به گزارش روابط عمومی دانشکده بهداشت، قرنطینه کردن به معنی محدود کردن تردد یا جدا کردن افرادی است که بیمار نیستند، اما سابقه مواجهه با بیمار یا عامل بیماری را دارند. این محدویت به منظور مراقبت و پایش وضعیت سلامت افراد با سابقه مواجهه انجام می شود تا در صورت بروز علائم بیماری سریعا شناسایی شوند. این امر مانع از گسترش بیماری می شود. یکی از اقدامات مهم پیشگیرانه برای جلوگیری از انتقال ویروس کرونا، قرنطینه کردن معرفی شده است. حال این سؤال مطرح است که قرنطینه کردن برای چه کسانی لازم است؟

سازمان جهانی بهداشت، ضوابطی را برای قرنطینه کردن افراد به منظور پیشگیری از انتقال ویروس کرونا پیشنهاد کرده است.

با توجه به تعریف قرنطینه و دوره نهفتگی ویروس کرونا، توصیه می شود افرادی که در معرض ویروس کرونا بوده اند به مدت 14 روز از آخرین زمانی که در معرض ویروس کرونا بوده اند قرنطینه شوند. فرد در معرض ویروس کرونا کسی است که:

مراقبت های مستقیم از بیمار مبتلا به کرونا را بدون استفاده از وسایل حفاظت شخصی انجام داده باشد.

در یک فضای بسته مشترک و نزدیک با بیمار مبتلا به کرونا (مانند محیط کار، کلاس، خانه یا گردهمایی) مانده باشد. 

با یک بیمار مبتلا به کرونا  در فاصله‌ی کمتر از یک متر با هر وسیله‌ی نقلیه‌ای هم سفر بوده باشد.