فرارسیدن ماه محرم تسلیت باد/ امام حسین(ع): مرگ باعزت برتر از زندگى با ذلّت است

عاشورا فرهنگی برخاسته از متن اسلام ناب محمدی است که نقشی حیاتی در استحکام ریشه‌ها و رویش شاخه‌های آن ایفا کرده است. عاشورا هیچ‌گاه در محدوده زمان و جغرافیای خاصی محصور نمانده است، بلکه همواره الهام‌بخش تشیع در راستای حرکت‌ها، جنبش‌ها و قیام‌های راستین شیعه، پل بسیاری از نهضت‌های دیگر در برابر کانون‌های ظلم و کفر و نفاق بوده است. پیام عاشورا، درس بصیرت در دین، درس فقاهت به معنای فهم عمیق از دین و درس ولایت مداری است و این مسئله باعث شده که یاران امام حسین(ع) تا مرز شهادت گوش‌به‌فرمان رهبر خود باشند و ولایت مدار باقی بمانند.
و حسین(ع) آموزگار بزرگ مکتب ایثار و شهادت است که درس عشق و دلدادگی را در گوش زمان زمزمه کرد و اینک پس از گذشت قرن‌های متمادی از آن واقعه بزرگ، هنوز درس آزادگی او در دل‌وجان انسان‌های آزاده در چهارگوشه جهان تبلور عینی دارد و هنوز  مسلمانان و غیرمسلمانان او را الگوی بارز و برجسته و مصداقی ارزشمند از رشادت و ازخودگذشتگی می‌دانند و بر صلابت بی‌چون‌وچرای زاده رسول‌الله(ص) سر تعظیم و تکریم فرود می‌آورند. از همین روست که نزدیک به ۱۴ قرن هنوز ندای"هل من ناصر ینصرنی" کیست مرا یاری کند؟ حضرت اباعبدالله الحسین(ع) به گوش می‌رسد و خیل مشتاقان آن حضرت هرسال به یاد مظلومیت اهل‌بیت(ع) سیاه‌پوش می‌شوند و مراسم عزاداری برپا می‌کنند.
یک جرعه آفتاب:
پیامبر اکرم(ص) فرمود: "مرگ حسین(ع) آتشی در دل مؤمنان انداخته است که هرگز سرد نخواهد شد".(میرزا حسین نوری طبرسى، مستدرک الوسائل، ج 10، ص 318)
امام حسن(ع)فرمود: " آنچه به من می‌رسد، زهری است که با دسیسه به کامم ریخته می‌شود، ولی ای اباعبدالله! هیچ روزی مانند روز [مصیبت] تو نیست. "(صدوق، ألْأمالى، ص 177)
امام صادق(ع) فرمود: "امام زین‌العابدین (ع) بیست سال (به یاد عاشورا) گریست و هرگز طعامى پیش روى او نمی‌گذاشتند مگر اینکه گریه می‌کرد."(بحارالانوار، ج 46، ص 108)
امام صادق(ع)فرمود: "روز شهادت حسین(ع)، سوگ‌ناک‌ترین روزهاست."
امام صادق(ع)فرمود: " در پاسخ به این پرسش که چرا روز عاشورا سوگ‌ناک‌ترین روز نامیده شده است، نه روز رحلت پیامبر و شهادت حضرت فاطمه(س) و روز شهادت حضرت علی(ع) و شهادت امام حسن(ع)، فرمود: «به این دلیل روز شهادت حسین(ع)، سوگ‌ناک‌ترین روزهاست که اصحاب کسا؛ این گرامی‌ترین آفریدگان نزد خدای تعالى، پنج نفر بودند... پس چون حسین(ع) کشته شد، دیگرکسی از اهل کساء باقی نماند که پس از او مایه تسلی خاطر مردم باشد. بنابراین، رفتن حسین(ع)، به‌منزله رفتن همه آن‌هاست، چنان‌که باقی بودن آن حضرت مثل این بود که همه اهل کسا زنده هستند». (شیخ صدوق، علل الشرایع، ص 225)