دکتر ایرج فاضل دانش آموخته پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران؛ خاطرهٔ روز ترور مقام معظم رهبری در سال ۶۰ و جراحی ایشان در بیمارستان قلب را این چنین تعریف می‌کند. یک روز در اوایل تیرماه در حوالی ظهر، کار من بسیار زیاد بود و به‌ صورت شبانه‌ روزی مشغول بودم. به بچه‌ ها قول داده بودم که برای چند روز به شمال برویم و همه وسایل را در ماشین گذاشته بودیم و قرار بود بعد از نماز ظهر حرکت کنیم در همین بین تلفن من زنگ زد و پسرعموی من دکتر هوشنگ بود که به من اطلاع دادند که امام‌ جمعۀ تهران ترور شده است و در « بیمارستان راه‌ آهن » بستری است و سخت به حضور شما نیاز است. همه خانواده بسیار ناراحت شدند و مرخصی و مسافرت به‌ طورکلی منتفی شد و به فاصلۀ بسیار کوتاهی آمبولانس رسید.

  من تعجب می‌ کردم که با این ترافیک تهران چگونه تا راه‌ آهن برسیم و ما با سرعت حیرت‌ آوری به بیمارستان راه‌ آهن رسیدیم و جمعیت موج می‌ زد. من تقریباً در تمام بیمارستان‌ های تهران عمل کرده‌ ام ولی تا قبل از این به بیمارستان راه‌ آهن نرفته بودم. تمام راهروها مملو از جمعیت بود. من خود را به اتاق عمل رساندم. در اتاق عمل که معمولاً یک اتاق ۶ در ۴ است حدود ۳۰.۴۰ نفر آدم بود و یک نفر روی تخت خوابیده بود که رنگش کاملاً سفید بود و چند نفر جراح دست‌ شسته بودند و نمی‌ دانستند که چه‌ کار باید بکنند. جراحت بسیار وسیع در قسمت جلوی سینه، شانه و کتف راست بود که در اثر انفجار یک بمب در نزدیک ایشان و همراه با صدها ترکش که بدن را سوراخ کرده بودند. به سرخرگ بزرگی که به سمت دست رفته بود آسیب رسانده بود، دنده‌ ها سوراخ‌ سوراخ شده بود. بلافاصله اعلام کردم که از این لحظه من جراح مسئول در این عمل هستم و همه خوشحال شدند زیرا در اتاق عمل فرماندهی بسیار مهم است.  

« دکتر ولایتی» حضور داشتند و از ایشان خواستم هر کس که حضورش در اتاق عمل لازم نیست از اتاق خارج شود. « دکتر منافی» در اتاق بودند که از ایشان درخواست کردم که وسایل جراحی عروق من را از بیمارستان مصطفی خمینی بیاورد چون در آنجا هیچ وسیله‌ ای نداشتند. به « دکتر وحید» خدابیامرز که در هلال‌ احمر بودند گفتم که ما احتیاج به خون تازه و گرم داریم و همه بسیج شدند و اتاق عمل خلوت شد و با فشار به او خون تزریق کردیم چون این بیمار داشت از دست می‌ رفت و تصمیم داشتند که دست بیمار را قطع کنند ولی من مخالفت کردم که احتمال اینکه دست را نجات دهیم، وجود دارد.  

کار را شروع کردیم و یک رگ از ران چپ برداشتیم و به قسمتی از دست که سالم بود پیوند زدیم و گردش خون برقرار شد و جلوی خونریزی را تا آنجایی که می‌ توانستیم، گرفتیم. در همان لحظه خون گرم و تازه رسید وضع بیمار بسیار تغییر کرد ولی از داخل قفسه سینه یک خونریزی مداوم وجود داشت و در این بیمارستان امکانات باز کردن قفسه سینه وجود نداشت بنابراین باید او را به یک بیمارستان دیگر انتقال می‌ دادیم و نیازمند یک هلیکوپتر بودیم و درحالی‌ که این زخم را موقتاً بسته بودیم و شریان دست راست هم کار می‌ کرد و خون به دست می‌ رسید؛ مجروح را روی برانکارد گذاشتیم و به محوطه بیمارستان آوردیم، جمعیت بسیار زیادی هم بود و ما برانکارد را به داخل هلیکوپتر بردیم و من و خلبان و مجروح در هلیکوپتر بودیم و به آسمان بلند شدیم و خون به کف هلیکوپتر می‌ چکید و به « بیمارستان قلب» رسیدیم و در آنجا اتاق عمل آماده بود و در آنجا همۀ امکانات مهیا بود و من در آنجا قسمت آسیب‌ دیده ریه را برداشتم و خونریزی را کنترل کردیم.

