معاون درمان مجتمع بیمارستانی امام خمینی (ره): آگاهی و پایبندی به قوانین اعزام بیماران از مواجهه با مخاطرات احتمالی می‌کاهد

به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران مجتمع بیمارستانی امام خمینی (ره) سومین جلسه کمیته مرگ‌ومیر و عوارض مجتمع یک‌شنبه 25 اردیبهشت 1401 با حضور دکتر امیرحسین اورندی معاون درمان، دکتر کسری کروندیان هیئت‌علمی گروه بیهوشی و دبیر علمی کمیته، دکتر علی گنجعلیخان مدیر درمان، دکتر سید حسن اینانلو مدیر نظارت بر درمان، دکتر مصطفی محمدی رئیس ICU جنرال و نماینده معاون امور دانشگاهی در این کمیته، دکتر مسعود صابری هیئت‌علمی گروه بیهوشی، دکتر علیرضا بخشنده هیئت‌علمی جراحی قلب، دکتر فرامرز کریمیان سرپرست بخش جراحی 5، دکتر خدانظر خروشا جانشین مسئول فنی، دکتر فریناز موسوی مسئول پزشکی قانونی، دکتر اسمعیل محمدنژاد سوپروایزر کنترل عفونت، پرستو آریاملو مدیر پرستاری، فاطمه حمیدی فر مسئول ایمنی بیمار و سایر اعضا به‌منظور بررسی علل موثر در مرگ بیمار اعزامی موردمطالعه در سالن شورای ریاست برگزار شد.

دکتر اورندی با قدردانی از زحمات گروه جراحی قلب که سخت‌ترین بیماران را باهدف جان‌بخشی در تمامی شرایط پذیرش می‌دهند افزود: وظیفه ما به‌عنوان یک بیمارستان معین است که به هر بیمار نیازمند به خدمات درمانی پذیرش دهیم ولی درعین‌حال با نگاه ایمنی بیمار و حفظ جانش باید به مخاطرات و پیش‌نیازهای نقل‌وانتقال بیماران هم حساس بوده و به رعایت پروتکل‌های ابلاغی پایبند باشیم. پذیرش بیماران اعزامی باید با هماهنگی و از طریق ستاد هدایت دانشگاه‌های علوم پزشکی برنامه‌ریزی و اطلاع‌رسانی شود و افراد نمی‌توانند شخصا در این خصوص تصمیم‌گیری کنند.

معاون درمان مجتمع با گله‌مندی از مرکز اعزام کننده بیمار افزود: به لحاظ علمی و با توجه به امکانات بیمارستان مبدا، اعزام بیمار اندیکاسیون نداشته و حال حتی اگر تصمیم به اعزام هم بوده تاخیر در دریافت پذیرش بیمار از عوامل موثر در مرگ این بیمار جوان بوده و با توجه به این‌که طبق پروتکل وزارت بهداشت مسئولیت بیمار اعزامی و شرایط انتقال ایمن او تا بیمارستان مقصد بر عهده بیمارستان مبدا است، مجدانه آن را از سوی معاونت درمان دانشگاه پیگیری می‌کنیم. جان آدمی عزیز است و برای حفظ آن با چنگ و دندان تلاش می‌کنیم ولی گاهی اشکال جای دیگری است و کاری از ما ساخته نیست.

وی همچنین به مسئولیت‌های سرویس پذیرش دهنده اشاره کرد و گفت: وظیفه پزشک پذیرش دهنده است که بیمارش را قبل از ورود و با هماهنگی سوپروایزر ارشد اورژانس تعیین تکلیف کند. وقتی بیماری را بدون برنامه پذیرش می‌دهیم فشارش متوجه اورژانس مجتمع است.

معاون درمان مجتمع بر ضرورت بازنگری و اصلاح فرآیندها تاکید کرد و افزود: ما به نقایص تجهیزاتی، فرآیندی و نیروی انسانی واقفیم و در رفع آن می‌کوشیم. طبیعتا در این مسیر باید در خصوص نحوه هماهنگی‌های بین گروهی هم تجدیدنظر کنیم و به‌سوی راهکارهای منطقی و اجرایی برویم.

