به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران دفتر ارتباط با دانش آموختگان، پنجمین سمینار تعهدحرفه ای در خدمات سلامت 4 و 5 اسفند ماه جاری برگزار شد. به همین مناسبت با دکتر سیدحسین احمدی تفتی به گفت و گو نشسته ایم که در ادامه می خوانید.

شما در پنجمین سمینار تعهد حرفه‌ای در خدمات سلامت در بخش جشنواره‌ی بنیاد علمی فرهنگی استاد بهادری به عنوان برگزیده انتخاب شده اید کمی در مورد پیشینه‌ی خود اینکه، کجا به دنیا آمده اید؟ کجا تحصیل کرده اید؟ برایمان صحبت کنید؟
قبل از هر سخنی تشکر می کنم که بنده را به عنوان برگزیده در جشنواره علمی فرهنگی استاد بهادری انتخاب کردید. یکی از افتخارات من شاگردی استاد بهادری در زمان دانشجویی ام بوده. من سید حسین احمدی تفتی هستم. در سال 1330 در بخش تفت از توابع یزد متولد شدم دوران دبستان و دبیرستان را در آنجا گذراندم.  در سال 1348 به اخذ دیپلم نایل شدم و همان سال در رشته‌ی پزشکی دانشگاه تهران قبول شدم. هفت سال دوران پزشکی عمومی را در دانشگاه تهران سپری کردم سال 1350 به خدمت سربازی رفتم و در سال 1357 که مصادف با اوایل انقلاب بود در رشته جراحی عمومی در دانشگاه تهران پذیرفته شدم. پس از چهار سال گذراندن دوره‌ی جراحی بلافاصله در رشته جراحی قفسه صدری شرکت کردم و در دو سال رشته فوق تخصصی جراحی قفسه صدری را گرفتم. سال 1364 به عنوان عضو هیات علمی دانشگاه تهران پذیرفته شدم و در بخش جراحی قفسه صدری بیمارستان امام خمینی به عنوان استادیار مشغول کار شدم. پس از گذران چند سالی در بخش جراحی توراکس، برای انگلستان بورسیه جراحی قلب گرفتم و به مدت سه سال آنجا بودم. در بیمارستان گایز و مدتی هم در رشته‌ی پیوند قلب در بیمارستان مورفیلدز مشغول کار شدم. ولی پس از سه سال به ایران برگشتم و دررشته جراحی قلب بیمارستان امام خمینی مشغول به کار شدم. در سال 1380 با تاسیس بیمارستان مرکز قلب تهران به آنجا رفتم وتا به امروز در آنجا خدمت می کنم.

سمینار ما در مورد تعهد حرفه‌ای است. برای ما از تعهد حرفه‌ای و مسولیت پذیری اساتید یا دانشجویان به خصوص در رشته‌ی درمان صحبت کنید؟
به نظر من اساس پیشرفت هر جامعه بر اساس رعایت تعهدحرفه‌ای آحاد آن جامعه است به خصوص در رشته‌ی پزشکی تاکید می‌کنم. به خاطر اهمیت این رشته و اینکه با جان انسان‌ها سروکار دارد تعهدحرفه‌ای یکی از لازمه‌های وجود این حرفه است. چون اگر کسی تعهدحرفه‌ای نداشته باشد صدمات جبران ناپذیری به جامعه وارد می شود. ولی در این رشته به خاطر اهمیت تعهدحرفه‌ای بیشتر ارزش پیدا می‌کند.

آقای دکتر آیا فرصتی در زندگی برایتان پیش آمد به خارج از کشور بروید و بخواهید آنجا بمانید ولی برگشتید؟
پس از اتمام دوره‌ی جراحی قلب در انگلستان امکان اقامت من در آنجا محیا شد ولی به هیچ وجه تمایل به این کار نداشتم. شاید به خاطر روحیه‌ی من است که با کشور بیگانه عجین نیست ولی آنچه‌ مسلم است اعتقاد ما به آب و خاکی است که در آن پرورش یافته ایم و باید برای همان آب و خاک خدمت کنیم توصیه می‌کنم که افرادی که به خارج از کشور برای تحصیل می روند برگردنند و به مردم خود خدمت کنند. چون در این محیط پرورش پیدا کرده اند و کشور برای آنها هزینه کرده و نباید سودآوری آن به به جای دیگری تعلق پذیرد.