  در بیمارستان قلب به علت ماهیت بیمارستان اتاق آی سی یو به اتاق عمل چسبیده بود و ما از همان آی سی یو استفاده کردیم و حدود ۱۵.۱۶ روز بیمار ما در آنجا بستری بود.

در همان شب اول، در معاینات متوجه شدم که شکم بسیار سفت شده است و دکترها می‌ دانند که این می‌ تواند نشان‌ دهنده اتفاقی در داخل شکم باشد و ما نمی‌ دانستیم که در زمان حادثه دقیقاً چه اتفاقی افتاده است آیا به زمین‌ خورده است، طحال پاره شده است… این مجروح دو بار عمل شده بود و اگر یک‌ بار دیگر او را بیخود عمل کنیم از دست می‌ رفت و اگر باید عمل کنیم و این کار را انجام نمی‌ دادیم هم فوت می‌ کردند. برای همین تصمیم گرفتم با شستشوی داخل شکم متوجه شوم که آیا خونریزی وجود دارد یا خیر. برای این کار از یک « کاتتر دیالیزصفاقی» استفاده کردیم که یک لوله است که چند تا سوراخ دارد که آن را داخل شکم می‌ گذاریم و از یک سوراخ سرم می‌ ریزیم و بعد برمی‌ گردانیم که اگر این مایع آغشته به خون شده باشد نشان می‌ دهد که خونریزی وجود دارد. چون از کاتتر دیالیز استفاده کردیم همان شب بی‌ بی‌ سی اعلام کرد که مجروح دچار نارسایی کلیه شده است. ما دو، سه بار دیگر برای پیوند پوست و بستن زخم ایشان را عمل کردیم تا مشکل حل شد.

فردا صبح این اتفاق « مرحوم بهشتی» به من زنگ زد و گزارش کامل می‌ خواستند که برای آقای خامنه‌ ای چه اتفاقی افتاده است و با همه توضیحات من بازهم دقیق‌ تر می‌ خواستند و مانند یک پزشک از من سؤال می‌ کردند و من خیلی تعجب کردم و بعدها دیدیم این فرد که این‌ قدر نگران زندگی آقای خامنه‌ ای است نمی‌ دانست که چند ساعت بعد خودش پرواز دارد و شهید می‌ شود.

  من خیال ایشان را راحت کردم که فعلاً خطر حادی ایشان را تهدید نمی‌ کند. یکی از عوارض تزریق زیاد خون، مشکل ریوی است و به‌ اصطلاح پزشکی ریه‌ ها سفید می‌ شود و مجروح ما شدیدترین فرم این عارضه را پیدا کرد و در این حالت خطر مرگ‌ ومیر بسیار بالا است و به‌ ندرت بیماری از این مخمصه جان سالم به درمی‌ برد وزنده می‌ ماند  بسیاری از پزشکان می‌ آمدند و سری تکان می‌ دادند و می‌ رفتند ولی مقدر بود که ایشان زنده بماند.

  من بعد از بهبودی، زیاد ایشان را می‌ دیدم؛ به آقای خامنه‌ ای گفتم اینکه انسان تا پایان خط برود و باارادۀ الهی برگردانده شوند مسئلۀ ساده‌ ای نیست و مسئولیت بزرگی بر عهدۀ شما است. ایشان اولین فعالیتی که بعد از ترخیص از بیمارستان انجام داد، شرکت در مراسم تحلیف « شهید رجایی» بود. باهم خدمت امام رسیدیم که ایشان در آن روز بسیار خشنود بودند که آقای خامنه‌ ای در حال بهبودی هستند و باوجود ضعف و رنجوری در این مراسم شرکت کردند.