دکتر کروندیان با اشاره به دسته‌بندی بیماران بدحال گفت: پزشکان باید در هنگام پذیرش و ارزیابی اولیه بیماران اعزامی چه به لحاظ علمی و چه امکانات تخصصی آن‌هم از بیمارستان‌های تخصصی مراکز استان‌ها به شرح‌حال بالینی و خطرات احتمالی انتقال بیمار توجه کنند. وقتی بحث جان یک انسان در میان است باید در تصمیم‌گیری‌هایمان بیش‌ازپیش دقت کنیم. سوال این است چرا باید پزشک بیمارستان مبدا که این خطرات را می‌داند بیمار در شرایط پرخطر اعزام کند؟!

دبیر علمی کمیته همچنین افزود: ما در این جلسات از افراد باتجربه گروه‌های مختلف پزشکی دعوت می‌کنیم تا در یک گستره کاری، نظر علمی دقیق بدهند. سطح بالایی از آگاهی، دانش و تجربه در این مرکز ارائه می‌شود که انعکاس مجموعه این نظرات و دیدگاه‌های علمی و تجربی می‌تواند توجه جامعه پزشکی را به این نکات مهم جلب کند. این‌که بیمار موردنظر می‌توانست به‌جای انتقال غیر ایمن، خدماتی را در بیمارستان مبدا دریافت کند و جانش به خطر نیفتد از منظر علمی کاملاً پذیرفتنی است و پزشک بیمارستان مبدا باید در این خصوص پاسخگو باشد.

دکتر گنجعلیخان تاکید کرد: ما یک بیمارستان ریفرالیم و باید بیماران را پذیرش کنیم ولی موضوع قابل‌بحث در این پرونده پذیرش یا عدم پذیرش بیمار اعزامی در این مرکز نیست بلکه اصل رعایت پروتکل‌های اعزام در بیمارستان‌های مبدا و مقصد است.

مدیر درمان مجتمع در ادامه تصریح کرد: طبق شیوه‌نامه اعزام بین دانشگاهی بیماران وزارت بهداشت، پذیرش بیماران اعزامی در بیمارستان‌ها باید با هماهنگی ستاد هدایت دانشگاه بوده و تمام سطوح خدمتی ملزم به رعایت آن هستند. در همین راستا پزشک پذیرش دهنده باید مراتب را برای هماهنگی بستری بیمار اعزامی در بخش مربوطه یا اورژانس به سوپروایزر اطلاع دهد.

دکتر صابری با اشاره به شرایط بالینی بیمار موردمطالعه گفت: به لحاظ علمی هایپرتنشن و تاکی کاردی می‌تواند یک بیمار مبتلا به دایسکشن آئورت را در معرض خطر مرگ قرار دهد. من با اصل اعزام این نوع بیماران مخالفم چون با هر تکان در مسیر انتقال به مرگ نزدیک‌تر می‌شوند و این موضوع به‌ویژه در بیماران جوان‌تر به‌مراتب خطرناک‌تر است. در پذیرش بیماران که هدف، تنها خدمت و نجات جان بیمار است توجه به این خطرات بسیار مهم است. انتظار نمی‌رود از یک مرکز تخصصی جراحی قلب آن‌هم در مرکز استان بیماری با این شرایط اعزام شود.

دکتر بخشنده در خصوص این بیمار گفت: متاسفانه باوجوداینکه تیم جراحی در اتاق عمل آماده کمک به بیمار بود ولی متاسفانه نتوانستیم برای حفظ جان بیمار کاری بکنیم. بیمار بدو ورود به بیمارستان، پره ارست بود و با توجه به دایسکشن آئورت، راپچر شد و عملیات احیا هم ناموفق بود. هر ثانیه در بیماران دایسکشن اهمیت دارد. قاعدتا مراکز استان‌ها باید توانایی پوشش عمل‌های سخت را داشته باشند. بیمار دایسکشن را نمی‌توان اعزام کرد چون هر ساعت خطر مورتالیتی آن‌ها افزایش می‌یابد.

دکتر موسوی با رویکرد پزشکی قانونی به این موضوع گفت: توجه به ثبت دقیق مستندات بیمار هنگام پذیرش از سوی پزشک پذیرش دهنده ضروری است.