شهادت ششمین پیشوای دین حضرت امام جعفر صادق(ع) تسلیت باد

بغض غریبی گلوی عالم را می فشارد و سنگینی داغی جان‌سوز بر قلب زمین چنگ می زند. ملائک، کوچه پس‌کوچه های مدینه را در جستجوی نوری می گردند که محضر مبارکش، منبع فیض آسمانی بود و لقبش صادق. آری! او به حق صادق آل محمد بود و تمامی گفتار و کردارش نیز صادقانه بود، وقتی چشمه علم و دانش جعفری، بی امان می جوشید، از گرداگرد عالم به محضر درسش می شتافتند و رؤسای مذاهب در محضرش زانوی ادب می زدند و دشمنان نیز به مقام شامخ او اعتراف می کردند.

اما اینک خوشه های زهرآگین کینه منصور،‌ قلب سپیدش را هزار پاره کرده و شال سیاه عزا بر گردن شاگردان «مکتب جعفری»‌ حلقه زده است. بار دیگر امامی در سوگ پدر شهیدش می نشیند و لحظه های تلخ وداع آن دو، بر شانه های تاریخ هجوم می آورد. ثانیه های واپسین است. تمام فرزندان و نزدیکان امام صادق (ع) گرداگرد بسترش حلقه زده اند. امام  برای آخرین‌بار چشم می گشاید. تن رنجورش، برای همراهی‌ ملائک بی تاب است؛‌ اما زبانش برای گفتن آخرین وصیت پدرانه بی تاب تر! لب می گشاید و می فرماید: ‌«به شیعیان بگویید شفاعت ما به آنان که نماز را سبک می شمارند، نخواهد رسید». چنین است که شیعه باید به رئیس مذهب خود مباهات کند، حال آن که وسعت این مکتب الهی، شرق و غرب عالم را در زیر پرچم حقانیت خود گرد آورده است.

حضرت امام جعفر صادق(ع)، در روز هفدهم ربیع الاول سال 83 هـ .ق چشم به جهان گشود. پدر بزرگوار ایشان امام محمد باقر(ع) و مادر گرامی شان «ام فروه» بود. امام صادق(ع) تا دوازده سالگی، ‌معاصر جد گرامی اش حضرت سجاد(ع) بود و مسلماً تربیت اولیه ایشان، تحت نظر آن بزرگوار صورت گرفت. پس از رحلت امام چهارم، نوزده سال نیز در خدمت پدر بزرگوارش امام محمد باقر(ع) زندگی کرد و به این ترتیب، 31 سال از عمر شریف خود را در خدمت جد و پدر بزرگوارش که هر یک از آنان حجت زمان خود و منشأ ‌فیض الهی بودند، کسب نور فرمود. بنابراین، صرف نظر از جنبه الهی و افاضات رحمانی که هر امامی آن را دارا است، بهره مندی از محضر آن دو بزرگوار موجب شد که آن حضرت با استعداد ذاتی و شمّ علمی و ذکاوت بسیار، به حد کمال علم و ادب رسید و در عصر خود، بزرگ ترین قهرمان علم و دانش شد. پس از درگذشت پدر بزرگوارش، 34 سال نیز دوره امامت ایشان بود که در این مدت، «مکتب جعفری»‌ را پایه ریزی کرد و موجب بازسازی و زنده نگه داشتن شریعت محمدی(ص) شد. ایشان سرانجام به دست منصور دوانیقی، در 25 شوال 148 هجری قمری مسموم شد و به شهادت رسید.

 احادیثی گهربار از امام جعفر صادق(ع)

 - اوّلین محاسبه انسان در پیشگاه خداوند پیرامون نماز است، پس اگر نمازش قبول شود بقیه عبادات و اعمالش نیز پذیرفته مى گردد و گرنه مردود خواهد شد. (وسائل الشیعة، 4/34)

 - ارج الله رجاء لایجرّئک علی معصیته و خف الله خوفاً لا یؤیسک من رحمته؛ به خداوند امیدوار باش، امیدی که تو را بر انجام معصیتش جرات نبخشد و از خداوند بیم داشته باش بیمی که تو را از رحمتش نا امید نگرداند.(جهادالنفس،ح109)

  لا یتمّ الْمعْروف إلا بثلاثه تعْجیله و تصْغیره و ستْره؛ نیکی کامل نمی شود، مگر با سه چیز؛ زود انجام دادن آن و کوچک شمردنش و پنهان کردنش(بحارالانوار، ، ج75، ص 201)

 - و أرْوح الروح الْیاْس من الناس؛ بزرگ‌ترین آرامش ناامیدی از مردم است. (بحارالانوار، ، ج75، ص249)

 - منْ یثقْ‌بالله یکْفه ما أهمّه منْ أمْر دنْیاه و آخرته؛ هر کس از خدا بترسد خداوند نیازها و خواسته های دنیا و آخرت او را برآورده می سازد. (بحارالانوار، ج75، ص281)

 - برّوا آبآءکمْ یبرکمْ أبْناؤکمْ و عفّوا عنْ‌نساء الناس تعفّ نساؤکمْ؛ بر پدران خود نیکی کنید تا فرزندان شما نیز بر شما نیکی کنند و نسبت به زنان مردم عفت داشته باشید تا زنان شما نیز عفت داشته باشند».  (الکافی، ج5، ص554)