گالری عکس

به گزارش روابط عمومی دانشکده پرستاری و مامایی؛ اولین دوره نشست های دانشجویی آسیب شناسی پرستاری با موضوع نقدی بر خود با محوریت مسائل صنفی، آموزشی، مدیریتی، فرهنگی و اجتماعی با حضور دکتر محمد علی چراغی، رئیس دانشکده و دانشیار گروه آموزشی پرستاری مراقبت های ویژه، دکتر هومن شهسواری، مدیر دفتر توسعه آموزش دانشکده و استادیار گروه آموزش پرستاری داخلی جراحی و دکتر تهمینه صالحی، عضو هیات علمی دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی ایران در سالن اجتماعات سمعی و بصری دانشکده تشکیل شد.

تعریف روشن از پرستاری الزامی است
دکتر محمد علی چراغی عنوان نقدی بر خود برای آغازین جلسه از سلسله نشست های آسیب شناسی حرفه پرستاری را مطلوب و نقد عالمانه را مستلزم داشتن تفکر و قضاوت منصفانه، گشاده ذهنی، حقیقت طلبی، حقیقت جویی و تفکر مبتنی بر شواهد روشن و عینی دانست.
وی با اشاره عبارت "چهارچشمی نگاه کردن" در ادبیات عامه ایران گفت: در نقد بر خود باید براساس swot عمل کرد. باید یک چشم برای دیدن نقاط ضعف، یک چشم برای دیدن نقاط قوت، یک چشم برای دیدن فرصت ها و یک چشم برای دیدن تهدیدها داشته باشیم.
او از متاپارادایم های چهارگانه فرد، محیط، سلامت و پرستاری به عنوان اصول زیربنایی پرستاری یاد کرد.
این دانشیار دانشکده پرستاری و مامایی تهران در ادامه داشتن تعریفی روشن از پرستاری را لازم دانست و به ارائه تعریف خود از پرستاری پرداخت و گفت: پرستاری دانش، مهارت و خردورزی دانشگاهی و پویایی است که در جهت تشخیص و مدیریت توانمندی ها، مشکلات بالقوه و بالفعل مددجو در ابعاد زیستی، روانی، اجتماعی و معنوی از پیشگیری تا توانبخشی مداخله می نماید.

باید مدلی بومی برای آموزش پرستاری بسازیم
دکتر شهسواری نیز با تائید الزام ارائه تعریفی دقیق از پرستاری تاکید کرد: بزرگترین مشکلی که ما داریم این است که در گام اول تعریف دقیقی از پرستاری نداریم؛ تعریف ها همه گیر نیست. اگر ندانیم که پرستاری به چه معنی است پس نمی دانیم دانشجویان را چطور باید تربیت کنیم.
وی از منظر آسیب شناسی به آموزش پرستاری نگریست و تصریح کرد: در حوزه برنامه درسی کارشناس پرستاری مشکل داریم. برای تدوین برنامه پرستاری تلاش زیادی شده است و کسی نخواسته که این برنامه بد تدوین شود. اما فاصله موجود بین برنامه درسی نوشته شده، برنامه اجرا شده در تدریس و آموزش گرفته شده توسط دانشجو یکی از چالش های اصلی ماست. هرچه فاصله این سه از هم بیشتر باشد نقص بیشتر دیده می شود. ما در این حوزه نقص داریم و در تلاش هستیم که این نقص مرتفع شود.
دکتر شهسواری از مراقبت محور نبودن برنامه کارشناسی پرستاری و پاسخگو نبودن برنامه کارشناسی پرستاری و منطبق نبودن آن با نیازهای جامعه به عنوان دومین و سومین چالش های موجود در این رشته نام برد.
وی هشدار داد: یک خطر برای ما وجود دارد و نمی گویم باید نیازهای جامعه را برنامه درسی پرستاری کنیم. اما آن چیزی که الان در بخش ها با آن روبرو هستیم با استاندارد فاصله دارد.
دکتر شهسواری تصریح کرد: آنچه در بیمارستان ها اجرا می شود مراقبت نیست. ما نتوانستیم مراقبت را به جامعه معرفی کنیم و تا مادامی که نتوانیم مراقبت را به جامعه معرفی کنیم، کسی ارزشی برای جایگاه ما به عنوان فردی حرفه ای قائل نمی شود.  
این استادیار دانشکده پرستاری و مامایی تهران افزود: یکی دیگر از اشکالات ما هم این است که مبتنی بر شواهد عمل نمی کنیم. ما یک مدل برای پرستاری کشورمان طراحی نکردیم. نیاز است که یک مدل بومی برای آموزش پرستاری خودمان بسازیم.
وی نبود مکانیسمی دقیق برای پایش ایده ها و تفکرات، ضعف سیستم ارزشیابی، قدرت نفوذ کم در بیمارستان ها، سخت بودن ایجاد تغییر در دانشکده ای با قدمت، بی انگیزه بودن و مسئولیت پذیر نبودن دانشجویان و استفاده از روش های نوین تدریس توسط اساتید را از مهم ترین مشکلات پرستاری در بستر دانشکده دانست.

