19 خرداد سالروز تولد دکتر نیما رضایی، جزو یک درصد دانشمندان برتر جهان و خالق ایده یوسرن

به گزارش روابط عمومی دانشکده پزشکی، به بهانهٔ ۱۹ خرداد، سالروز تولد دکتر نیما رضایی، استاد گروه ایمونولوژی دانشکده پزشکی و در راستای تکریم اساتید و بزرگان دانشگاهی، بخشی از خاطرات استاد را بازخوانی می‌کنيم.

بخشی از زندگی نامه استاد

دکتر نیما رضایی متولد ۱۹ خرداد سال ۱۳۵۵ در شهرستان قائم شهر است. دبستان و راهنمایی را در شهر ساری گذراند و از سال دوم دبیرستان به همراه خانواده به تهران منتقل شدند و به دبیرستان البرز رفت. پدرش کارمند شرکت پتروشیمی و مادرش معلم زبان انگلیسی در مدرسۀ راهنمایی بودند. در کنکور رتبۀ ۱۱۱ را به دست آورد و در رشتۀ پزشکی دانشگاه تهران قبول شد و در حال حاضر استاد گروه ایمونولوژی دانشکده پزشکی است.

دکتر رضایی، یکی از دانشمندان یک درصد برتر دنیا است و یکی از پژوهشگرانیست که ژن بیماری نوتروپنی مادرزادی را کشف کرده است. بیش از ۶۰۰ مقاله و نیز کتاب‌های معتبری در داخل و خارج از کشور به چاپ رسانده است. کتاب نقص ایمنی اولیه ایشان کتابی مرجع و جامع در بسیاری از کشورها است و همچنین عهده دار معاونت امور بین الملل دانشکده پزشکی نیز می‌باشد.

راه اندازی شبکه جهانی یوسرن، گروه سلامت و هنر، برگزاری جشنواره نقاشی کودکان بیمار و… تنها بخشی از فعالیت‌های فرهنگی دکتر رضایی است.

حتی وسوسه هم نشدم از ایران بروم

  در دورۀ تحصیلم بین ایران وانگلستان در رفت و آمد بودم. بعد از اینکه درسم تمام شد و دورۀ فلوشیپ را هم در دانشگاه نیوکاسل گذراندم، به ایران برگشتم. زمانی که در انگلیس بودم حتی وسوسه هم نشدم که در انگلستان بمانم. سه سفر طولانی مدت به آمریکا داشتم و آخرینش در سال گذشته بود که  به عنوان دانشمند بازدید کننده به دانشگاه هاروارد رفتم و می‌توانستم برای ادامۀ  فعالیت‌های علمی‌امدر آنجا بمانم ولی واقعا وسوسه هم نشدم. شاید اگر سال‌ها بعد حس کنم در دانشگاه یا کشور به حضورم احتیاجی نیست، بروم. ولی فکر می‌کنم در کشورمان جا برای کار کردن زیاد هست. من شانس این را داشتم که مراکز علمی دانشگاهی و بیمارستانهای بیش از پنجاه کشور دنیا را دیده‌امو به خوبی واقف هستم که همه جا در عین اینکه نقاط مثبتی دارند نقاط منفی هم دارند. پس همیشه سعی می‌کنم واقع بینانه به پیرامون خود نگاه کنم. نه زیاد خوش بین و نه زیاد بد بین.

نگاه به دانشگاه 

به دانشگاه به دلیل ستاره‌های درخشانی که دارد حس خیلی خوبی دارم. خودم را نمی‌گویم، من یکی از کوچک‌ترین اعضای این دانشگاه هستم و برای من افتخار بسیار بزرگی است که از زمان دانشجویی در این دانشگاه بوده ام. دانشگاه علوم پزشکی تهران توانسته است ستاره‌های پیشکسوت و جوانی را به دور خود جمع کند که در این آسمان تاریک می‌درخشند. البته دانشگاه علوم پزشکی تهران را نباید در کشور مقایسه کرد و باید دید جایگاه واقعیش در دنیا کجاست؟ با جایگاهی که دانشگاه باید باشد بسیار فاصله داریم. رسیدن به نسل چهارم و پنجم دانشگاه‌ها بسیار دور به نظر می‌رسد چون نه تعریف صحیح از آن را می‌دانیم و نه برنامه مشخصی برای رسیدن به آن. برای همین در مورد آیندۀ  دانشگاه حس دوگانه‌ایدارم. اگر در کنار انگیزه‌ایکه دانشجویان و دانش پژوهان و استادان علاقمند اینجا دارند، مسئولین دانشگاه هم هماهنگ تلاش مظاعفی بکنند تا این انگیزه را حفظ کند و جذب منابع متنوع را داشته باشند و بستر مناسب برای پرواز این پرندگان عاشق ایجاد کنند، آنگاه باید نقش زیبایی که در این آسمان نقش می‌بندد را نگریست. اما اگر نگاهمان فقط محدود به مشکلات روزمره باشد آنگاه باید به حال همین پرنده‌هاییکه درگیر قفس و آب و دانه‌اندگریست! مشکل اینجاست که تعیین سقف پرواز‌های کوتاه و زمینی کردن را آسان‌ترین و راحت‌ترین راه برای مدیریت پرندگان می‌دانیم! و هیچ وقت نه از پرندگان جوان و نه از پرندگان با تجربه سوال نشده است که کدامین پرواز را آرزو می‌کنید؟ امید دارم که با توجه ویژه به علایق همکاران دانشگاهی و دانشجویان و با مدیریت بهینه منابع، فضای بهتری برای آموزش و پژوهش و خدمت رسانی به بیماران بر پایۀ اصول اخلاقی فراهم کنیم.

مشروح گفت و گوی روابط عمومی دانشگاه با دکتر رضایی را اینجا بخوانید.