به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران، شبکه بهداشت و درمان شهرستان ری، در ادامه گزارش این کوهنورد از صعود به  قله دماوند را می خوانید:

«از ۲ سال پیش به صورت جدی کوهنوردی رو شروع کردم یادم میاد بعد از اولین صعود، وقتی رسیدم خونه آنقدر خسته شده بودم با خودم گفتم دیگه کوه نمیرم.
خیلی روز سختی بود با یه گروه حرفه ای راه افتادیم و من ۱۰ دقیقه اول دچار چنان تهوعی شدم که نمیتونستم چیزی بگم از خودم خجالت می کشیدم با گروهی اومدم که افراد ۷۰ ساله داره و خیلی  خوشحال میرن بالا و من چند دقیقه اول کم آوردم چیزی نگذشت که یکی لیمو نمک آورد و یک نفر دیگر بطری آب، یکی روحیه می داد.
اما من هفته بعد دوباره رفتم خصلت کوه همینه یه جورایی کشش مثبتی رو پیدا میکنی|
حتی شبهایی من فقط یک ساعت میخوابیدم و مثلا ۲ شب حاضر میشدم برم کوه و این واقعا یک جور عشق میخواد
خوشبختانه من وارد گروهی شده بودم که دوستی، مرام و معرفت حرف اول رو میزد و مهمتر از صعود همنوردی بود گاهی یک سیب بین همه اعضا تقسیم می شد.
کوهنورد شدنم و صعود ها را مدیون سرپرست گروه می دونم که با صبر، تجربه و دقت بالا به من و سایر همنوردها آموزش داد و ما را همراهی کرد.
در کمپ های کوهنوردی شرکت کردم چون شب مانی برای آمادگی صعودهایی مثل دماوند بسیار مهم هست.
شب مانی در ارتفاعات باعث میشه بدن به کمبود اکسیژن عادت بکنه و در صعودها دچار علائم کمبود اکسیژن نشه و به لطف خدا ۳۰ تیر امسال (۱۴۰۲) موفق شدم به قله دماوند بلندترین قله ایران و خاورمیانه صعود کنم حس فوق العاده ای بود صعود به قله ای که نامش در داستانهای اسطوره ای ادبیات فارسی تا شعر ملک الشعرا درخشیده
سال گذشته هم تجربه صعود به علم کوه دومین قله مرتفع و سبلان سومین قله مرتفع ایران رو داشتم
هدف من انرژی گرفتن هست، انرژی که در طبیعت وجود داره هیچ جای دیگه نمیشه پیدا کرد
و کاملا آدم رو آماده میکنه برای یک هفته کار و فعالیت و در آخر اینکه عصای پیری ما عظلات و مفاصل ما هستند.
پس سعی کنیم دوران سالمندی، دوران استفاده از تجربه و لذت بردن از زندگی باشه، نه دوران بیماری و در بستر بودن
آرزو دارم روزی ورزش جزئی از فرهنگ هموطنانم بشه و نسل به نسل انتقال پیدا کنه، در کنار کوهنوردی بدنسازی رو هم دنبال می کنم.
هر کدوم از ما رشته ی ورزشی را علاقه داریم، دنبال کنیم و به سلولهای بدنمون اجازه ندیم تنبل و فرسوده بشن، حتی شده پیاده روی ساده که هیچ هزینه ای نداره و در قید و بند تجملات ورزشی نباشیم.
من دوستی داشتم که قرار بود با هم کوهنوردی رو شروع کنیم اما ایشون دنبال کفش برند بود تا شروع بکنه هنوز هم کفش برند رو نخریده
فردا دیره از همین حالا شروع کنیم.
در پایان جا دارد واقعا از پدر و مادرم تشکر کنم که تمام اضطراب ها را تجربه کردند و من لذت صعود رو.»