به گزارش روابط عمومی دانشکده پزشکی؛ تقویم دانشکده پزشکی در نظر دارد به مناسبت سالروز تولد اساتید دانشکده، معرفی و خاطره‌ایکوتاه از استادان را بیان کند، این بار به مناسبت ۵ مرداد سالروز تولد دکتر  محمد مهدی حفیظی استاد پیشکسوت گروه جراحي  دانشکده پزشکی بخشی از خاطرات ایشان را مرور می‌کنيم.

زندگي نامه استاد

دکتر محمد مهدی حفیظی متولد پنجم مرداد ماه ۱۳۱۲ در شهر « یزد» است. که در سال ۱۳۳۲ در رشته پزشکی دانشگاه تهران پذیرفته شد و پس از اخذ تخصص جراحی به عنوان استادیار رشته جراحی در بیمارستان سینا مشغول به کار شد. /برادر ایشان زنده یاد « دکتر محمد علی حفیظی» رئیس دانشکده پزشکی طی سالهای ۴۶-۴۷ بودند.

علت انتخاب رشته جراحی

ابهتی که پروفسور عدل داشتند، همه را وسوسه می‌ کرد تا این رشته را انتخاب کنند.

یاد استاد

پرفسور عدل خصوصیت فوق‌ العاده‌ ای داشت و نسبت به همکاران خود فوق‌ العاده بود. ایشان هیچ‌ وقت از زیر کار درنمی‌ رفت و حتی مشکل‌ ترین و خطرناک‌ ترین مریض‌ ها را عمل می‌ کرد. در پذیرش برخی بیماران به ایشان می‌گفتم: « این‌ کار به اعتبارتان لطمه می‌ زند» گفت: « اگر من لطمه بخورم اشکالی ندارد، اگر این مریض بهبود پیدا کند، به نفع پزشک است» . در همان زمان جراح‌ هایی بودند که بسیار به این مسئله توجه داشتند که اعتبارشان خراب نشود و به مریض بدحال دست نمی‌ زدنددر آن‌ زمان بیمارستان پهلوی بیمارستان بسیار بزرگ و مجهزی بود. به‌ طور مثال دم در بیمارستان پهلوی یا امام فعلی اگرتصادفی می‌ شد نگهبانان به بیمارستان سینا زنگ می‌ زند. چون بیمارستان پهلوی بیمارهای اورژانس رانمی‌ پذیرفت و به بیمارستان سینا می‌ فرستادند. اما پرفسور عدل گفته بود که هیچ بیماری را حق ندارید نپذیرید. گاهی اوقات سالنی بود که اتاق بزرگی داشت و مثلا اگریک اتوبوس تصادف می‌کرد باید همه را می‌ پذیرفتند و حق نداشتند که نپذیرند حتی در کف اتاق بیمار می‌خواباندیم و باید راه رفتن مراقب باشیم تا به آنها برخورد نکیم.

پروفسور عدل دفتری با جلد مقوایی داشتند که خود من نیز شاهد بودم که هر عملی را که انجام می‌ دادند، در آن می‌ نوشتند؛ البته به زبان فرانسه. ما نیز این کار را انجام می‌ دهیم. هر بیماری را که عمل می‌ کنیم، هم در پرونده و هم در جای دیگری یادداشت می‌ کنیم و یک ریفرنس است. یعنی مورد استفادۀ بقیه قرار می‌ گیرد. در موزۀ تاریخ پزشکی یادداشت‌ های پروفسور نیز وجود دارد که فقط یکی از دفترهای ایشان در آن‌ جاست. ایشان۵۰ سال جراحی کردند

خاطره‌ایاز برادر

از خصوصیات ایشان این است که به پزشکان علاقۀ زیادی داشتند و یکی دیگر از خصوصیات ایشان این بود که با ادغام دانشکدۀ پزشکی با « وزارت بهداری» ، سخت مخالف بودند که می‌ گفتند: « این کار را نکنید، این کار استقلال دانشکدۀ پزشکی را از بین می‌ برد» .

توصیه به دانشجویان

به دانشجویان توصیه می‌کنم که اگر می‌ خواهند این رشته را انتخاب کنند از ابتدا به گرفتاری و مبارزه‌ ای که باید انجام دهند واقف باشند. همین‌ طور نگویند: « ما پزشک هستیم» و در ظاهر چهار جراح و طبیب را ببینند که وضعشان خوب است، نه! رشتۀ بسیار مشکل و پر مسئولیتی است! چرا که جان یک انسان در اختیار او است و پر مخاطره است. بنابراین از همان اول باید حساب کنند که این رشته، رشتۀ ساده‌ ای نیست؛ با جان مردم سروکار دارد و در معرض انواع و اقسام خطاها است. این خطاها در تمام دنیا وجود دارد، تازه در ایران خطا کمتر است.