شهادت ششمین پیشوای دین حضرت امام جعفر صادق(ع) تسلیت باد

بغض غريبي گلوي عالم را مي فشارد و سنگيني داغي جان‌سوز بر قلب زمين چنگ مي زند. ملائك، كوچه پس‌كوچه هاي مدينه را در جستجوي نوري مي گردند كه محضر مباركش، منبع فيض آسماني بود و لقبش صادق. آري! او بحق صادق آل محمد بود و تمامي گفتار و كردارش نيز صادقانه بود، وقتي چشمه علم و دانش جعفري، بي امان مي جوشيد، از گرداگرد عالم به محضر درسش مي شتافتند و رؤساي مذاهب در محضرش زانوي ادب مي زدند و دشمنان نيز به مقام شامخ او اعتراف مي كردند.
اما اينك خوشه هاي زهرآگين كينه منصور،‌ قلب سپيدش را هزار پاره كرده و شال سياه عزا بر گردن شاگردان «مكتب جعفري»‌ حلقه زده است. بار ديگر امامي در سوگ پدر شهيدش مي نشيند و لحظه هاي تلخ وداع آن دو، بر شانه هاي تاريخ هجوم مي آورد. ثانيه هاي واپسين است. تمام فرزندان و نزديكان امام صادق (ع) گرداگرد بسترش حلقه زده اند. امام براي آخرين‌بار چشم مي گشايد. تن رنجورش، براي همراهي‌ ملائك بي تاب است؛‌ اما زبانش براي گفتن آخرين وصيت پدرانه بي تاب تر! لب مي گشايد و مي فرمايد:‌«به شيعيان ما بگوييد شفاعت ما به آنان كه نماز را سبك مي شمارند، نخواهد رسيد». چنين است كه شيعه بايد به رئيس مذهب خود مباهات كند، حال آنكه وسعت اين مكتب الهي، شرق و غرب عالم را در زير پرچم حقانيت خود گرد آورده است.
حضرت امام جعفر صادق(ع)، در روز هفدهم ربيع الاول سال 83 هـ .ق چشم به جهان گشود. پدر بزرگوار ايشان امام محمد باقر(ع) و مادر گرامي شان «ام فروه» بود. امام صادق(ع) تا دوازده سالگي، ‌معاصر جد گرامي اش حضرت سجاد(ع) بود و مسلماً تربيت اوليه ايشان، تحت نظر آن بزرگوار صورت گرفت. پس از رحلت امام چهارم، نوزده سال نيز در خدمت پدر بزرگوارش امام محمد باقر(ع) زندگي كرد و به اين ترتيب، 31 سال از عمر شريف خود را در خدمت جد و پدر بزرگوارش كه هر يك از آنان حجت زمان خود و منشأ ‌فيض الهي بودند، كسب نور فرمود. بنابراين، صرف نظر از جنبه الهي و افاضات رحماني كه هر امامي آن را دارا است، بهره مندي از محضر آن دو بزرگوار موجب شد كه آن حضرت با استعداد ذاتي و شمّ علمي و ذكاوت بسيار، به حد كمال علم و ادب رسيد و در عصر خود، بزرگ ترين قهرمان علم و دانش گرديد. پس از درگذشت پدر بزرگوارش، 34 سال نيز دوره امامت ايشان بود كه در اين مدت، «مكتب جعفري»‌را پايه ريزي كرد و موجب بازسازي و زنده نگه داشتن شريعت محمدي(ص) شد. ايشان سرانجام به دست منصور دوانيقي، در 25 شوال 148 هجري قمري مسموم شد و به شهادت رسيد.

احاديثي  گهربار از امام جعفر صادق(ع):

- ارج الله رجاء لايجرّئك علي معصيته و خف الله خوفاً لا يؤيسك من رحمته؛ به خداوند اميدوار باش،اميدي كه تو را بر انجام معصيتش جرات نبخشد و از خداوند بيم داشته باش بيمي كه تو را از رحمتش نااميد نگرداند.(جهادالنفس،ح109)

- لا يتمّ الْمعْروف إلا بثلاثه تعْجيله و تصْغيره و ستْره؛ نيكي كامل نمي شود، مگر با سه چيز؛ زود انجام دادن آن و كوچك شمردنش و پنهان كردنش».(بحارالانوار، ، ج75، ص 201)

 - و أرْوح الروح الْياْس من الناس؛ بزرگ‌ترين آرامش نااميدي از مردم است». (بحارالانوار، ، ج75، ص249)

 - منْ يثقْ‌بالله يكْفه ما أهمّه منْ أمْر دنْياه و آخرته؛ هر كس از خدا بترسد خداوند نيازها و خواسته هاي دنيا و آخرت او را برآورده مي سازد». (بحارالانوار، ج75، ص281)

 - برّوا آبآءكمْ يبركمْ أبْناؤكمْ و عفّوا عنْ‌نساء الناس تعفّ نساؤكمْ؛ بر پدران خود نيكي كنيد تا فرزندان شما نيز بر شما نيكي كنند و نسبت به زنان مردم عفت داشته باشيد تا زنان شما نيز عفت داشته باشند». (الكافي، ج5، ص554)

 - احبّ اخوانى الى من اهدى الى عيوبى؛ محبـوبتـرين بـرادرانـم نزد من، كسـى است كه عيبهايـم را به من اهدا كنـد. (تحف العقول،ص366)

 - ايـاكـم ان يحسـد بعضكـم بعضـا فـان الكفـر اصله الحسـد؛ از حسـدورزى به يكـديگـر بپـرهيزيـد، زيـرا ريشه كفـر، حسـد است. (تحف العقول، ص 315) 

 - افضل العبادة ادمان التّفكّرفي الله و في قدرته؛ برترين عبادت مداومت نمودن بر تفكر درباره خداوند و قدرت اوست. (جهادالنفس،ح53)

گردآوري و تنظيم: محبوبه بهلولي