‌ترین مردم کسی است که دنیا را برای خود مقامی نداند، بدانید بهای تن شما مردم، جز بهشت نیست، آن را جز بدان مفروشید. (تحف العقول، ص 410)