گفت وگو با دکتر شهریار کلاهی دستیار ارشد بیمارستان امام خمینی (ره)

به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران معاونت دانشجویی فرهنگی، باتوجه به برگزاری آیین ملی اهدای تندیس فرشته سلامت به دانشجویان فعال در مبارزه با ویروس کرونا، توسط معاونت فرهنگی و دانشجویی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، گفت و گویی کوتاه با شهریار کلاهی رزیدنت رادیولوژی سال 4 بیمارستان امام خمینی (ره) انجام دادیم که در زیر می خوانید.

لطفا خودتان را معرفی کنید.
باسلام شهریار کلاهی هستم، رزیدنت سال ۴ رادیولوژی مجتمع بیمارستانی امام خمینی (ره) دانشگاه علوم پزشکی تهران.

از چه زمانی وارد فعالیت های داوطلبانه یا موظفی در خصوص مبارزه با بیماری کووید 19 شدید؟
از ابتدای اسفند ماه 99، در پی بروز شرایط ویژه اپیدمی کرونا و درپی آن، درگیر مسائل مرتبط با این اپیدمی و پاندمی شدیم.

چه عواملی باعث حضورتان در فعالیت های بهداشتی و درمانی مرتبط با ویروس کرونا شد؟
عامل اصلی و هدف اولیه همه ما به عنوان یک پزشک، حفظ سلامت افراد بود. درهرحال، سال ها آموزش پزشکی برای این بوده علاوه بر اینکه در شرایط عادی اجتماعی-بهداشتی توان ارائه خدمات داشته باشیم، در شرایط بحران بهداشتی هم بتوانیم مدیریت درستی در این زمینه انجام دهیم. چه اینکه شاید برای بسیاری از پزشکان، این اپیدمی و پاندمی یکی از جدی ترین مسائلی بوده که در سطح کلان و در طول زندگی حرفه ای با آن مواجه شدند.

تجربه شما از حضور در چنین فعالیت هایی چیست؟
تجربه فعالیت در مجموعه تیم های متعددی که هرکدام به نحوی در حال مدیریت لوکال شرایط بخش های خودشان بودند و بعد به صورت همفکرانه و صمیمانه سعی میکردند در سطح کلان مدیریتی بیمارستان و کار درمان کمک کننده و تسهیل کننده باشند، این یادآوری را به همه ما داد که مهمترین نکته ایجاد حس همیاری و همکاری است. جدا شدن از خط کشی های معمولی که در شرایط عادی وجود دارد و نشستن دور هم پیرامون یک موضوع واحد، اینکه چه کنیم که گذر کنیم از شرایط، گذر نه به تنهایی، بلکه همگی با هم.

آیا به سایر دانشجویان دانشگاه توصیه می کنید که به جمع فعالان عرصه جهادی و برنامه های داوطلبانه بپیوندند؟
درهرحال بعنوان پزشک، مهمترین و اصلی ترین وظیمه ما، حفظ سلامت جامعه در شرایط بحران بهداشتی است و جدا از اینکه در چه رشته و سطحی ایفای نقش می کنیم. گاهی البته متاسفانه این نقش یا وظیفه فراموش می شود و این فراموشی باز هم متاسفانه با بالا رفتن مدارج تحصیلی بیشتر از پیش شدت می گیرد. برای الگوسازی فعالیت داوطلبانه، الگوی پایین به بالا الگوی مهیج و قابل اتکایی نیست، اتفاقا الگوی بالا به پایین در زمینه فعالیت داوطلبانه الگوی موثرتر، کاراتر و دیرپاتری خواهد بود. چه اینکه حضور اتندینگ در صف اول فعالیت های داوطلبانه و به دنبال آن بقیه رزیدنت ها و اینترن ها، الگوی کاراتری بوده و هست و چه اینکه گاهی همین الگو، مشوق افرادی هم در همین اپیدمی بود. گرچه نمی شود صندلی های خالی بخش ها را در ماه های اول اپیدمی به راحتی فراموش کرد. با این حال فعالیت داوطلبانه در حیطه وظایف پزشکی در شرایط بحران، موردی است که همیشه و در همه جا وجود داشته و همه دوستان بسته به دیدگاه جامعه نگری خودشان تا حدی در این شرایط وظایف خودشان را انجام دادند.

آیا از برگزاری آیین ملی اهدای تندیس فرشته سلامت ویژه دانشجویان فعال در مبارزه با ویروس کرونا اطلاع دارید؟
از این آیین اطلاعی ندارم، اما فکر می کنم حفظ احترام و مقام انسانی کادر درمان و پشتیبان، امر مهمی است که باید به آن توجه بشود و این باید خارج از تمام اسم گذاری ها و عنوان تعیین کردن ها باشد. تاکید بر روی تلاش افراد باوجود درک واضح از خطرات این حوزه برای خودشان و خانواده هایشان و تاکید بر روی وظایف انسانی متقابل جامعه در شرایط اپیدمی و پاندمی برای کمک به این افراد که وظیفه حفظ سلامت عمومی را دارند، بیشتر از هر تندیس و فرشته سازی کمک کننده است. ما پزشک هستیم، بر اساس سوگند پزشکی مسئولیتی داریم و در شرایط بحران به این مسئولیت در حد توان و امکانات موجود عمل کردیم و بزرگترین کمک، القای اجتماعی مسئولیت متقابل جامعه است.

چه پیشنهاد یا نظری برای حضور حداکثری دانشجویان دانشگاه در این رویداد ملی که فعالیت های بسیاری در این یک سال گذشته داشته اند، دارید؟
پیشنهاد که نه، مطالبه سالیان دراز رزیدنت ها و اینترن ها، برخورداری از شرایط زندگی مناسب بوده و هست. اما این موضوع چه ارتباطی با فعالیت های این دوران دارد؟ ارتباط از آنجایی است که همراهی هر سیستمی، با پدیده های اجتماعی و بحران های موجودف وقتی قوام بیشتری پیدا میکند که همان اجتماع و سیستم کلان شرایط مناسب زندگی و احترام را برای آن افراد مهیا کرده باشد. مطمئنا اگر فضای معیشتی رزیدنت و اینترن در دوران قبل پاندمی بهتر بود، حضور بی دغدغه تری داشت. اگر نگرانی کمتری نسبت به شرایط بیمه ای خودش داشت، شرایط حضور بی دغدغه تری داشت. همچنین برای مدیریت کلان در زمینه شرایط بحران بهداشتی، شاید نیاز است اصلاح های کلانی هم در زمینه تعریف های موجود از نقش رزیدنت و اینترن صورت بگیرد.

سخن آخر؟
سخن آخر اینکه، ما به عنوان پزشک سوگند خوردیم در حفظ سلامت جامعه و البته در قبال این سوگند، جامعه هم مسئولیت هایی دارد، چه در زمان بحران بهداشتی و چه در زمان شرایط عادی. میزان همبستگی انسانی در برخورد با شرایط بحرانی در همه جای دنیا و از جمله ایران قابل ستودن است، اما برای حفظ سرمایه اجتماعی این همبستگی، نیاز به اقداماتی جدا از تندیس ها است. نیاز به سیاست گذاری های کلان در زمینه حفظ و کمک به گذران زندگی رزیدنت ها و اینترن ها است، اینکه در شرایط ذهنی آرام و بی دغدغه تر و در شرایطی که افراد و پزشکان در هر سطحی از احترام متقابل سیستم کلان نسبت به خواسته های آنان اطمینان داشته باشند، میزان مشارکت با آغوش باز بیشتر خواهد شد.
از وقتی که به ما اختصاص دادید، سپاسگزاریم.