متن دلنوشته به شرح زیر است:

يك خانم پرستارم.
۹۸.۱۲.۱۸ ساعت ۹صبح به همسرم زنگ زدم که در مورد اقامت بعد از شیفت با وی مشورت و برای هتل که دانشگاه معرفی کرده بودند ثبت نام کنم ولی اجازه ندادند و صراحتاً گفتند نه، توضیح دادم مکان مناسبی (هتل جماران) است گفتند چند ساعت؟ گفتم حداقل دو هفته مد نظرم هست تا ویروس در جامعه کنترل شود.
گفتند اصلاً و من هم می‌ خواهم در این کار خیر شریک باشم و بعد از اتمام شیفت حتی دیر وقت میام و شما رو به منزل می‌ برم تا استراحت کنید و در مسیر هم راحت باشيد.
بنابراين شیفت طولانی را گذراندم و من خوشحال از بیان او و ترخیص بالای بیماران کرونایی که به همت والای پزشکان و مراقبتهای فداکارانه همکاران کادر پرستاری‌ ام و سایرکارکنان اتفاق افتاده بود دوست داشتم حداقل مشابه او که در روزهای مختص من (روز پرستار- روز زن) مرا مورد محبت قرارمی داد تولد حضرت علی (ع) جبران بکنم اما قادر نبودم؛ پاسی از شب گذشته ساعت ۱:۳۰ صبح هست بعد از ساعتها کار فکری و جسمی به منزل رسیده بودم اما رعایت نکات بهداشتی برای جلوگیری از انتشار احتمالی ویروس در منزل از ضدعفونی روی کفش تا خروج کفش از پا و گذاشتن پاشنه و کف کفش داخل وایتکس رقیق شده با آب، تمیز کردن دست با محلول الکی و بعد از ورود به منزل شستشوی دستها، ضدعفونی دستگیره‌ ها و استحمام، شستشوی لباس ها با ۶۰ درجه سانتیگراد، و در هر مرحله مجدداً شستشوي  دست ها، خستگی را بیشتر کرده بود.
اما وقتی می‌ بینی بیماران بهبود یافتند و مردی که مردانه سال ها در کنارت بوده الان هم همگام با تو براي  شادی دلت بی‌ هیچ منتی می‌ گوید من در این شرايط  هیچ انتظاری از شما ندارم  حتی یک کلام یا یک پیام تبریک، این یعنی شریک واقعی مسیر زندگی و دريافتم…
آسایش برایش مفهوم آسایش من است و در جنگهای پیروزمندانه‌ ایکه در سوابق کاری تاکنون در بخشهای مبتلایان علیه وبا، انفلوانزا H1N1 داشته‌ ام اینک نیز در جنگ با کرونا هم جوانمردانه در کنارم هست خواهیم جنگید و پیروز خواهیم شد. به امید آن روز.
تقديم به همسران خانم های کادر درمان و کارکنان بیمارستان روزتان مبارک.