تعهد و مسئولیت پذیری دانشجویان امروز به خصوص در رشته‌های پزشکی که بسیار حایز اهمیت است را با دانشجویان دیروز می توانید مقایسه کنید؟ تعهد در دوران شما بیشتر بوده یا امروز؟
در این زمینه عوامل متعددی تاثیر دارد که باید ریشه یابی کرد. ولی آنچه که من امروز می بینم در آن زمان تعهدحرفه‌ای به مراتب بیشتر بوده وقتی در سال 1355 فارغ التحصیل شدم از 200 نفر دانشجوی پزشکی به ندرت کسی تمایل داشت به خارج از کشور مهاجرت کند. ولی امروزه اینطور نیست و به محض فارغ التحصیلی مهاجرت می کنند.

نقش اساتید در این زمینه تاثیر گذار است؟
صد در صد. زمانی که یک دانشجو فردی را به عنوان الگو انتخاب می‌کند و به اصطلاح آرزوهای مادی و معنوی خود را در استاد می‌بیند و اگر استادی تمام شرایط کمال را داشته باشد تاثیرگذار خواهد بود و دانشجو به طبع از او پیروی خواهد کرد.

آقای دکتر یکی از اصول مهم در خانواده پرورش است. آیا پرورش یک فرد در خانواده باعث می شود که او نسبت کار و جامعه‌ مسئولیت‌پذیر و متعهد باشد یا آن را می تواند در جامعه کسب کند؟
شخصیت انسان‌ها در سنین کودکی شکل می گیرد و ماندگار می شود و به طبع اگر مسولئت پذیری یا هر صفت نیکوی دیگری در کودکی از طرف خانواده به فرزندان منتقل شد ماندگاری بیشتری خواهد داشت. البته که  جامعه هم تاثیر خود را دارد.
 
اگر دوباره به گذشته برگردید همین راه را ادامه می‌دهید؟ یا همین رشته را انتخاب می کنید؟
حتما. مجموعه عواملی موجب می شود یک فرد به یک رشته‌ علاقه‌مند شود به عنوان مثال استعداد یا داشتن الگوهایی در زندگی می تواند در این زمینه موثر باشد. من شخصا اگر دوباره به کودکی و جوانی باز گردم حتما همین رشته را انتخاب خواهم کرد.

و سخن پایانی شما؟
تجربه ای که در این هفتاد سال به دست آورده ام این است که ما در زندگی فاکتورهای متعددی را در نظر می‌گیریم و فکر می‌کنیم که آنها عامل موفقیت و خوشبختی ما هستند. به عنوان مثال، فردی تلاش می کند که تاجر شود تا به ثروت برسد و خوشبخت شود وای در نهایت حس خوشبختی ندارد. یا هنرمندی در کار خود بسیار ماهر است و شهرت بسیاری دارد  ولی رضایت کافی از زندگی اش ندارد. در کل، اگر فقط به مسائل مادی توجه کنیم سعادت و خوشبختی نخواهیم داشت. چون پایان پذیر است. تنها چیزی که می تواند انسان را خوشبخت کند و به آرامش برساند وصل به دریای بیکران خداوندی است چون تمام خوشبختی‌ها و آرامش ها نزد خداوند است. به قول حافظ شیراز که می فرماید، تو بندگی گدایان به شرط مزد مکن، که خواجه خود روش بنده‌پروری داند. پزشکان نباید نگران پول و ثروت باشند و به شرط مزد کار نکنند. کار در برای رضایت خدا ماندگار است و همانا اوست که می داند چگونه بنده‌پروری کند و ما را به سر منزل مقصود و خوشبختی برساند.