به گزارش روابط عمومی دانشکده دندانپزشکی، تیم کوهنوردی دانشگاه علوم پزشکی تهران شهریور ماه 98 به قله 5671 متری دماوند صعود کرد که به همین مناسبت با سکینه نظمی عضو تیم کوهنوردی دانشگاه و کارمند دانشکده دندانپزشکی به گفتگو نشستیم.

در تابستان 89 با همسر و پسرم شروع به کوهنوردی کردیم، در ابتدا آخر هر هفته برای گرفتن انرژی از طببعت به کوه می رفتیم تا چند ساعتی را فارغ از هیاهوی شهر سپری کنیم. اوایل تا ایستگاه دوم توچال و آب ذغال چال(درکه) ، پناهگاه شیرپلا، تپه نور الشهدا(کلکچال) می رفتیم. کم کم  اقدام به کوهنوردی از مسیرهای مختلف برای رسیدن به قله کردیم. 

ما اغلب بصورت گروهی با دوستان و همکاران کوهنوردی می‌کنیم. 

اولین صعودم به قله توچال بود، از ایستگاه 7 تا قله توان بالا رفتن را نداشتم با کمی استراحت وتلاش مجدد، خودم را به قله رساندم و در نهایت لحظه رسیدن به قله تمام خستگی خود را فراموش و یک انرژی و شادابی خاصی در وجودم احساس کردم.

حس اعتماد به نفس، احساس غرور و نزدیکی به خدا.

درطول مسیر خستگی و ناتوانی را در خود احساس می کنی وقتی به قله می رسی به یکباره لذت و شیرینی وصف ناپذیری تمام وجودت را فرا میگیرد، تا مدتها این حس شادابی و سرخوشی را به همراه داری که با مرور خاطرات دوباره این حس در وجودت زنده می شود. 

همه صعودها به نحوی شیرینی خودش را دارد به طوری که فقط یکبار می توان آن را تجربه کرد هرچه صعود سخت تر شیرینیش بیشتر است. دوست دارم به قله دماوند از مسیرهای دیگر صعود کنم. 

 

قله دماوند را برای اولین بار با  تیم کوهنوردی علوم پزشکی تهران صعود کردم که خیلی لذت بخش بود. 

صبر و استقامت، تحمل مشکلات، همدلی و کمک به همنوع در سختیها، پشتکار و اراده قوی. 

به نظر من کوهنوردی علاوه برطراوت و سلامتی، حس انسان دوستی مهر وعطوفت و صبر واستقامت را درانسان بیدار میکند.

نه کوهنورد حرفه ای نیستم به نظر من یک کوهنورد حرفه ای باید صخره نوردی، امداد و نجات در کوهستان، پزشکی کوهستان، هوا شناسی، ابر شناسی، جهت یابی واسکی را آموزش دیده باشد. 

صعود به تمامی قله های کشور عزیزم ایران.