سرنوشت حرفه ای دانش آموختگان ما به کجا می رسد؟
دکتر تهمینه صالحی در گام اول بر اهمیت نقد خود به عنوان استاد پرستاری و دانشجوی رشته پرستاری تاکید کرد و گفت: باید ببینیم آن طور که باید در بالین بیمار عمل می کنیم؟  آنطور که باید به بیماران مراقبت ارائه می دهیم؟ گاهی حتی به ما قدرت مانور در بخش ها داده نمی شود.
دکتر صالحی ادامه داد: کشور از نظر نیروی پرستاری دچار کمبود است و در آن بحثی نیست. وزیر بهداشت هم در مصاحبه شان اعلام کردند که ما در دولت یازدهم 18 هزار نفر از پرستاران مان بازنشست شدند که نتوانستیم جبرانش کنیم. ضمن این که الان براساس حداقل استانداردها ما باید 210 هزار پرستار داشته باشیم ولی در حال حاضر در بالاترین حدی که برآورد شده است 150 هزار پرستار داریم. وقتی ساختار ما دچار اشکال باشد به سختی می توان از پرستار انتظار داشت که کارش را درست انجام دهد. ضمن این که نفی کننده این نیست که ما به عنوان پرستار برای ارائه مراقبت از زمان مان به درستی استفاده نمی کنیم. روتین ها را اجرا می کنیم بدون این که نگاه نقادانه به کار خودمان داشته باشیم.   
این عضو هیات علمی دانشکده پرستاری و مامایی ایران اظهارداشت: ما تعداد زیادی فارغ التحصیل رشته پرستاری داریم که قریب به 50 درصد آنها کار نمی کنند. باید دید سرنوشت حرفه ای دانش آموختگان ما به کجا می رسد؟ تحقیقاتی که بر روی دانش آموختگان پرستاری و سرنوشت های حرفه ای آنها انجام شده است نشان می دهد که درصد کمی از دانش آموختگان پرستاری در این حرفه می مانند و کار می کنند. این زنگ خطری برای پرستاری است.
وی از عدم علاقه دانشجویان به عنوان یکی از مشکلات مهم یاد کرد و گفت: دانشجویی که در رشته های پزشکی، پرستاری و مامایی می آید باید دومرحله ای انتخاب شود. باید از حرفه اش شناخت اولیه ای داشته و به آن علاقه مند باشد. باید بداند در آینده با چه چیزهایی مواجه است. باید توان جسمی، روحی و روانی لازم را داشته باشد.
وی همچنین با اشاره به وضعیت آموزش بالینی دانشجویان پرستاری، مدل همکاری ارائه شده توسط دانشکده پرستاری و مامایی تهران با بیمارستان شریعتی را اقدامی مثبت در جهت حل مشکل دانشجویان پرستاری در بالین دانست و گفت: درست است که همواره در  ابتدای هر کاری مشکلات وجود دارد اما روند درست این است که این اقدام بین نیروی بالینی پرستاری و دانشکده اتفاق بیفتد که ما در آنجا هم قدرت قانونی داشته باشیم تا بتوانیم هم به دانشجویان مان امکانات دهیم و هم از نیرویشان به نفع بیمارستان استفاده کنیم./ق

خبرنگار: شیما سادات عطری
عکس: حسین اکبریان