بخش تقويم دانشکده پزشکي در نظر دارد به مناسبت سالروز تولد اساتيد دانشکده، معرفي و خاطره اي کوتاه از استادان را بيان کند، اين بار به بهانه  یازدهم دي ماه،  سالروز تولد  دکتر شاهین آخوندزاده،  جزو یک درصد دانشمندان برتر دنیا و معاون پژوهشی دانشکده پزشکی، قائم مقام معاونت تحقیقات و فناوری وزارت بهداشت، بخش هايي از خاطرات ايشان را بازخواني مي کنيم.

داشتن تجربه در عین جوانی، ترکیب نادری است که در زندگی دکتر آخوندزاده بیش از هر چیز دیگری به چشم می‌آید. هر گوشه‌ای از زندگی او را که بنگریم، از هم سن و سالان خود چند قدم جلوتر بوده است. پنج‌ساله بود که به‌کلاس اول دبستان رفت. در 16 سالگی دانشجوی دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی تهران شد و همزمان در دبیرستان هدف، زیست‌شناسی و شیمی را برای محصلان‌هم سن خود تدریس می‌کرد. دکتر شاهین آخوندزاده متولد 11 دی 1347 (شب عيد فطر و اول ژانويه) در تهران بدنیا آمد. این محقق برجسته که در لیست یک درصد دانشمندان برتر دنیا نیز قرار دارد، در 36 سالگی موفق به کسب جایگاه پرافتخار استاد تمامی دانشگاه علوم پزشکی تهران شد.

زمانی که در کنکور شرکت کردم، 16 سال داشتم و سال های اول بعد از انقلاب فرهنگی بود. همچنین اوایل جنگ هم بود. به‌غیراز پزشکی دانشگاه تهران، شهید بهشتی و شیراز، پزشکی سایر دانشگاه‌ها را قبول می شدم. مادرم خیلی علاقه داشت که من داروسازی بخوانم و خودم نمی دانستم به‌جز خلبانی به کدام‌یک از رشته‌های پزشکی و داروسازی بیشتر علاقه دارم. بعدازآن سه رشته پزشکی، داروسازی تهران را انتخاب کردم و قبول شدم. 

 در طول مدت تحصیل هم تمام‌وقت کار می کردم. دو سال دبیر بودم و بعد دوره ی تکنسین مصدومان شیمیایی را گذراندم و به جبهه رفتم. با افرادی آشنا شدم که بسیار برای من تأثیرگذار بودند. ازجمله دکتر محمدرضا محمدی و دوستان دیگری مانند دکتر محمد نقی طهماسبی و دکتر احمدعلی نوربالا که از طریق ایشان با آن‌ها آشنا شدم. اولین کار اجرایی من در بنیاد جانبازان بود، درواقع بعد از تأسیس بنیاد جانبازان، در سال 67 وظایف جانبازان را از بنیاد شهید گرفتند و به این بنیاد دادند.

اولین معاون وقت بهداشت و درمان بنیاد جانبازان، استاد محمد نقی طهماسبی بود که در حال حاضر استاد ارتوپدی دانشگاه علوم پزشکی تهران است. آن معاونت سه اداره کل داشت و من مدیرکل دارو و تجهیزات پزشکی بنیاد جانبازان بودم. 20 سال سن داشتم و یکی از جوان ترین مدیران کل در ایران بودم. کار زیبایی که آن زمان انجام گرفت، این بود که 300 هزار نفر از جانبازان بالای 25 درصد را بیمه خدمات درمانی کردم. آن زمان، دوره ی وزارت دکتر مرندی بود و دكتر احمدعلی نوربالا معاون درمان وزارت بهداشت محسوب می‌شد. اداره کلی که کار می‌کردم، با خودم شش پرسنل داشت. وقتی‌که دفترچه این 300 هزار نفر را گرفتیم، دو تا سه روز طول کشید تا با مهر دستی آن‌ها را مهر کردیم و این اولین تجربه اجرایی من بود.

 من از 16 سالگی معلم بودم. جنس کار معلمی متفاوت است و شما به‌عنوان شغل به آن نگاه نمی کنید. من در کنار کار معلمی در دانشگاه، تقریباً تمام 5 شنبه ها و جمعه ها را کارگاه مقاله‌نویسی در سطح کشور و حتی بین‌المللی برگزار می کنم. تابه‌حال بیش از هزار و 800 کارگاه هم برای دانشجویان تحصیلات تکمیلی و هم برای اعضای هیئت‌علمی دانشگاه‌های علوم پزشکی برگزار کرده‌ام. اکثر اعضای هیئت‌علمی دانشگاه‌های علوم پزشکی سراسر ایران بین دو تا شش جلسه با من کارگاه مقاله‌نویسی گذرانده اند. بین این افراد از پروفسور شمس تا یک دانشجوی بسيار جوان حضورداشته‌اند. فیدبکی که از کار معلمی می گیرم، بسیار خوب است. تا این حد که تمام 5 شنبه هایم را برای این کار گذاشته ام. من باوجود تمام مشغله ای که دارم، تایپ مقالات و حتی Submit کردن مقالاتم را خودم انجام می دهم و به همین دلیل تقریباً زندگی اجتماعی ندارم. تنها جایی که می روم منزل پدر و مادرم است.

من 95 درصد از مقالاتم را بین ساعات دو تا چهار صبح سابمیت کردم و اگر کارم موفقیت‌آمیز باشد حتی اگر نخوابیده باشم، آن روز صبح سرحال هستم.

هدف من این بود که متخصصین بالینی را که از پژوهش دور شده‌اند، به این حوزه بازگردانم. فکر می کنم موفقیت من در این دوره به دلیل افزایش تعداد طرح ها و کارهای تحقیقاتی همکاران بالینی دانشکده پزشکی که در حقیقت بدنه اصلی دانشکده پزشکی می‌باشند، بوده است. از هزار و 50 عضو هیئت‌علمی دانشکده پزشکی 900 نفر کلینیسین (بالینی) هستند و اگر 20 درصد این افراد را هم به کار بگیریم، 180 مقاله تولید می شود.
مشروح گفت و گو در بخش تاریخ شفاهی سایت دانشگاه