اللّهم صلّ علی علی بن موسی الّرضا المرتضی الامام التّقیّ النّقیّ و حجتک علی من فوق الارض و من تحت الثّری الصدّیق الشّهید صلاةً کثیرةً تآمّةً زاکیةً متواصلةً متواترةً مترادفة کافضل ما صلّیت علی احدٍ من اولیائک.
این سرزمین مدت‌هاست انتظارت را می‌کشد؛ لحظه‌شماری می‌کند برای حضورت. بهانه‌ها دست‌به‌دست هم می‌دهند تا تو قدم درراه بگذاری، راهی بی‌بازگشت.
باید می‌آمدی تا باران احسانت بر این سرزمین جاری شود، تا آهوان، سرگردانی و بی‌پناهی خود را برمدار مهربانی تو آورند. باید می‌آمدی تا زمین خراسان به یمن قدومت بوی بهشت را استشمام کند و بارگاه نورانی و ملکوتی‌ات، قطعه‌ای از فردوس برین شود!
... و آمدی؛ آنگاه‌که کجاوه‌ات ایستاد، هزاران هزار مشتاق با چشمانی بارانی می‌نگریستند و دل به سویت سپردند تا آوای ملکوتی رضا جونان زلال جویبار در گوش جانشان جاری شود. لب باز کردی و نوایت جان‌ها را نوازش داد و ... قلم‌ها به حرکت درآمد.
... کلمة لا إله إلاّ الله حصْنی، فمنْ دخل حصْنی أمن منْ عذابی، بشرط ها و شروط ها و انا من شروط ها؛ و نگاه کردی همه آنان را که کلامت را شنیدند و بر صفحات کاغذ سپردند تا تاریخ همیشه آن را به یاد داشته باشد. نگاهشان کردی، زلال و عمیق تا نه تنها کاغذها که جان‌ها کلامت را برای تاریخ بیان کنند.
کجاوه حرکت کرد و دل‌های مشتاقان به دنبالش!... کاش می‌ماندی، کاش میهمان همیشه ما می‌شدی، کاش...، اما نه اینجا مقصد تو نیست، خاکی دیگر مشتاقانه تو را انتظار می‌کشد که وعده الهی حتمی است.
تو از نیشابور به طوس می‌روی، اما کلامت به سراسر تاریخ می‌رود و امامت را فریاد می‌زند. تو به طوس می‌آیی تا پنجره فولادت آهوبره‌ی دل‌هایمان را از غربت و اسیری درآورد و کلامت به سراسر تاریخ می‌رود، تا از ولایت عشق سیرابمان سازد. تو به طوس می‌آیی تا برای همیشه بمانی و نقاره‌ات آوایی باشد برای آرامش دل‌هایی که آمده‌اند تا پیوند بخورند و از حبس گناه به درآیند. آمده‌ای تا همیشه بمانی و میزبانان با گرده‌ای خمیده از شرم غفلت، اما سینه‌ای مالامال از یقین بانوای یا معین الضّعفاء والفقر در مکتب تو درس عشق بیاموزند.
آمده‌ای تا همیشه بمانی و بوی کوچه‌های مدینه را با خود به اینجا آوری، بوی عطر کوچه‌های بنی‌هاشم را!
و تو خوب می‌دانستی چگونه شکستن حصار دل‌هایمان را. تو آمدی تا یک گنبد طلا با صدها کبوتر قبله دل‌های لرزان مشتاق باشد و نجات‌دهنده دل‌های در دام تمایلات اسیرشده! این دست‌های محتاج، پهنه کرامت تو را استغاثه می‌کنند.
... و اینک که یک‌بار دیگر اسلام را از تزویر منافقانه نجات بخشیدی... باید می‌آمدی؛ برای افشای هرچه بیشتر تصویر ریاگونه مأمون و برای ارائه اسلام زلال به جهانیان!
رضای اهل‌بیت، امام رئوف مهربان! برای ما دعا کن تا خدا به‌واسطه محبتت به ما مرحمت کند و پای سرنوشتمان با خط سبز سیادت، بنویسد عاقبت‌به‌خیر!

روایاتی چند از امام رضا(ع):
- ایمان‌ چهار رکن‌ است‌: توکل‌ بر خدا، رضا به‌ قضاى‌ خدا، تسلیم‌ به‌ امر خدا، واگذاشتن‌ کار به‌ خدا. (تحف‌ العقول‌ ، ص‌ 469)
- هر کس‌ اندوه‌ و مشکلى‌ را از مؤمنى‌ برطرف‌ نماید، خداوند در روز قیامت‌ اندوه‌ را از قلبش‌ برطرف‌ سازد. (اصول‌ کافى‌ ، ج‌ 3 ، ص‌ 268)
- ایمان‌ یک‌ درجه‌ بالاتر از اسلام‌ است‌ و تقوا یک‌ درجه‌ بالاتر از ایمان ‌است و به‌ فرزند آدم‌ چیزى‌ بالاتر از یقین‌ داده‌ نشده‌ است‌. (تحف‌ العقول‌، ص‌ 469)
- پنهان‌ کننده‌ کار نیک‌ (پاداشش‌ ) برابر هفتاد حسنه‌ است‌ و آشکارکننده‌ کار بد سرافکنده‌ است‌ و پنهان‌ کننده‌ کار بد آمرزیده‌ است‌. (اصول‌ کافى‌ ، ج‌ 4 ، ص‌ 160)
- از نشانه‌هاى‌ دین‌ فهمى، حلم‌ و علم‌ است و خاموشى‌ درى‌ از درهاى‌ حکمت ‌است، خاموشى‌ و سکوت‌، دوستى‌ آور و راهنماى‌ هر کار خیرى‌ است‌. (تحف‌ العقول، ص 469)
- بر شما باد به میانه‌روی در فقـر و ثروت و نیکى کردن چه کم و چه زیاد زیرا خـداوند متعال در روز قیامت یک نصفه خرما را چنان بزرگ نمایـد که ماننـد کـوه احد باشد. (بحارالانوار، ج 78، ص 346)
- هر کس به یک مسلمان فقیر، طوری سلام دهد که متفاوت باشد با سلامش بر ثروتمندان، خداوند را در روز قیامت به‌گونه‌ای ملاقات می‎کند که خدا بر او خشمناک است. (مسند الامام الرضا علیه السلام، ج 2، ص 331)