به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران دانشکده فناوری های نوین پزشکی، سه شنبه 27 اردیبهشت 1401، اولین و بزرگترین جشنواره دانشجویی علوم و فناوری های نوین در پزشکی با حضور دکتر حسین قناعتی، رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران؛ دکتر سعید سرکار، رئیس ستاد توسعه فناوری نانو؛ دکتر حسین قنبری، رئیس دانشکده فناوری های نوین پزشکی و جمع کثیری از استادان و دانشجویان از داخل و خارج دانشگاه برگزار شد.
در این جشنواره دکتر آذرخش مکری در یک سخنرانی انگیزشی گفت: در محیط هایی که نظام سلسله مراتب وجود دارد شما در دقایق اولیه مقایسه ای از خود با دیگران خواهید داشت. البته که هرکس این را انکار می کند. چندین دهه مطالعه علوم اعصاب نشان داده است که انسانها و موجودات همگی مقایسه گر هستند. در کسری از ثانیه برای مثال میگوییم فلانی از ما کوتاه تر است،‌ زیباتر است، پولدارتر یا موفق تر است. در همان چند لحظه اول که شما وارد یک محیط می شوید بلافاصله دچار مقایسه برای جایگاه خود می شوید و این مقایسه تاثیر عجیبی در احساسات شما خواهد داشت. خیلی از افراد این را انکار می کنند و میگویند ما مقایسه گر نیستیم و متکی به خویشتن هستیم، ولی در مطالعات علوم شناختی خلاف این می باشد. حال می خواهم بگویم چگونه این انکار را متوجه می شوند. وقتی به شما می گویند به خودتون از 1 تا 10، راجع به هوش، بخشندگی، اخلاق، تیپ، وضعیت مالی و هر چیزی که قابلیت مقایسه کردن دارد نمره دهید، در همان لحظات اول با سیستم سنجش فکر اسامی دوستان و اطرافیان شما در نت های مغزی شما می آید؛ یا زمانی که از شما می پرسند فکر می کنی چقدر باهوش هستید اول از همه اسامی دوستانتان به ذهن شما می آید؛ چرا که انسانها شدیداً مقایسه گر هستند. حال این چه اهمیتی دارد.
ایشان در ادامه گفت: انسان ها در محیط ثابتی که زندگی می کنند جایگاهی برای خودشان دارند. برای مثال در دبیرستان شما می گویید شاگرد اول یا اوضاعم خوب است و وقتی شما به محیط بزرگتر وارد می شوید ناگهان مقایسه گری شما تغییر می کند. این را اصطلاحاً "برکه کوچک" می گویند. شما در یک برکه کوچک ماهی بزرگی بودید ولی وقتی وارد برکه بزرگتر مثل دانشگاه می شوید دیگر ماهی بزرگی بلامنازع نیستید. وقتی شما مدام می گویید حال من بد است،‌ بی انگیزه شدم و مدام سردرد دارم و بی حوصله می شوم. بخش بزرگی از این به برکه کوچک بر می گردد. شاید بگویید برای تورم و آلودگی و غیره است ولی این حالات ناشی از تصور شما در جایگاه محیطی شماست. هر چقدر میانگین شما با میزان جایگاه مورد نظر بیشتر باشد حال شما بدتر خواهد شد. حالا باید چه کرد؟
در ادامه ایشان گفت: شما لحظه به لحظه مقایسه می کنید و اینکه در کدام دهک هستید. دهک های پایین و یا دهک های بالا. دهک پایین دچار حسادت می شوید و در دهک های بالا حالت تمسخر است. از نظر سلامت روان به صورت مرتب پایین بودن باعث استهلاک می شوید حال تون بد می شود و آنهایی که مدام در دهک بالا هستند نیز دچار تمسخر و حال بد می شوند. وقتی یکی از شما بالاتر باشد کار برتر او را می بینید و احساس می کنید او دارد به شما الهام می کند. چطور حال خوب داشته باشیم؟
شما عادت کردید ماهی بزرگی در برکه خود باشید،‌ چون برکه بهم می خورد دچار حال بد می شوید. اگر پایین هستید سعی کنید برکه بزرگتر نروید. همیشه دهک پایین به صورت مزمن بودن بدن و ذهن شما را مستهلک می کند. هر چقدر رنک شما بالاتر باشد بیشتر عمر می کنید. در نوک یک هرم بودن بدن را مصون می کند. گروه های حیوانات را نگاه می کنید سردسته ها بیشتر عمر می کنند چون شرایط مزمن استرس را تجربه نمی کنند. قدرت و پلکان بالاتر مصونیت بدنی به شما می دهد. سعی کنید در سیستم هایی بروید که همیشه دهک پایین نمانید. برکه های بزرگ را انتخاب نکنید؛ برکه هایی را انتخاب کنید که بتوانید در آن پلکان را بالا بروید.  نظام مقایسه ای را عوض کنید. درست است که در دانشگاه دهک پایین هستم ولی مدال ورزشی دارم. خویشتن پیچیده شما را مصون می کند. برای همین می گویند فقط درس نباشد جشنواره باشد ورزش باشد فعالیت هنری هم باشد. بیایید خویشتن را پیچیده کنیم.  قسمت بعدی این است که در دهک پایین مکانیسم حسادت فعال است. سعی کنید از دهک های بالا الهام بگیرید که فلانی چطور مغزش کار می کند. در مقابل دهک های بالا اجازه الهام گرفتن بدهند. سیستمها باید معیارها و شاخص ها را چرخشی کنند، که انسان ها همیشه در دهک پایین نمانند.
می بینید بخش زیادی از حال بد و خوب به چیزهایی که اصلا اطلاعاتی از آن نداریم برمیگردد. ما در محیط های سلسه مراتبی هستیم، فراموش نکنید انسانها ماشین های متحرک مقایسه گری هستند که در دهک پایین و دهک بالا هستند. شاد بودن افراد صرفا نداشتن استرس و برنامه شاد و ... نیست بلکه داشتن سیستم دینامیک و چرخشی بین دهک ها نیز هست.