اللّهم صلّ علي علي بن موسي الّرضا المرتضي الامام التّقيّ النّقيّ و حجتك علي من فوق الارض و من تحت الثّري الصدّيق الشّهيد صلاةً كثيرةً تآمّةً زاكيةً متواصلةً متواترةً مترادفة كافضل ما صلّيت علي احدٍ من اوليائك.

اين سرزمين مدت هاست انتظارت را مي كشد؛ لحظه شماري مي كند براي حضورت. بهانه ها دست به دست هم مي دهند تا تو قدم در راه بگذاري، راهي بي بازگشت.

بايد مي آمدي تا باران احسانت بر اين سرزمين جاري شود، تا آهوان، سرگرداني و بي پناهي خود را بر مدار مهرباني تو آورند. بايد مي آمدي تا زمين خراسان به يمن قدومت بوي بهشت را استشمام كند و بارگاه نوراني و ملكوتي ات، قطعه اي از فردوس برين شود!

... و آمدي؛ آن گاه كه كجاوه ات ايستاد، هزاران هزار مشتاق با چشماني باراني مي نگريستند و دل به سويت سپردند تا آواي ملكوتي رضا چونان زلال جويبار در گوش جانشان جاري شود. لب باز كردي و نوايت جان ها را نوازش داد و ... قلم ها به حركت درآمد.

... كلمة لا إله إلاّ الله حصْني، فمنْ دخل حصْني أمن منْ عذابي، بشرط ها و شروط ها و انا من شروط ها؛ و نگاه كردي همه آنان را كه كلامت را شنيدند و بر صفحات كاغذ سپردند تا تاريخ هميشه آن را به ياد داشته باشد. نگاهشان كردي، زلال و عميق تا نه تنها كاغذها كه جان ها كلامت را براي تاريخ بيان كنند.

كجاوه حركت كرد و دل هاي مشتاقان به دنبالش!... كاش مي ماندي، كاش ميهمان هميشه ما مي شدي، كاش...، اما نه اين جا مقصد تو نيست، خاكي ديگر مشتاقانه تو را انتظار مي كشد كه وعده الهي حتمي است.

تو از نيشابور به طوس مي روي، اما كلامت به سراسر تاريخ مي رود و امامت را فرياد مي زند. تو به طوس مي آيي تا پنجره فولادت آهو بره ي دل هايمان را از غربت و اسيري درآورد و كلامت به سراسر تاريخ مي رود، تا از ولايت عشق سيرابمان سازد. تو به طوس مي آيي تا براي هميشه بماني و نقاره ات آوايي باشد براي آرامش دل هايي كه آمده اند تا پيوند بخورند و از حبس گناه به درآيند. آمده اي تا هميشه بماني و ميزبانان با گرده اي خميده از شرم غفلت، اما سينه اي مالامال از يقين با نواي يا معين الضّعفاء والفقر در مكتب تو درس عشق بياموزند.

آمده اي تا هميشه بماني و بوي كوچه هاي مدينه را با خود به اين جا آوري، بوي عطر كوچه هاي بني هاشم را!

و تو خوب مي دانستي چگونه شكستن حصار دل هايمان را. تو آمدي تا يك گنبد طلا با صدها كبوتر قبله دل هاي لرزان مشتاق باشد و نجات دهنده دل هاي در دام تمايلات اسير شده! اين دست هاي محتاج، پهنه كرامت تو را استغاثه مي كنند. 

... و اينك كه يك بار ديگر اسلام را از تزوير منافقانه نجات بخشيدي... بايد مي آمدي؛ براي افشاي هرچه بيشتر تصوير رياگونه مأمون و براي ارايه اسلام زلال به جهانيان! 

رضاي اهل بيت، امام رئوف مهربان! براي ما دعا كن تا خدا به واسطه محبتت به ما مرحمت كند و پاي سرنوشتمان با خط سبز سيادت، بنويسد عاقبت به خير!

رواياتي چند از امام رضا(ع): 

- ايمان‌ چهار ركن‌ است‌: توكل‌ بر خدا، رضا به‌ قضاى‌ خدا، تسليم‌ به‌ امر خدا، واگذاشتن‌ كار به‌ خدا. (تحف‌ العقول‌ ، ص‌ 469)

- هر كس‌ اندوه‌ و مشكلى‌ را از مؤمنى‌ برطرف‌ نمايد، خداوند در روز قيامت‌ اندوه‌ را از قلبش‌ برطرف‌ سازد. (اصول‌ كافى‌ ، ج‌ 3 ، ص‌ 268)

- ايمان‌ يك‌ درجه‌ بالاتر از اسلام‌ است‌ و تقوا يك‌ درجه‌ بالاتر از ايمان ‌است و به‌ فرزند آدم‌ چيزى‌ بالاتر از يقين‌ داده‌ نشده‌ است‌. (تحف‌ العقول‌، ص‌ 469)

- پنهان‌ كننده‌ كار نيك‌ (پاداشش‌ ) برابر هفتاد حسنه‌ است‌ و آشكار كننده‌ كار بد سرافكنده‌ است‌ و پنهان‌ كننده‌ كار بد آمرزيده‌ است‌. (اصول‌ كافى‌ ، ج‌ 4 ، ص‌ 160)

- از نشانه‌هاى‌ دين‌ فهمى، حلم‌ و علم‌ است و خاموشى‌ درى‌ از درهاى‌ حكمت ‌است، خاموشى‌ و سكوت‌، دوستى‌ آور و راهنماى‌ هر كار خيرى‌ است‌. (تحف‌ العقول، ص 469)

- بر شما باد به ميانه‌ روى در فقـر و ثروت و نيكى كردن چه كم و چه زياد زيرا خـداوند متعال در روز قيامت يك نصفه خرما را چنان بزرگ نمايـد كه ماننـد كـوه احد باشد. (بحارالانوار، ج 78، ص 346)

- هر كس به يك مسلمان فقير، طوري سلام دهد كه متفاوت باشد با سلامش بر ثروتمندان، خداوند را در روز قيامت به گونه ‎اي ملاقات مي‎كند كه خدا بر او خشمناك است. (مسند الامام الرضا عليه السلام، ج 2، ص 331)