بخش تقويم دانشکده پزشکي در نظر دارد به مناسبت سالروز تولد اساتيد دانشکده، معرفي و خاطره اي کوتاه از استادان را بيان کند، این بار به بهانه ی 22 آبان ماه،  سالروز تولد دکتر  مهدی تهرانی دوست استاد گروه روانپزشکی بخش هایی از خاطرات ایشان در دوران تحصیل پزشکی را بازخوانی می کنیم.

در دوران «علوم پایه»، با اولین استادی که برخورد کردم مرحوم آقای «دکتر ملک‌نیا»، استاد «بیوشیمی» بود. ایشان از نظر علمی و ادارۀ کلاس درس، بی‌نظیر بودند و با توجه به این‌که درس سختی بود، جذابیتی که برای آن درس ایجاد کرده‌بودند قابل توجه بود. در ترم یک، ما 12 واحد بیوشیمی نظری و دو واحد عملی بیوشیمی با آقای دکتر ملک‌نیا داشتیم؛ آقای «دکتر شادان» از اساتید موثر گروه «فیزیولوژی» بودند و نحوۀ تدریس ایشان برای دانشجوها جذابیت خاصی داشت. در عین حال با توجه به علاقه‌ای که به بخش روان‌پزشکی داشتم، استاد آقای دکتر میرسپاسی مورد توجه بنده قرار گرفتند. در دوران رزیدنتی نیز چیزهای زیادی از ایشان آموختم.

در زمان تحصیل ما، دانشجویان تحت فشار و مسئولیت درس و حرفۀ پزشکی بودند. خود حرفۀ پزشکی برای ما پررنگ بود و می‌خواستیم تا جای ممکن یاد بگیریم. حتی زمانی‌که استاجر بوده و کشیک می‌دادیم، دوست داشتیم یاد بگیریم که چه‌طور کار کنیم. شاید بخشی از این موضوع به خاطر تقاضاها و شرایط جنگ و نیازهایی بود که جنگ ایجاد کرده‌بود و اکثریت دانشجویان با محیط بیرون آشنا بودند و تقاضاهای بیرون را دیده و درنتیجه درس را بسیار جدی پیش می بردند. احساسم این است که در نسل‌های فعلی توجه ویژه به مسئله درس به‌خصوص در رشته‌ای مانند پزشکی که همیشه حرفه‌ای بوده و بایستی درس و تجربه بالینی حرف اول را بزند، کمرنگ شده‌است و احساس مسئولیت در درس خواندن و  مداومت برای یادگیری در محیط بالینی کم شده‌است.

امیدوارم راه‌های درمانی و تشخیصی بهتری به‌دست بیاید و بیماران ما از رنجی که میکشند سریع‌تر رهایی پیدا کنند؛ زیرا تمام هدف پزشکی این است که بیمار بیشتر و سریع‌تر به آسودگی برسد. امیدوارم که بیمارستان ما بتواند آنقدر توسعه پیدا کند که حرف اول را در کشور و منطقه و حتی دنیا داشته باشد از نظر علمی و درمانی پناه بیماران و محل آموزش و تحقیق دانشجویان و اساتید باشد.